بتن یکی از مصالح پر مصرف در سازه های مهندسی است که نقطه قوت آن در تحمل فشارهای بالا باعث وفور استفاده از آن شده است. این ماده براحتی پس از شکل گرفتن در داخل قالب خواص مکانیکی قابل قبولی پیدا نموده و رشد آن به مرور زمان تکمیل تر می گردد. جذب انرژی بالا و مقاوم بودن آن در برابر آتش سوزی از دیگر مزایای آن می باشد. همراه شدن آرماتورهای فولادی منظم شده در قالب نقطه ضعف بتن در کشش را تا حدود زیادی در اثر اعمال بارهای وارده جبران می کند. ولی این ماده حتی بدون اعمال بار پس از شکل گیری در قالب به علت طاقت کم شروع به ترک خوردن نموده که در اثر اعمال بار این ترک ها گسترش یافته و گسیختگی در بتن را آغاز می نمایند. با بررسی مداوم سازه های بتنی مسلح به ویژه در مناطقی با شرایط جوی دارای اثر مخرب خوردگی، نظر اکثر کارشناسان و متخصصین به این مسأله معطوف گشته است که مقاومت به تنهایی نمی تواند بیانگر کلیه خواص مربوط به بتن بخصوص دوام آن باشد. بنابراین لازم است در طراحی سازه های بتنی برای مناطق مختلف علاوه بر مساله مقاومت و تحمل بار در طول مدت بهره دهی، پایایی و دوام آن نیز مد نظر قرار گیرد.در حال حاضر با اضافه نمودن مواد مختلف به بتن و ارائه طرح اختلاط مناسب می توان به بتن هایی دست یافت که بدون تغییر قابل ملاحظه در مقاومت ، دوام بالایی داشته باشند.