شبکه‏های حسگر بی‏سیم، شبکه‏هایی هستند که از تعداد زیادی گره‏های کوچک با قابلیت‏های بسیار پایین تشکیل شده‏اند. این گره‏ها که هر کدام یک حسگر نامیده می‏شوند، می‏توانند ویژگی خاصی نظیر رطوبت، دما، فشار و ... را در محیط اطراف خود حس کرده و آن را برای گره‏ی مرکزی خود ارسال دارند. یکی از اساسی‏ترین مشکلات شبکه‏های حسگر بی‏سیم، محدود بودن بُرد ارتباطی و انرژی گره‏هاست. محدودیت انرژی و نیز تحرک گره‏ها باعث می‏شود تا آرایش گره‏ها در این شبکه‏ها، شکلی پویا داشته باشد. بنابراین ممکن است بعد از گذشت زمان و بر اثر تمام شدن انرژی برخی از گره‏ها، بخش‏هایی از شبکه دچار قطعی شده و ارتباط میان گره‏های حسگر دچار اختلال گردد. یکی از رهیافت‏های مناسب برای فراهم ساختن ارتباط در کل شبکه، قرار دادن گره‏های واسطه در شبکه است. در سالهای اخیر ایستگاه‏های هوایی و به طور خاص هواپیماهای بدون سرنشین، به عنوان یکی از گزینه‏های مطلوب، برای برآورده ساختن این اهداف مورد توجه قرار گرفته‏اند. بر همین اساس می‏توان گروهی از هواپیماهای بدون سرنشین را در آرایشی به صورت یک شبکه‏ی پیشآ، به عنوان گره‏های واسطه به کار گرفت. در این پژوهش نیز سعی شده است، با به کارگیری از الگوریتم خوشه‏بندی k-میانگین فازی، مکان مناسبی برای قرار دادن چندین ایستگاه‏های به دست آوریم. نتایج به دست آمده از الگوریتم پیشنهادی نشان داد که تعداد ایستگاه‏های هوایی به دست آمده از الگوریتم ما مورد در مقایسه با الگوریتم‏های پیشین همواره کوچکتر و یا مساوی با آنهاست. همچنین الگوریتم مکاشفه‏ای برای حالت تغییر مکان و جابه‏جایی ایستگاه‏های هوایی ارائه شده است به نحوی که در 90% از حالات، طوری عمل می‏کند که مسافت جابه‏جایی کل ایستگاه‏های هوایی را حداقل گردد.