توسعه پایدار، بیش از آنکه تنها یک مفهوم باشد، یک آرمان و هدف است. آبادانی و آسایش مردمان یک کشور و منطقه، جز در گرو سیر در مسیر توسعه پایدار پدیداد نخواهد شد. اما توسعه پایدار و مسیر آن در سرزمین های مختلف متفاوت است. چرا که منابع، ویژگی ها و فرصت های موجود در سرزمین ها آن ها را با هم متفاوت کرده است و شناخت صحیح و استفاده مطلوب از منابع و ویژگی ها، و جهت گیری صحیح در قبال فرصت ها، نخستین مرحله از حرکت در این مسیر است. کارآفرینی نیز به عنوان عاملی کلیدی در رشد و توسعه ی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشورها در پی چنین رویکردی است. به همین دلیل است که نه تنها پژوهش های مربوط به آن از اهمیت بالایی برخوردارند، بلکه انجام اقدامات کارآفرینانه مورد حمایت و تحسین واقع می شوند. اما علیرغم وجود این حمایت ها به ویژه در ایران، بسیاری از این اقدامات با شکست مواجه می شوند. یکی از دلایل شکست در این اقدامات که در این تحقیق به آن پرداخته شده است، آمادگی افرادی است که تمایل به ایجاد کسب و کار جدید دارند. البته عوامل گوناگون اثرگذار از سوی محققین معرفی شده است. آنچه در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است، میزان آمادگی مدیریتی آنان بوده است. جامعه مورد مطالعه، از مراجعه کنندگان به وزارت کار و امور اجتماعی که متقاضی استفاده از تسهیلات کارآفرینی بوده اند، تشکیل شده است. روش گردآوری داده ها بر اساس پرسشنامه متشکل از 63 سوال و در پنج دسته مهارت و ویژگی مدیریتی شامل مهارت های و ویژگی های عمومی، مهارت ها و ویژگی های تولیدی، مهارت ها و ویژگی های منابع انسانی، مهارت ها و ویژگی های بازاریابی، مهارت ها و ویژگی های مالی و حسابداری، بوده است. بررسی و تحلیل داده‏ها با نرم افزار spss و استفاده از آزمون‏های کولموگروف- اسمیرنوف، آزمون فرضیه ها، آزمون فریدمن و همچنین آمار توصیفی انجام پذیرفته است. یافته های این تحقیق نشان می دهد که متقاضیان استفاده از تسهیلات کارآفرینی، از لحاظ مهارت ها و ویژگی‏های بازاریابی و مالی و حسابداری، در پایین ترین میزان آمادگی و از لحاظ مهارت ها و ویژگی های عمومی و منابع انسانی در بالاترین سطح آمادگی قرار داشته‏اند. همچنین یافته‏های تحقیق نشان از اثربخش بودن دوره‏های دانشگاهی در میزان موفقیت در کسب و کار دارند.