نیترات به عنوان آخرین مرحله اکسیداسیون ترکیبات نیتروژن دار محسوب می شود و عامل بیماری متهموگلوبینمیا به خصوص در نوزادان شیرخوار و تشکیل دهنده ترکیبات سرطان زای نیتروزآمین است. با توجه به این که روشهای عمده و موثر موجود در تصفیه و حذف نیترات آب دارای مشکلات و محدودیت هایی هستند. از این رو انتخاب روش مناسب جایگزین این روش ها در این تحقیق مورد بررسی و توجه قرار گرفته است. در سال های اخیر، احیای فتوکاتالیستی نیترات به وسیله مواد نیمه رسانا، به عنوان روشی موثر برای کنترل غلظت نیترات در آب آشامیدنی مطرح شده است. به دلیل خواص الکتریکی و نوری استثنایی، غیر سمی بودن و هزینه پایین آن از ویژگی های این کاتالیست می باشد در این تحقیق احیای فتوکاتالیستی نیترات با استفاده از نانوذرات اکسید روی به صورت تثبیت شده بر روی سلولز میکروبی در حضور پرتو uv مورد بررسی قرار گرفته است. آزمایشات در یک راکتور با جریان پیوسته چرخشی با دبی 20 میلی لیتر در دقیقه صورت گرفت و تاثیر عواملی همچون نوع پرتو (uva و uvc)، میزان تابش پرتو uv، غلظت اولیه نیترات، غلظت سولفیت سدیم به عنوان مصرف کننده اکسیژن و تاثیر میزان orp آب در فرآیند بررسی شد. آزمایشات نشان داد فرآیند احیای نیترات با میزان orp آب ارتباط معکوس دارد و orp برابر با 180- میلی ولت بیشترین کارایی را داشت. نتایج استفاده از پرتوهای uva و uvc نشان داد که پرتو uva در این فرآیند کارایی مطلوبی نداشت و با افزایش شدت پرتو uvc به w/cm2µ 2700 سرعت واکنش به میزان قابل توجهی افزایش می یافت. استفاده از نانوذرات اکسید روی نشان داد سرعت احیای نیترات در حضور نانوذرات اکسید روی تقریبا دو برابر می شود؛ بنابراین می توان نانوذرات اکسید روی تحریک شده با پرتو uvc را به عنوان یک گزینه مناسب جهت تصفیه آبهای دارای غلظت بالای نیترات توصیه کرد. کلید واژه ها: نیترات، احیای فتوکاتالیستی، نانوذرات اکسید روی، پرتو uv، سلولز میکروبی

با توجه به شناخت امکانات و تنگناهای موجود بخش کشاورزی، برای افزایش تولید و درآمد کشاورزان مناسب ترین راه، بهبود کارایی فنی یعنی به دست آوردن بیشترین تولید ممکن از مقدار مشخصی عوامل تولید می باشد. توت فرنگی بیش از 30 سال است که در استان کردستان به عنوان یک محصول باغی کشت می شود و سازگاری خوبی با آب و هوا و اقلیم آن از خود نشان داده است. تولید توت فرنگی در استان، که بخش اعظم تولید کشور را تأمین می کند، از جنبه های گوناگونی دارای اهمیت است که از آن جمله می توان به مواردی همچون ایجاد درآمد و اشتغال برای خانوارهای روستایی و همچنین تأمین نیاز بازار تازه خوری و تأمین ماده خام صنایع تبدیلی اشاره نمود. هدف اصلی از تحقیق حاضر «تعیین مقدار بهینه مصرف نهاده ها در تولید توت فرنگی در شهرستان سنندج و همچنین تعیین کارایی فنی تولیدکنندگان مختلف این محصول» می-باشد. داده های این مطالعه از 129 کشاورز تولیدکننده توت فرنگی در سال زراعی 89-1388 جمع آوری شده است. برای انتخاب تابع تولید، از میان توابع تولید کاب-داگلاس، ترانسلوگ، ترانسندنتال، لئونتیف تعمیم یافته و درجه دوم تعمیم یافته، با توجه به معیارهای مختلف، تابع تولید ترانسلوگ به عنوان تابع برتر انتخاب شد. نتایج بررسی اقتصادی بودن نهاده ها نشان می دهد که کشاورزان توت فرنگی کار از نهاده های کود حیوانی و آب بیشتر از حد بهینه اقتصادی و از سایر نهاده ها کمتر از مقدار بهینه استفاده می کنند. بررسی کشش تولیدی نهاده ها بیان می کند نیروی کار خانوادگی در ناحیه اول، نهاده های سطح زیرکشت، نیروی کار روزمزد و کود شیمیایی در ناحیه دوم تولیدی و نهاده های آب و کود حیوانی نیز در ناحیه سوم تولیدی هستند. برآورد میزان کارایی فنی کشاورزان نیز نشان می دهد که مزارع کشت این محصول در دامنه 37/0 تا 97/0 از کارایی فنی قرار دارند میانگین کارایی آنها نیز 88/0 می باشد. بررسی مدل ناکارایی نیز نشان داد متغیرهای سطح تحصیلات، سن بوته و تعداد وجین اثر منفی بر ناکارایی داشتند. تعداد قطعات، تکفل و فاصله نیز اثر مثبت بر ناکارایی دارند.