بر خلاف دیدگاه سنتی در مطالعات سبک شناختی ادبیات، در مطالعه ی حاضر فرض نگارنده بر این بوده است، که این دو شاخه ی علمی می توانند از یافته های یکدیگر به شکل مطلوبی بهرمند شوند. با چنین فرضی مطالعه ی حاضر بر آن است که نشان بدهد، از یافته های علم زبان شناسی می توان در تجزیه و تحلیل عینی تر زبان ادبیات بهر جست. در راستای تحقق این هدف در چهار چوب طرح پیشنهادی لیچ ( 1969) انواع هنجار گریزی های زبانی در چهار مجموعه ی «صدای پای آب»، «حجم سبز»، «ما هیچ، ما نگاه» و «مسافر» سهراب سپهری استخراج و تجزیه و تحلیل شد. پس از ارائه نتایج بدست آمده به صورت نمودار و جدول های آماری، پیشنهادهایی در مورد امکان و ضرورت انجام مطالعات مشابه بدست داده شد.