تحقیق حاضر بر آن است تا تأثیر زمان برنامه ریزی را بر روی کنش شفاهیِ زبان آموزانِ انگلیسی و به هنگام اجرای فعّالیّت هایِ با ساختار و بدون ساختار، بررسی کند. در این راستا، کنش شفاهیِ زبان اموزان از سه بُعد صحّت، روانی و پیچیدگی، مورد بررسی قرار می گیرد. شصت و چهار زبان آموز انگلیسی، در سطحی بالاتر از متوسّط ( 37 دختر و 27 پسر )، که در گروه سنّی 50-14 سال قرار داشتند، به صورت اتّفاقی انتخاب و به دو گروهِ : الف) با برنامه ریزی قبل از اجرای فعّالیّت و ب) بدون برنامه ریزی قبل از اجرای فعّالیّت، تقسیم شدند؛ آن گاه هر زبان آموز دو داستان ( باساختار و بدون ساختار ) را بر اساس نقّاشی های کارتونی تعریف کردند. گروه اوّل قبل از اجرای فعّالیّت به مدّت 5 دقیقه عملکرد و پاسخ خود را برنامه ریزی کرده، در صورت نیاز، یادداشت برداری کردند، امّا گروه دوم 30 ثانیه بعد از دریافت فعّالیّت به بازگویی داستان آغاز نمودند. داده ها (data) ضبط و سپس از روی نوار پیاده شدند؛ آن گاه صحّت، روانی و پیچیدگیِ گفتار زبان آموزان، محاسبه گردید؛ سپس داده های خام وارد spss شده، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. در این تجزیه و تحلیل، روش های آماری آزمون t مستقلّ و هم بسته و تحلیل واریانس دو عاملی، مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد که زمان برنامه ریزی هیچ تأثیری بر روی صحّت و روانی گفتار ندارد؛ در حالی که همین عامل موجب افزایش پیچیدگی گفتار زبان آموزان به هنگام اجرای فعّالیّت بدون ساختار می گردد. از سوی دیگر، ساختار فعّلیّت هیچ تأثیری بر روی صحّت و پیچیدگی نمی گذارد؛ در حالی که وقتی زبان آموزان فعّالیّت های باساختار را لحاظ می کنند، باعث افزایش روانی گفتار می شود.