دیدگاه اگزیستانسیالیستها درباره اینکه وجود انسان مقدم بر ماهیت اوست سبب شده است که آنها بر واقع بودگی و امکانات انسان تاکید بسیاری داشته باشند. از نظر آنها نگاه انسان به مرگ تاثیر بسیاری بر نوع مواجهه ای دارد که او در قبال این وضعیتها در پیش می گیرد. از طرف دیگر نوع رابطه ای که انسان با دیگران و خدا برقرار می کند، بر نگرش او نسبت به مرگ و چگونه زیستن بر اساس چنین نگرشی تاثیری عمده دارد. همانطور که انتظار می رود نگاه خاص هر کدام از این فیلسوفان به مساله خدا و ارزشهای اخلاقی در مواجهه آنها با مرگ نیز تاثیر داشته است و سبب شده تا اهداف از پیش تعیین شده ای چون آرامش و شادی را به عنوان غایت رویکرد خود در نظر نگیرند و بجای آن به طرح مساله اصالت بپردازند که ضرورتا معرف عمل خاصی نیست. این فیلسوفان برای گریز از ارائه تعریفی از انسان از ارزش گذاری اخلاقی رویگردانند و مدعی اند که صرفا ترجیحاتی را بیان می دارند، تا هر کس که با آنها همدل است شیوه ای را که برای زندگی اصیل لازم است در پیش گیرد.

اخلاق جهانی که در سال 1993 از طرف هانس کونگ مطرح شد اصحاب ادیان را به روی آوردن به اخلاقی مشترک و مورد توافق میان آنها دعوت می کند و از آنجا که یکی از مهمترین ابعاد هر دینی بعد اخلاقی آن است پیروان آن ادیان نمی توانند در برابر پرسش از امکان تحقق چنین اخلاقی ساکت بمانند. ضرورت صلح و همزیستی مسالمت آمیز میان مردم، با هر دینی نیز بیش از پیش اهمیت این بحث را روشن می کند. برای چنین هدفی باید به دنبال پیدا کردن مبانی و اهداف مشترک میان ادیان بود. باور به مطلق گرایی اخلاقی از یک طرف و نیز فطری بودن اخلاق از طرف دیگر، مبانی محکمی را برای چنین هدفی در اختیار ما می گذارند. بررسی تعالیم دینی نیز صحت چنین استنباطی از بعد اخلاقیِ ادیان را نشان می دهند؛ بنابراین می توان بر امکان تحقق چنین اخلاقی تکیه کرد و در عرصه عمل امکانات و خطرات پیش رو را مورد بررسی قرار داد