پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطه ای خودتعیینی در رابطه سبکهای فرزندپروری و اهمال کاری انجام شد. نمونه ای مشتمل بر 555 دانشجو(345 نفر دختر و 210 نفر پسر) رشته های مختلف از 9 دانشکده دانشگاه شیراز که به شیوه نمونه گیری طبقه ای و خوشه ای با واحد نمونه ای کلاس انتخاب شده بودند، سه پرسشنامه محیط تربیت خانواده (نقاشیان،1358)، مقیاس اهمال کاری تحصیلی (سولومون، 1998) و پرسشنامه خودتعیینی (شلدون و دسی، 1996) را تکمیل کردند. برای تحلیل اطلاعات از روش آماری رگرسیون استفاده شد. شواهد موید پایایی و روایی مطلوب مقیاس ها بود. مدل اصلی پژوهش در قالب سه مسیر مورد بررسی قرار گرفت؛ مسیر اول به بررسی تأثیر ابعاد محبت و کنترل بر اهمال کاری تحصیلی، مسیر دوم به بررسی تأثیر ابعاد محبت و کنترل بر خودتعیینی، مسیر سوم به بررسی تأثیر همزمان ابعاد محبت و کنترل و خودتعیینی بر اهمال کاری تحصیلی پرداخت. نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون نشان داد که ابعاد محبت و کنترل به صورت مستقیم و منفی اهمال کاری تحصیلی را پیش بینی می کند، بعد محبت به صورت مستقیم و مثبت خودتعیینی را پیش بینی می کند و همچنین بعد محبت به واسطه خودتعیینی، اهمال کاری تحصیلی را به گونه منفی پیش بینی می کند. یافته ها با توجه به تحقیقات پیشین به بحث گذاشته و در پایان پیشنهادات، کاربردها و محدودیتها بیان گردیده است.