هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر مصرف دوز متوسط کافئین در یک جلسه بر عملکرد استقامتی و قدرتی مردان ورزشکار می باشد. روش تحقیق: بدین منظور 60 مرد ورزشکار (سن: 39/1±63/19 سال؛ وزن: 63/7±90/68 کیلوگرم؛ قد: 81/5±45/175 سانتی متر؛ درصد چربی: 42/2±01/8 درصد) بصورت تصادفی انتخاب و بر اساس رشته ورزشی خود به دو گروه 30 نفری استقامتی یا قدرتی تقسیم شدند. آزمودنی ها دو تلاش جداگانه بصورت پیش آزمون و پس آزمون اجرا کردند. در تلاش اول آزمودنی ها، آزمون دویدن تا واماندگی را با 80 درصد ضربان قلب ذخیره (گروه استقامتی)، یک تکرار بیشینه (1rm) و همچنین استقامت عضلانی (تعداد تکرار تا خستگی با 60 درصد 1rm) برای دو حرکت پرس سینه و پرس پا (گروه قدرتی) اجرا کردند. بدنبال یک هفته استراحت آزمودنی ها برای دومین مرحله آزمون به آزمایشگاه بازگشتند و بصورت جور شده از نظر vo2max (گروه استقامتی) و قدرت بیشینه (گروه قدرتی) در دوگروه کافئین یا دارونما قرار گرفتند. در یک طرح یک سویه کور و یک ساعت پس از مصرف کپسول های حاوی 6 میلی گرم کافئین یا دارونما (نشاسته) به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، مدت زمان دویدن تا واماندگی، قدرت عضلانی و استقامت عضلانی آزمودنی ها برای دو حرکت پرس سینه و پرس پا ثبت شد. نتایج تجزیه و تحلیل آماری داده ها با آزمون t مستقل و وابسته و در سطح معنی داری (05/0p?) انجام گرفت. نتایج: در گروه کافئین مدت زمان دویدن و همچنین تعداد تکرار با 60 درصد 1rm برای دو حرکت پرس سینه و پرس پا نسبت به مرحله پیش آزمون افزایش معنی داری (05/0p?) یافت، در حالی که در گروه دارونما تغییرات معنی داری مشاهده نشد (05/0p>). تغییرات مدت زمان دویدن، تعداد تکرار پرس سینه و پرس پا آزمودنی ها در گروه کافئین در مقایسه با گروه دارونما از لحاظ آماری معنی دار بود (05/0p?) اما تغییر معنی داری برای قدرت عضلانی آنها مشاهده نشد (05/0p>). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق چنین می توان گفت که دوز متوسط کافئین می تواند تأثیرات مثبتی بر عملکرد استقامتی بخصوص در شدت های بیشینه و همچنین بر برخی از پارامترهای قدرتی در شدت های متوسط داشته باشد.

مدل anova با m عامل تثبیت شده، اثرهای متقابل و جملات خطا را که لزوما دارای توزیع نرمال نیستند در نظر بگیرید. در این پایان نامه به بررسی حساسیت مجانبی آماره ی آزمون f برای آزمون اثرهای اصلی و متقابل پرداخته می شود، تحت این فرض که تعداد سطوح عامل a1 به بی نهایت میل می کند، در حالی که تعداد سطوح عوامل a2، a3 ....و am و تعداد تکرارها در هر ترکیب تیماری متناهی است. فرض کنید واریانس جملات خطا در بین سطوح عوامل a3, a2 و ..... am, ناهمگن باشند. در این صورت ثابت می شود، آماره ی آزمون f که برای آزمون اثر اصلی عامل a1 در مدل همگن در نظر گرفته شده است، همچنان می تواند در مدل های ناهمگن نیز استفاده شود، یعنی تا زمانی که واریانس جملات خطا به سطوح عامل a1 بستگی نداشته باشد، آزمون f برای آزمون اثر اصلی عامل a1 به صورت مجانبی تحت تاثیر واریانس های نابرابر در سطوح مختلف عوامل دیگر قرار نمی گیرد. تمامی نتایج نظری به دست آمده ، توسط شبیه سازی پشتیبانی شده است.

چکیده ندارد.