یکی از موضوعات بحث برانگیز و نسبتا قدیمی در اقتصاد که همواره مورد توجه اقتصاددانان بوده است، موضوع مربوط به گسترش حجم و اندازه دولت و پیامدهای این امر برای متغیرهای کلان اقتصادی است. دخالت دولت و اندازه فعالیت های آن نقش تعیین کننده ای در وضعیت اقتصاد دارد. از این رو، یکی از وظایف اصلی دولت ایجاد کار برای همه به منظور رسیدن به سطح اشتغال کامل است. این تحقیق به بررسی اثر اندازه دولت بر روی نرخ بیکاری در اقتصاد ایران با استفاده از داده های سالانه در دوره 1338 تا 1386 به روش آزمون کرانه های پسران، شین و اسمیث، مبتنی بر رویکرد تخمین مدل تصحیح خطای غیر مقید (uecm) شامل رابطه پویا و رابطه تعادلی بلند مدت می پردازد. نتایج تحقیق نشان می دهد که اندازه دولت اثر مثبت و معناداری بر روی نرخ بیکاری دارد و برای کاهش نرخ بیکاری باید اندازه دولت در اقتصاد ایران کاهش یابد. با افزایش اندازه دولت در اقتصاد، ازدحام در بخش خصوصی مخصوصا سرمایه گذاری خصوصی کاهش می یابد؛ در نتیجه رشد بهره وری و رقابت بین المللی کاهش می یابد و نرخ بیکاری افزایش می یابد. ضریب ecm نشان داده است که در هر دوره، 26 درصد از عدم تعادل کوتاه مدت بیکاری در جهت رسیدن به تعادل بلند مدت تعدیل می شود. آزمون مجموع مربعات تجمعی نشان داد که ضرایب برآورد شده پایدار هستند.

نظریه های مختلف تاکنون پیش بینی های کاملا متفاوتی در مورد رابطه بین توسعه مالی و نابرابری درآمدی ارائه کرده اند که منجر به دو طبقه گسترده از تفکرات با دو فرضیه متضاد شده است. این تحقیق به بررسی اثر توسعه بازارهای مالی بر روی نابرابری درآمدی در اقتصاد ایران در دوره زمانی 1350 تا 1390 با استفاده از مدل تصحیح خطای آستانه ای (tvecm) پرداخته است. نتایج حاصل از آزمون tvar.lr نشان داد که مدل تنها دارای یک مقدار آستانه است. نتایج حاصل از آزمون های tvecm.seo و tvecm.hs نشان داد که همجمعی آستانه ای بین متغیرها وجود دارد. همچنین، نتایج حاصل از معادله تصحیح خطای آستانه ای نشان داد که قبل از رسیدن به مقدار آستانه مورد نظر افزایش شاخص توسعه مالی باعث افزایش ضریب جینی می گردد. ولی بعد از رسیدن به مقدار آستانه، توسعه مالی موجب کاهش نابرابری درآمدی (کاهش ضریب جینی) در اقتصاد ایران می گردد. همچنین، سرعت تعدیل قبل و بعد از مقدار آستانه به ترتیب 41 درصد و 80 درصد است به طوری که بعد از مقدار آستانه 80 درصد از عدم تعادل های ایجاد شده در هر دوره، در دوره بعدی تصحیح می شود.