هر کشوری برای نیل به رشد و توسعه پایدار، نیازمند بهره گیری از داده های مکانی است. داده های مکانی یکی از مهم ترین و حساس ترین عوامل تصمیم گیری های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی در زندگی امروزه می باشد. به منظور اعمال مدیریت موثر و بهینه داده های مکانی و ارائه خدمات بهتر به کاربران و همچنین دسترسی همه مردم به اطلاعات مورد نیاز و پرهیز از هر گونه دوباره کاری، ایجاد “زیر ساخت داده های مکانی (sdi) “، ضروری است. یکی از مشکل های اصلی در پیاده سازی زیرساخت ملی داده های مکانی (nsdi) برای کشور ایران، عدم توجه کافی به فناوری های ارتباطات و اطلاعات می باشد. در حالی که از حدود سال 1378 تحقیق های در این زمینه در کشور آغاز شده است، تا به امروز عمده توجه های در پیاده سازی nsdi فقط به دانش ژئوماتیک و مباحث نقشه برداری معطوف بوده است. این امر محقق را بر آن داشت تا در این تحقیق مشکل های فرا روی ایجاد nsdi و علل فنی عدم تحقق آن در ایران را با رویکرد و نگاهی ویژه از حوزه فناوری اطلاعات مورد بررسی دقیق قرار دهد و راهکارهای اجرایی در خصوص مرتفع ساختن این مشکل ها را ارایه نماید. مشکل ها در سه دسته: عوامل درونی(نقاط ضعف)، عوامل بیرونی(تهدیدات) و چالش های فرا روی ایجاد nsdi در ایران از منظر فناوری اطلاعات و ارتباطات مورد شناسایی قرار می گیرد. سپس راهکارهای اجرایی در رفع مشکل ها و موانع شناسایی شده ارایه می شود. هم چنین راهکاری برای معماری ایجاد مرکز هماهنگی داده های مکانی تعامل پذیر پیشنهاد گردید. در انتهای تحقیق نیز به ارزیابی و بررسی راهکارهای اجرایی در جامعه آماری متشکل از متخصصین و کارشناسان امر پرداخته شده و نتایج تحقیق و پیشنهادهای آتی ارایه گردیده اند.