افسانه ها و اسطوره های کهن همواره نقش بسزایی در پیدایش فرهنگ و تمدن ملت ها گذارده اند و ادبیات نیز که برخاسته از فرهنگ و تمدن است، همواره به این افسانه ها و اسطوره ها که به نوعی تنها ادبیات شفاهی به جا مانده از روزگار کهن هستند، رجوع می کند.در طول تاریخ ادبی هر سرزمینی می توان آثار بسیاری یافت که از این اساطیر باستانی تاثیر گرفته اند و ادیبان بسیاری برای غنا بخشیدن به آثار خود از این داستان های کهن بهره جسته اند. ادبیات غرب نیز از این اصل مستثنی نبوده و نویسندگان بسیاری از اساطیر یونان باستان استفاده کرده اند. قرن بیستم که صحنه ی کشاکش های بزرگی در جنگ جهانی اول و دوم بوده است، شاهد اقتباس های بسیاری از اسطوره های یونان و روم است. ژان ژیرودو نمایشنامه نویسی است که با بکارگیری و احیای دوباره ی اساطیر کهن فضای سیاسی اجتماعی جامعه ی خویش را به تصویر میکشد. وی در دو اثر جنگ تروا اتفاق نخواهد افتاد و الکتر با استفاده از داستان های کهنی که برای تمام فرانسویان آشناست سعی در معطوف کردن ذهن مخاطب به سوی آنچه در فرانسه و اروپا رخ می دهد، دارد