بررسی ارتباط متغیرهای مختلف روانشناختی با پیشرفت تحصیلی یکی از مهمترین زمینه‏های پژوهشی در روانشناسی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه سبک های والدگری و ویژگی های شخصیتی با پیشرفت تحصیلی دانش‏آموزان بود. جامعه آماری در این تحقیق، کلیه دانش‏آموزان دختر دبیرستان‏های شهر تهران بود که تعداد 400 نفر از آنها به روش تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده بودند. برای جمع‏آوری اطلاعات از پرسشنامه 5 عاملی شخصیت neo-ffi و پرسشنامه شیوه‏های فرزند‏پروری بامریند(1991) و معدل کل ترم اول دانش‏آموزان استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده‏ها از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون گام به گام و آزمون t برای دو گروه مستقل استفاده شد. نتایج نشان می‏دهد که عملکرد تحصیلی دانش‏آموزان با سبک والدگری مقتدرانه و ویژگی های شخصیتی وظیفه شناسی و سازگاری رابطه مثبت و معناداری دارد. ولی با سبک والدگری مستبدانه و نیز ویژگی های شخصیتی نوروز‏گرایی و برون‏گردی رابطه منفی و معناداری دارد. علاوه بر این، نتایج تحقیق حاضر نشان داد که دانش‏آموزان نوروتیک و درون‏گردی که تحت سبک والدگری مستبدانه قرار دارند؛ نسبت به دانش‏آموزان سبک مقتدرانه عملکرد تحصیلی کمتری دارند. همچنین مشاهده گردید که؛ عملکرد تحصیلی دانش‏آموزان برون‏گرد با سبک والدگری مقتدرانه بهتر از دانش‏آموزانی است که در معرض سبک والدگری سهل گیرانه هستند. با توجه به اهمیت روزافزون پیشرفت‏تحصیلی دانش‏آموزان در سیستم آموزشی کشور و نیز حساسیت خانواده ها به این مقوله، به نظر می رسدکه توجه به یافته های این پژوهش می تواند در شناخت ارتباط پیشرفت ‏تحصیلی با ویزگی‏های شخصیتی و نقش تعدیل‏گری سبک‏های والدگری در این ارتباط، کمک شایانی باشد.