هدف پژوهش بررسی تاثیر آموزش های شناختی- رفتاری- ارتباطی بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر شاهد پایه اول دبیرستان های شهر اصفهان بود. بدین منظور 40 نفر از دانش آموزان به شیوه تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و با روش تصادفی ساده به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. سپس گروه آزمایش در 8 جلسه آموزشی قرار گرفتند، اما در گروه کنترل این آموزش ها ارائه نگردید. هر دو گروه در سه مرحله پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری (یک ماه پس از اتمام جلسات) مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار پژوهش دو پرسشنامه سلامت عمومی(ghq) و سازگاری اجتماعی کالیفرنیا بوده است. روش پژوهش تجربی نیز از نوع نیمه تجربی بوده است. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش های شناختی- رفتاری- ارتباطی بر روی گروه آزمایش در مرحله پس آزمون و پیگیری به طور معناداری سبب افزایش نمرات پرسشنامه سازگاری اجتماعی شده بود و در آزمون سلامت عمومی نیز آموزش ها در مرحله پس آزمون و پیگیری معنادار بود و سبب کاهش نمرات شده بود. اما این آموزش ها بر ابعاد فرعی شامل سازگاری عاطفی با سطح معناداری (051/0)، سلامت جسمانی(457/0) و افسردگی(152/0)، تاثیر معناداری نداشت.