این پژوهش به بررسی تأثیر آموزش "شیوه های کنار آمدن" کلاس-محور در کاهش خشم و پرخاشگری و افزایش مهارت های اجتماعی و حل مسئل? دانش آموزان پرخاشگر پرداخته است. جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر کلاس های چهارم و پنجم ابتدایی نواحی چهارگانه شهر اهواز است که در سال تحصیلی 88-87 مشغول به تحصیل بودند. نمونه گیری شامل انتخاب تصادفی 20 دبستان از نواحی چهارگانه آموزش و پرورش اهواز و گماردن تصادفی آنها به دو گروه آزمایشی و گواه (10 مدرسه گروه آزمایشی و 10 مدرسه گروه گواه) می باشد. سپس، تمام دانش آموزان پرخاشگر (هدف) این مدارس بر اساس فرم های ملاک های تشخیص پرخاشگری انتخاب شدند (71 نفر در مدارس گروه آزمایشی و 57 نفر در مدارس گروه گواه). ابزارهای مورد استفاده عبارتند از: مقیاس خود-گزارشی ابراز خشم کودکان (استیل و همکاران، 2008)، مقیاس درجه بندی مهارت های اجتماعی (گراشام و الیوت، 1990)، مقیاس پرخاشگری واکنشی و پیش کنشی (داج و کوی، 1987) و پرسشنامه حل مسئله (دانیک و اسمیت، 2003). طرح پژوهشی از نوع آزمایشی میدانی با پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری است. گروه آزمایشی در 20 جلسه 45 دقیقه ای تحت آموزش برنامه حل مسئله اجتماعی "شیوه های کنار آمدن" قرار گرفتند و در سه نوبت ارزیابی شدند (پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری). در این پژوهش، برای تحلیل داده ها از روش تحلیل آماری مدل سازی خطی سلسله مراتبی(hlm) استفاده شده است. نتایج به دست آمده