هدف این پژوهش بررسی همه گیر شناسی نگرانی از بدریختی بدن و اثر بخشی روایت درمانی به شیوه گروهی بر کاهش آن در دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه شهید چمران اهواز در نیمسال اول تحصیلی 88-87 بود .نمونه اولیه پژوهش شامل 1520نفر بود که به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند . سپس 40 نفر از میان 212 نفری که نمره آنها در پرسشنامه نگرانی از بدریختی بدن یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بود ، به روش تصادفی ، جهت آزمون فرضیه ها انتخاب شدند این 40 نفر به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل (در هر گروه 20 نفر) تقسیم شدند . ابندا از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد ، سپس روایت درمانی طی ده جلسه بر روی گروه آزمایش اجرا شد . در پایان آخرین جلسه مداخله ، همزمان از دو گروه پس آزمون گرفته شد و پس از گذشت دو ماه مرحله پیگیری انجام شد . نتایج حاصل از همه گیر شناسی نشان داد که میزان شیوع bdc در کل دانشجویان ، دانشجویان دختر و پسر به ترتیب 14% ، 8/12% ، 6/15% بود. برای آزمون فرضیه ها از روش تحلیل کوواریانس (ancova) استفاده شد. یافته ها بیانگر این بود که روایت درمانی باعث کاهش نگرانی از بد ریختی بدن گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است . پیگیری با فاصله دو ماه ، سود مندی روایت درمانی را بر نگرانی از بد ریختی بدن نشان داد .

پژمردگی آوندی ناشی از قارچ خاکزیverticillium dahliae از شایع ترین عوامل پژمردگی در گوجه فرنگی می باشد، که سالانه سبب خسارات قابل توجه ای در مناطق گوجه کاری می گردد. این قارچ به دلیل تولید ساختار های مقاومی به نام میکرواسکلروت می تواند حتی در غیاب گیاه میزبان تا سال های طولانی در خاک زنده بماند. لذا کنترل این بیمارگر امری مشکل است. از این رو به منظور پیشبرد مبارزه بیولوژیکی و یافتن میکرو ارگانیسم هایی علیه این بیمارگر ، نمونه های خاک باغات مناطق سعدی و کبوتر خان جمع آوری شدند. از بین 50 ایزوله اکتینومیست، سه ایزولهh15، b115و m13که بیشترین اثر ممانعت از رشد بیمارگر را دارا بودند، جهت مطالعات فیزیولوژیک و گلخانه انتخاب شدند. نتایج حاصله نشان داد که علیرغم اینکه ایزوله هایh15 و m13اثر ضد قارچی مطلوبی داشتند، در تعامل با گیاه سبب کاهش و عدم رشد گیاهچه ها شدند، در صورتیکه ایزوله b115 سبب افزایش رشد گیاهچه ها گردید. ازاین نتایج استنتاج میشود که میتوان از ایزوله های h15و m13در کنترل قارچهای بیمارگر خاکزی و علفهای هرز بهره گرفت به شرطی که بتوان از طریق مهندسی ژنتیک ژنهای مقاومت به بازدارنده های مذکور را به گیاه اصلی منتقل نمود. بکارگیری چنین تمهیداتی بعنوان کنترل بیولوژیک بیمارگر های ریشه ای و علف های هرز گام های مثبتی در راستای کشاورزی پایدار و تولید محصولات ارگانیک محسوب می شود.