جهانی شدن معمولا با کوچک شدن جهان و و امکان ارتباطات سریع در سراسر جهان تداعی می شود.حاصل جهانی شدن تصویری است از جهان به صورت شبکه ای از فضاهای بسیار مرتبط که مکان و موقعیت آنجا حرفی برای گفتن ندارد. محور این پژوهش بر موج دوم و سوم جهانی شدن می چرخد یعنی از اواخر قرن نوزدهم تا اوایل دهه هشتاد قرن نوزده که موج دوم جهانی شدن ادامه داشت و از اواخر دهه هشتاد تا کنون که موج سوم مطرح است.(رابرتسون 2003) گمان می روداز طریق اینترنت و فیلم و ماهواره و غیره مبادله اطلاعات در دهکده جهانی سهولت بیشتری داشته باشد و در اثر آشنایی فرهنگهای مختلف با یکدیگر مترجمان آزادانه تر از شیوه بومی زدایی که عبارت است ازبکارگیری واژه های انگلیسی(زبان حاکم در عصر جهانی شن) لابلای لغات فارسی بهره مند گردند. تا کنون تحقیقات متعددی در ایران در مورد جهانی شدن صورت گرفته ولی به رابطه بین جهانی شدن و ترجمه در هیچیک از اینها پردااخته نشده است. در این پژوهش رابطه بین جهانی شذن و استفاده از شیوه بومی زدایی در کارمترجمان مورد بررسی قرار می گیرد و میزان استفاده از این شیوه در این پیوستار جهانی شدن (1387-1330) در ترجمه های پنج رمان انگلیسی توسط نجف دریابندری و پنج رمان انگلیسی دیگر توسط ابراهیم یونسی که در زمره مترجمان خبره ایرانی هستند مورد مطالعه قرار می گیرد..به نظر می آید استفاده از شیوه بومی زدایی که یکی از راهکار های مترجمان است در موج سوم جهانی شدن در مقایسه با موج دوم مشهودترباشد این فرضیه در این پژوهش مورد برربسی قرار می گیرد این.تحقیق در شمار پژوهش های توصیفی قرار دارد.