تحقیق پیش رو، با عنوان «تحلیل محتوایی آثار فیگوراتیو سه هنرمند پست مدرن: آد نردروم، چاک کلوز، ران موئک»، به بررسی پست مدرنیسم، چگونگی و ضرورت آن و معرفی سه هنرمند پست مدرنیست و آثار فیگوراتیو این هنرمندان، می پردازد. برای آشنایی بیشتر با جو حاکم و بررسی آثار هنرمندان مورد بررسی در این پژوهش، در ابتدا به جایگاه شکل گیری این دورانِ، پست مدرنیسم، به عنوان بستری که در آن آثارشان را خلق کرده اند، پرداخته می شود. پست مدرنیسم (پسانگرایی)، اصطلاحی است برای توصیف گرایش های پس از دهه ی 1960 در عرصه های معماری، هنر، ادبیات و فلسفه به کار می رود. مفهوم پست مدرن، ابتدا در سال ???? در مباحث ادبی امریکا طرح شد. شاید در عرصه ی هنر بصری، نتوان از سبک یا سبک های پست مدرنیسم سخنی به میان آورد ولی اطلاق نوعی حساسیت و سلیقه ای خاص به نقاشی و مجسمه سازی که در دو دهه ی اخیر ایجاد شد، به عنوان هنر پست مدرن معروف شده است. به طور کلی پنج خصلت عام و مرتبط با یکدیگر را می توان در گرایش های متنوع پست مدرن تشخیص داد: کثرت گرایی، التقاط گرایی، خودآگاهی، فنی گرایی و فردگرایی. اغلب هنرمندان دوران پست مدرن، مواد و روش های نامتجانسی را در آثارشان به کار می برند. این رفتار نمایانگر نوعی پراکنده گزینی است که هنرمند مدرنیست به شدت آن را نفی می کرد. نقاش یا مجسمه ساز پست مدرنیست، بیشتر با نشانه ها سروکار دارد و از همین رو است که از نماد، اسطوره، علامت و نشانه های بصری، که دارای بار معنایی و بیانگر محتوایی خاص هستند، بهره می گیرد؛ هنرمند پست مدرن از این نشانه ها در راستای تفهیم و نمایش هر چه بهتر محتوایی که در پی آن است، بهره می برد. در ادامه به بررسی بیشتر دیدگاه های متفاوت و فلسفه ی هنرمندان پست مدرنیست که در جریان این جنبش آثاری متفاوت از یکدیگر خلق می کنند، پرداخته می شود. به نظر می رسد این هنرمندان ، دیدگاه های مختلفی در مورد هویت انسان و روابط انسانی دارند. باید توجه داشت هنرمندان، دیدگاه های مختلفی در مورد هویت انسان و روابط انسانی دارند. باید توجه داشت با آن که هنرمندان جنبش پست مدرنیسم، در دوره ی زمانی مشترکی در حال فعالیت می باشند، دیدگاه های انسانی بسیار متفاوتی دارند و احتمال می رود بتوان استفاده از شیوه های مختلف تصویری، که در خلق آثارشان به کار برده اند، را نیز برخاسته از تعدد این دیدگاه ها دانست. این فرضیات به صورت شاهد در آثار سه هنرمند مطرح شده، مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. آد نردروم، نقاش نروژی که هنرش به هنر کیچ شناخته شده است، هیچ ابایی از این نام ندارد. فیگورها و پرتره هایش را به سبک رنسانس، نئوباروک و رامبراند ترسیم می کند و سعی در تصویر کردن دنیای عجیب ذهنی خود، در راستای بازگو کردن دیدگاهش در مورد انسان و روابط انسانی در دنیای امروز، دارد؛ دنیایی که با فلسفه های مختلفی عجین شده است. چاک کلوز امریکایی، نقاش هایپررئالیستی است که با وجود ضعف جسمانی ای شدیدی که دارد - او توانایی حرکتی خود و حتی قدرت تحرک دستانش را تا حد زیادی از دست داده است - با استواری و ایمان، به کار ظریف خود ادامه می دهد. کلوز با روش و ابزار های مختلف چهره ی دوستان خود را تصویر می کند. او در پی محتوایی عمیق برای آثار خود نیست. کلوز ترجیح می دهد بیشتر در مورد ابزار کار خود تنوع داشته باشد تا موضوعی که انتخاب می کند. ران موئک، مجسمه ساز هایپررئالیست استرالیایی است که هم اکنون در انگلیس زندگی می کند. او که قدرت بی نظیر و شگفت انگیزی در ساختن جزییات بدن انسان در ابعاد غیرمتعارف (یا بسیار کوچک و یا غول آسا) دارد، به کمک بازی با ابعاد آثارش، تأثیری عمیق و باطنی بر بیننده اش می گذارد. موئک با آن که در ساختن سطح و رویه ی آثارش بسیار حساس و قهار است ولی در پی ایجاد حسی بسیار عمیق و انسانی در بیننده است؛ همان تأثیری که زندگی بر انسان ها می گذارد.