توسعه و پیشرفت در هر کشوری به عوامل مختلف، از جمله اقتصادی، اجتماعی و جمعیتی بستگی دارد. به طور کلی نیروی انسانی یکی از عوامل مهم و اساسی برنامه های توسعه به شمار می آید که بدون آن، امکان توسعه مشکل به نظر می آید. با توجه به این که زنان نیمی از جمعیت هر کشوری را به خود اختصاص می دهند، حضورشان در عرصه اجتماع و نقش عظیم آن ها در رشد و توسعه اقتصادی همگام با اهداف توسعه و شاخصی از توسعه یافتگی است و محروم کردن آن ها از موقعیت های شغلی مرتبط با تخصص ایشان، تعطیل گذاشتن بخش عظیمی از سرمایه فکری و نیروی انسانی جامعه است. میزان مشارکت زنان در نیروی کار در سراسر جهان در حال افزایش است. سهم زنان از نیروی کار جهان از 38 درصد در سال 1970 میلادی به 41 درصد در سال 1996 افزایش یافته است. در حالی که سهم زنان از نیروی کار در ایران از 8/13 درصد در سال 1975 به 1/12 درصد در سال 1995 کاهش یافته است. سهم حدود 13 درصدی زنان فعال از نظر اقتصادی (طبق آمار سرشماری سال 1385) به خودی خود منعکس کننده ی میزان اندک مشارکت اقتصادی اجتماعی زنان در مقایسه با مردان در جامعه در حال توسعه ایران است. این تحقیق با هدف بررسی عوامل موثر بر مشارکت زنان در شهر کرمان انجام گرفته است. جامعه آماری مورد بررسی زنان واقع در سن فعالیت (15-64) شهر کرمان می باشند که در سال 1385 تعداد آن ها 22831 نفر بوده است و با استفاده از فرمول کوکران تعداد 253 نفر از آن ها به عنوان نمونه برگزیده شده و سپس با استفاده از نرم افزار spss15 تجزیه و تحلیل داده-ها صورت گرفته است. روش تحقیق پیمایشی، روش نمونه گیری ترکیبی از روش خوشه ای و سیستماتیک و ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه بوده است. بر اساس نتایج این تحقیق، نگرش نامناسب زنان به کارفرما، نگرش منفی مرد به کار خارج از خانه همسر، عدم استقلال اقتصادی زنان، عدم مشارکت مردان در فعالیت های خانه داری، جامعه پذیری نامناسب در دوران کودکی از عوامل موثر بر عدم تمایل زنان به اشتغال در خارج از خانه می با شند.