مصدّق از شاعران نسل دوم نیمایی و از نظر زبان شعر ، وابسته به شاخ? میانه رو شعر نیمایی است. وی با پیروی از نیما ، جایگاه ویژه ای در شعر معاصر کسب نموده و با سرایش شش منظوم? درخور (درفش کاویان ، آبی خاکستری ، سیاه ، دررهگذارباد ، از جدایی ها ، سال های صبوری ، شیرسرخ ) ، نقشی ماندگار از خود برجرید? روزگار باقی گذاشته است. این پایان نامه در پی تبیین خصوصیّات سبکی اشعار مصدّق است و اینکه کدام سطح ، در شعر او از بسامد بالاتری برخوردار می باشد. آنچه که نوشتن این رساله را ضرورت بخشید ، تعیین جایگاه و منزلت شعری مصدّق در ادبیّات معاصر و تحلیل و بررسی زیباشناسان? اشعار اوست. اگرچه شعر مصدّق از خصوصیّات سبکی: زبانی ، فکری و ادبی لبریز است ؛ اما به نظر می رسد ، سطح زبانی که به جهت گستردگی به سه بخش کوچک تر: آوایی ، لغوی ونحوی تقسیم می شود ، درشعر وی به عنوان گسترده ترین ویژگی سبکی ، برخواننده تأثیر گذار باشد. در این سطح به کار گیری انواع موسیقی ( بیرونی ، کناری و درونی) از سوی مصدّق ، موجب نوعی برجستگی در اشعار وی شده است. دیگر ترفند هنری وی در این سطح ، رویکرد او به کهن گرایی است. مصدّق با مطالع? گسترد? خود در متون ادبی کهن ، واژه هایی را که در عصر حاضر کاربردی ندارند یا کمتر به کار می روند ، برمی گزیند و با کاربرد آن ها در شعر ، موجب برجسته سازی و عادت ستیزی در زبان خود می گردد. بنابراین در شعر مصدّق ، از میان سطوح سه گان? سبکی ، سطح زبانی که مباحثی چون انواع تکرار ، انواع جناس ، تخفیف لغات ، کهن گرایی (واژگانی و نحوی ) ، ساختار غیر متعارف جمله و... را در خود جای داده ، بالاترین بسامد را ، به خود اختصاص داده است.