هدف اصلی این تحقیق آزمون روش های پارامتری و ناپارامتری در ارزیابی علل عدم کارایی فنی در سیستم بانکداری ایران به منظور فراهم نمودن شواهد تجربی جدید در ادبیات موضوع می باشد. بدین جهت داده های 12 بانک ( 8 بانک دولتی و 4 بانک خصوصی) از 17 بانک موجود در نظام بانکی ایران طی سال های 1386-1381 مورد استفاده قرار می گیرد. مهم ترین نقطه قوت این تحقیق، بررسی نتایج با مدل های مختلف برای ارائه نتایجی با اطمینان بیشتر می باشد. برای تحلیل عوامل موثر بر عدم کارایی بانک ها، اثر مالکیت، اندازه، درجه الکترونیکی، تبلیغات، تنوع تولید، ریسک داراییها، درجه تمرکز و سابقه فعالیت بانک ها بر عدم کارایی مورد آزمون قرار می گیرد. بدین منظور از مدل یک مرحله ای بتیس و کوئلی 1995، مدل دو مرحله ای توبیت و مدل دو مرحله ای کارایی برتر استفاده می شود. با توجه به نتایج تحقیق حاضر، میانگین کارایی فنی به هر دو روش dea و sfa برای بانک های خصوصی بالاتر از بانک های دولتی است. نتایج تخمین هر سه مدل نشان می دهد عدم کارایی بانک ها با مالکیت دولتی رابطه مستقیم و با اندازه و شدت تبلیغات آنها رابطه معکوس دارد. مطابق مجموع نتایج مدل بتیس و کوئلی 1995 و مدل کارایی برتر می توان نتیجه گرفت کارایی بانک ها با مالکیت دولتی کاهش می یابد. علاوه بر آن بانک هایی که از اندازه، درجه الکترونیکی، تبلیغات، تنوع تولید و سابقه فعالیت بالاتری برخوردارند، کارایی فنی بالاتری دارند.