شعر عاشورایی پس از انقلاب اسلامی به عنوان یک نوع ادبی، در ادبیات این دوره، گستردگی فراوانی یافته است به گونه ای که اکثر شاعران انقلاب در این «طرز معنایی» دارای شعر هستند. در این تحقیق کوشیده ایم با مطالعه ی اشعار عاشورایی ده تن از شاعران «ویژه سرا»ی عاشورایی دوره انقلاب و پس از آن - که عبارتند از : غلامرضا سازگار، سیدرضا موید، محمد جواد غفورزاده، محمدعلی مجاهدی، ژولیده نیشابوری، علی انسانی، احد ده بزرگی، محسن حافظی، حسن حسینی و احمد عزیزی- مفاهیم و مباحث غالب و مطرح در شعرشان را شناسایی و استخراج نماییم؛ سپس با توجه به داده های به دست آمده که در فصل دوم این تحقیق در دو بخش «شخصیتها» و «مفاهیم» آمده اند؛ در جستجوی عوامل موثر در ایجاد این موضوعات برآمده ایم. پیروزی انقلاب اسلامی به عنوان یک عامل مثبت و تاثیرگذار و همچنین «کتب مقتل» که در حکم آبشخورهای فکری شاعران عاشورایی هستند به عنوان عامل منفی و تحریف ساز معرفی شده اند . سپس با توجه به «قرائت» های موجود درباره ی حادثه ی عاشورا و معیارها و باید و نبایدهایی که صاحبنظران در مورد شعر عاشورایی قائل شده اند، مفاهیم تحلیل شده اند. «بیان مظلومیت» بیشترین حجم اشعار عاشورایی را شامل می شود و غلبه ی بُعد «سوگ» و «مرثیه» همچنان بر فضای شعر عاشورایی حاکم است ؛ در پایان نمونه هایی از کاستی ها و کمالات شعر عاشورایی آورده شده است.