نتایج نشان داد بین ارقام تفاوت معنی داری در خصوص صفاتی مانند ماده خشک کل، عملکرد دانه، وزن هزار دانه، تعداد سنبلچه در هر سنبله، تعداد دانه در هر سنبله، تعداد دانه در هر سنبلچه و شاخص برداشت وجود داشته و رقم الوند نسبت به رقم توس بیشترین میانگین صفات را به خود اختصاص داد. محلول پاشی در مرحله پنجه زنی و هر دو مرحله پنجه زنی+ آبستنی نسبت به تیمار شاهد (بدون محلول پاشی) عملکرد دانه را به ترتیب 7/9 و 13 درصد و عملکرد ماده خشک کل را 1/10 و 7/14 درصد افزایش داد. پرایم با آب و سولفات روی 3/0 درصد، نسبت به تیمار شاهد (بدون پرایم) عملکرد دانه را به ترتیب 9/6 و 2/2 درصد و عملکرد ماده خشک کل را 9 و 3/3 درصد افزایش داد. همچنین اثر محلول پاشی بر وزن هزاردانه، تعداد سنبلچه در هر سنبله، تعداد دانه در هر سنبله، طول سنبله و تعداد سنبله در واحد سطح معنی دار بود. اثر پرایمینگ نیز بر وزن هزاردانه، تعداد سنبلچه در هر سنبله، تعداد دانه در هر سنبله، طول سنبله، تعداد دانه در هر سنبلچه و تعداد سنبله در واحد سطح معنی دار بود. محلول پاشی در هر دو مرحله پنجه زنی + آبستنی بیشترین تاثیر را بر شاخص های رشد از جمله روند تجمع ماده خشک کل، شاخص سطح برگ، دوام شاخص سطح برگ و سرعت رشد محصول داشته و در نتیجه بیشترین عملکرد اقتصادی نیز از این تیمار بدست آمد. همچنین حداکثر تجمع ماده خشک کل، شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول و بیشترین دوام شاخص سطح برگ مربوط به تیمار محلول پاشی در هر دو مرحله بود. پرایم با آب و روی نیز باعث افزایش شاخص های ذکر شده گردیده و بین ارقام نیز تفاوت معنی داری در این خصوص وجود داشته و رقم الوند نسبت به رقم توس بیشترین مقدار را در شاخص های فیزیولوژیکی ذکر شده به خود اختصاص داد. بیشترین تجمع ماده خشک در بین تیمارها نیز مربوط به تیمار پرایم با آب و محلول پاشی در هر دو مرحله پنجه زنی + آبستنی بود.