چکیده گفتگو درباره سعد و نحس ایام در بستر تاریخ بشر از پیشینه ای کهن برخوردار است، این ماجرا در لابلای حدیث فریقین نیز به وضوح دریافتنی است. طبق این باور، روز و یا در حالت کلی زمان هایی نحس اند. بدین معنی که در ظرف آن زمان ها، جز شرّ و بدی، حادثه ای روی نمی دهد و اعمال آدمی، یا دست کم نوع خاصی از اعمال، برای صاحب آن، نتیجه مطلوبی درپی نداشته باشد. و یا روزهای دیگری سعد و مبارک بوده، فعالیت های سودمندی رابه همراه دارد. در فرهنگ مسلمانان نیز کمابیش این موضوع قابل ملاحظه است و ریشه ی آن را می توان وجود روایاتی دانست که روزی را به صراحت منحوس دانسته و از انجام کارهایی در این روز بازمی دارد و یا عبادات و اعمالی را برای رهایی از شومی آن توصیه نموده اند. این پژوهش با بررسی سندی و محتوایی روایات مورد نظر و نیز کشف ناسازگاری های محتوایی این روایات در صدد فهم و بررسی این نکته است که اساساً نحوست ذاتی برای روزها قابل تصور نبوده و نحوست نسبی نیزبه عللی چون هدایت و تربیت مردم و یا مخالفت با دستگاه سیاسی ظالم در روایات عنوان گردیده است.