انتقاد پرآوازه ی افلاطون از شعر در اصول شهروندیک (πολιτεια)، آنچنان تند، پُرـتاخت و دستگاهمندانه است که بیشتر پژوهشگران را بر آن داشته است تا نگرگاههایی که در ایون، آپولوگیا، پروتاگوراس، درباره ی «پویسیس» (ποίησις) پیش نهاده می شود را تنها پیش آگهی و بستری برای آن بیانگارند. و این به رغم آن است که بخشبندی ی ولستوس (vlastos) از اثرهای افلاطونی (به دویگوییهای اوّلیّه ی سقراطی، و دویگوییهای پخته ی افلاطونی)، گسترش فراگیری یافته است. در این پژوهش، چنانچه خواهیم دید، این را پیش خواهیم نهاد که این فروبستگی، از در هم کردن گفتمانهای دیگرسان دویگوییهای افلاطونی برخاسته است. از سوی دیگر معمولاً «کاثارسیس» را آموزه ای ارسطویی می دانند که پاسخی است به تاختِ افلاطون به شعر و از اینروی ردّ این مفهوم را کمتر در نوشته های افلاطون جُسته اند. ما بر آنیم تا این مفهوم را بویژه در آثار افلاطون ردّگیری کنیم.