یکی از مهم ترین کاربردهای نانولوله های کربنی استفاده از آنها در ذخیره انرژی در پیل های سوختی هیدروژنی و باتری هاست. نانولوله های کربنی به دو روش فیزیکی و شیمیایی می توانند هیدروژن را در خود ذخیره کنند. در این پروژه ذخیره هیدروژن در نانولوله های کربنی به روش شیمیایی بررسی شده و عوامل موثر در میزان جذب، نظیر جریان، دما و خلوص نانولوله ها مورد مطالعه قرار گرفته است. برای اندازه گیری میزان جذب هیدروژن و ظرفیت دشارژ از دستگاه الکتروشیمی eg&g و تکنیک chronopotentiometery استفاده کرده ایم. نانولوله ها بر روی نوعی فوم نقره (که خلل و فرج زیادی دارد) قرار گرفته و به عنوان الکترود کار در سل الکتروشیمی مربوطه استفاده شده است. الکترولیت، محلول هیدروکسید پتاسیم 6 مولار بوده و الکترودهای مرجع وکمکی به ترتیب ag/agcl و پلاتین بوده اند. با اعمال جریان های مختلف از 1 تا 25 میلی آمپر، مشاهده شد که برای جریان 4 میلی آمپر ظرفیت دشارژ به بیشینه مقدار خود یعنی1550mah/g معادل 2/5% وزنی می رسد. برای بررسی تاثیر فرآیند افزایش دما بر روی میزان جذب، از حمام ترموستات استفاده شد. با بالا رفتن دما تا حد 70 مشاهده شد که ظرفیت دشارژ کاهش می یابد. بنابراین افزایش دما یک عامل کاهنده ظرفیت دشارژ می باشد. با قرار دادن نانولوله های کربنی در کوره تحت دمای 400 به مدت 1 ساعت، مشاهده شد که ظرفیت دشارژ افزایش می یابد.