در فصل چهارم قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران موضوع اقتصاد دانایی محور به عنوان یکی از ضرورتهای اقتصاد ملی مورد توجه قرار گرفته است و قانون گذار سعی کرده با تعریف وظایفی مشخص برای دولت، زمینه را برای رشد اقتصاد دانایی محور و حمایت از تحقیق و توسعه فراهم آورد. اجرایی شدن هریک از حمایت های تعریف شده در این فصل، برای دولت بار مالی به همراه خواهد داشت. این بار مالی می تواند در قالب انجام حمایت، اجرای قانون و یا اتخاذ سیاستهای کنترلی باشد و بدیهی است که در شرایطی می توان این قانون را مناسب و کارآمد دانست که دولت در قبال هزینه کردها، خروجی های مناسبی را مطابق با اهداف در نظر گرفته شده در برنامه بدست آورد و این دقیقا به معنای آن است که قوانین وضع شده بتواند بهره وری را در جامعه هدف خود که به صورت مشخص بخش تحقیقاتی و دانشی کشور، بنگاههای دانش بنیان و مراکز تحقیق و توسعه هستند ارتقا دهد. پژوهش حاضر به عنوان یک تحقیق کاربردی و از نوع توصیفی با اخذ نظرات مدیران صاحب نظر و فعال در حوزه دانش و فناوری، این نتیجه را در پی دارد که فصل چهارم قانون برنامه چهارم توسعه قادر به تاثیر بر افزایش بهره وری شرکتهای دانش بنیان است و به قانون گزاران پیشنهاد می کند تا با تدوین برنامه های کوتاه مدت و آیین نامه های اجرایی، باعث تسهیل فرایند اثرگذاری این قوانین شوند.