با توجه به مشکلات توسعه فیزیکی شهرها، لازم است که نگرش نوینی در نظام برنامه ریزی شهری در کشور اتفاق بیفتد. قرن بیست و یکم، قرن اضمحلال و کاهش نقش محلات سنتی می باشد. بنابراین در این راستا، محلات اختصاصی می توانند با ارتقای ابعاد کیفیت زندگی و سرزندگی، و با توجه به متمرکز شدن ساکنین و افزایش سرمایه اجتماعی در مجتمع های مسکونی اختصاصی، نقش عظیمی در مسکن پذیری شهری و توسعه میان افزای شهری ایفا می کنند.