دیابت یک اختلال متابولیک مزمن پیش رونده می باشد که افسردگی از عوارض آن محسوب می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر درمانگری شناختی رفتاری بر افسردگی و سلامت عمومی و سازگاری با (دارو، ورزش و رژیم غذایی) زنان متأهل افسرده دیابتی می باشد. مواد و روش ها : در یک آزمایش تجربی تصادفی، 40 آزمودنی زن متأهل افسرده با سابقه دیابت حداقل به مدت یکسال، ساکن در یک محل، در گروه سنی 30 تا 70 ساله و تحصیلات بالای 5 سال و حداکثر دیپلم، در دو گروه درمانگری شناختی رفتاری و گروه کنترل قرار گرفتند. آزمودنی های گروه آزمایشی 10 جلسه تحت درمانگری شناختی رفتاری (cbt) قرارگرفتند. تمام آزمودنی ها (کنترل و آزمایش) توسط پرسشنامه افسردگی بک، پرسشنامه سلامت عمومی 28 سوالی و سه پرسشنامه محقق ساخته مربوط به سازگاری با (دارو، ورزش و رژیم غذایی) قبل و بعد از مداخله ارزیابی شدند. همچنین قند خون ناشتای همه آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله اندازه گیری شد. سپس داده ها به روش آزمون t مستقل و تحیل واریانس manova مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها:کاهش افسردگی پس از 10 جلسه مداخله درمانی (cbt) در گروه آزمایش معنادار گزارش شد(p<0/001). همچنین کاهش قندخون در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه معنادار بود ( p<0/042). افزایش کل نمره سلامت عمومی در گروه آزمایش معنا دار گزارش شد (p<0/001). تنها کاهش خرده مقیاس اضطراب در سلامت عمومی معنادار بود ( p<0/05). در مورد سازگاری ها فقط کاهش سازگاری با دارو معنا دار گزارش شد ( p<0/05). سازگاری با ورزش و رژیم غذایی معنادار گزارش نشد. نتیجه گیری : درمانگری شناختی رفتاری در کاهش افسردگی، اضطراب و کاهش قند خون ناشتای زنان متأهل افسردگی دیابتی موثر است. بعلاوه سلامت عمومی و سازگاری با دارو با کمک درمانگری شناختی رفتاری در زنان متأهل افسرده دیابتی ارتقاء می یابد. این یافته ها نشان می دهد cbt در کنار مداخلات پزشکی برای زنان متأهل افسرده دیابتی مفید می باشد.