آموزش و پرورش یکی از مهمترین نهادهایی است که عهده دار امر تربیت در کشور است. مدارس، محل تربیت افرادی است که در سنین رشد و شکوفایی اند و باید با شناخت کافی از خود و هدف زندگی، برای مسیرشان برنامه ریزی کنند. این شناخت، در جهان بینی توحیدی، در سایه تعلیمات قرآن و آموزه های دینی میسر است. زیرا دین، همان میثاق و فطرت الهی و خمیرمایه خلقت انسان است و مادامی که انسان در مسیر فطرت خود حرکت می کند، رو به مقصد دارد و از خطر گمراهی در امان است. مقصد این حرکت و رشد، خدای متعال می باشد که حقیقت و نور وجود است و صبر، از شرایط لازم برای رسیدن به حق است. رهیافتگان این مسیر که از بالاترین درجه سلامت روحی برخوردارند، همان پیشوایان و امامان برحقند که بهترین الگوهای تربیت برای انسان ها و مخصوصاً هدایت گران جامعه می باشند. از جمله این هدایت گران و راهنمایان جامعه، مشاوران و راهنمایان دانش آموزان در مدارس هستند. مشاور مدرسه با درک مسائل مختلف هر دانش آموز در کلاس درس، خانواده، دوستان و… به او یاری می کند تا خود را بهتر بشناسد و در مسیر زندگی بهتر حرکت کند. جریان تربیت باید باعث رشد تفکر و عقلانیت و همچنین قدرت انتخاب گری و اراده دانش آموزان شود. زیرا آموزه های قرآن کریم داشتن “عقل” و “اراده” را دو امتیاز مختص انسان می داند. در این تحقیق، با توجه به آیات سوره مبارکه “عصر” که مومنین یکدیگر را به حق و به صبر سفارش می کنند، “حق محوری” و “صبرپیشگی” را دو نکته مهم تربیتی در مدارس دانسته با مطالعه مصادیق حق و صبر از آیات قرآن و احادیث، به ارتباط و همسویی حق محوری با تعقل و همچنین صبر با اراده پی می بریم. لذا “تواصی به حق” و “تواصی به صبر” را به عنوان دو اصل مهم که منجر به تربیت و رشد ویژگی های انسانی می شود، نتیجه می گیریم. چنانچه سفارش یکدیگر به حق و صبر که محور توصیه های مومنین به هم می باشد، مبنای ارتباطات هدایت گرانه و یاورانه در مدرسه قرار گیرد، مشاور باید با دانش آموز ارتباطی دوسویه و مساوی، با درک متقابل از وضعیت او ایجاد کند و تلاش خود را در جهت تأمین سلامت روحی و روانی با تأکید بر حقیقت محوری و صبرپیشگی در تمام شوون متمرکز نماید. در پایان تحقیق، وضعیت موجود مدارس در مقایسه با وضعیت مطلوب، نقد و بررسی شده، پیشنهاداتی ارائه می شود.