بوم مجموع ویژگی های فرهنگی، اجتماعی، محیط طبیعی و انسان ساخت یک مکان است. هر اثر معماری که با راهبردی از جنس عناصر بومی شکل پذیرد شایسته نامیده شدن به عنوان معماری بومی خواهد بود. معماری مردمی، معماری طبیعت گرا و معماری زمینه گرا همگی می توانند تفسیری درست از معماری بومی باشند ولی به شرط آنکه از چهار چوب ارزش ها و مفاهیم حاکم بر ویژگی های بومی مکان طرح خارج نشوند. شناخت مصداق های معماری بومی موجود در هر منطقه می تواند مناسب ترین راه برای مطالعه و استنتاج ارزش های بومی حاکم بر معماری آن منطقه باشد. البته نباید فراموش کرد که بررسی این ویژگی ها بدون در نظر گرفت خصوصیات فرهنگی، اجتماعی، رفتاری و شخصیتی جامعه انسانی مکان طرح، کاری باطل و بیهوده خواهد بود. کشف ویژگی های مردمی در کنار بررسی ویژگی کالبدی و غیر کالبدی بناهای معماری بومی آن منطقه است که می تواند منجر به استخراج احکام معماری بومی و شکل گیری راهبرد طراحی شود. نباید از نکته غافل بود که برخی از ویژگی های بومی و یا معماری بومی یک منطقه نیاز به ویرایشی جدید دارند تا بتوانند پاسخ گوی نیازها و شرایط جامعه امروزی باشند. البته در بررسی ویژگی های کالبدی بناها و خصوصیات مردمی منطقه نباید اسیر گستردگی و پیچیدگی های ذاتی مبانی و مفاهیم بوم شد بلکه با انتخاب یک یا چند ویژگی اصلی به عنوان راهبردی برای تدوین طرح و توجه به سایر ویژگی ها به عنوان عناصر پرداخت کننده طرح می توان به طرح شدن صحیح مسئله بوم در معماری امیدوار بود.