هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی گروه درمانی انسانگرایانه ـ وجودی و گروه درمانی شناختی ـ رفتاری بر کاهش علائم اختلال شخصیت مرزی زندانیان مرد زندان مرکزی شهرستان بجنورد می باشد. بدین منظور ابتدا طی غربالگری مقدماتی که از 400 زندانی به عمل آمد، تعداد 105 مورد اختلال شخصیت مرزی مشخص گردید. از این تعداد 51 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به همان شیوه در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل گماشته شدند. روش انجام پژوهش آزمایشی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون گسترش یافته بود و ابزارها عبارت بودند از سومین ویراست پرسشنامه چند محوری بالینی میلون(mcmi-iii)، مقیاس شخصیت مرزی (stb)، مصاحبه بالینی ـ ساختار یافته dsm-iv-ir (scid) و پرسشنامه محقق ساخته جهت سنجش ویژگیهای جمعیت شناختی. پس از تحلیل داده ها به وسیله آزمون آماری تحلیل واریانس یک راهه(one way anova)، یافته ها نشان داد که بین دو روش گروه درمانی انسانگرایانه ـ وجودی و شناختی ـ رفتاری در کاهش علائم عامل تکانشگری، عامل علائم پارانوئیدی و تجزیه ای وابسته به استرس ، تفاوت معناداری وجود ندارد، اما در عامل ناامیدی و علائم اختلال شخصیت مرزی این تفاوت معنادار است. نتایج نشان دادند که هر دو روش فوق از گروه کنترل موثرتر بودند. همچنین بین میزان اثربخشی گروههای آزمایش در کاهش علائم اختلال شخصیت مرزی و عامل ناامیدی تفاوت معناداربود، به این صورت که گروه درمانی انسانگرایانه ـ وجودی از اثربخشی بیشتری برخوردار بود.