ادراک زمان عملکرد مهمی است که توانایی پیش بینی و آینده بینی و کارآمدی پاسخ نسبت به رخدادهای در حال وقوع را تسهیل می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی و مقایسه ویژگی های ادراک زمان در سه زیر نوع اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دبستانی با اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی که در مدارس دخترانه ی شهر تهران در سال 1389 مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش به صورت در دسترس انتخاب شد و حجم آنها در زیر نوع با بی توجهی غالب (17نفر)، زیر نوع با بیش فعالی/تکانشگری غالب (21نفر) و در زیر نوع مرکب (31نفر) متمایز شد. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع علی ـ مقایسه ای بود که متغیر مستقل سه زیر نوع اختلال و متغیر وابسته ادراک زمان 15 ثانیه بود و از چراغ قوه و کرونومتر برای بررسی ویژگی های ادراک زمان یعنی برآورد، تولید و بازسازی استفاده شد. داده های خام با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون توکی تحلیل شد و نتایج نشان داد که فرضیه اول محقق (بین برآورد زمان در کودکان با زیر نوع بی توجهی غالب، زیر نوع بیش فعالی/ تکانشگری غالب و زیر نوع مرکب اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی تفاوت وجود دارد) با اطمینان 95 درصد تایید می شود یعنی کودکان با بیش فعالی غالب نسبت به کودکان با بی توجهی غالب زمان را بیش برآورد می کنند و زمان را کندتر تجربه می کنند که احتمالاً به دلیل تکانشگری آنها بوده است. در حالیکه دو فرضیه ی دیگر محقق (بین تولید زمان در کودکان با زیر نوع بی توجهی غالب، زیر نوع بیش فعالی/ تکانشگری غالب و زیر نوع مرکب اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی تفاوت وجود دارد. بین بازسازی زمان در کودکان با زیر نوع بی توجهی غالب، زیر نوع بیش فعالی/ تکانشگری غالب و زیر نوع مرکب اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی تفاوت وجود دارد) رد شدند یعنی سه زیر نوع در تولید زمان و بازسازی با هم تفاوت معناداری نداشتند. از اینرو لازم است در بکارگیری مداخلات و راهبردهای درمانی کودکان با اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی به این تفاوت توجه شود.