در بخش دوم به عنوان آغاز بحث ، به تعریف زبان، فلسفه، و منطق پرداخته شده است ، تا بدین طریق ضمن ارائه، تعریفی مشخص از موضوع های مورد بحث ، اصول موضوع و ویژگیهای ثانوی، از تعریف متمایز گردند. بخش سوم، به بررسی آراء مندرج در فلسفه های زبان واقع گرا و تجربه گرا، اختصاص یافته است . در اولین وهله اندیشه های ریاضی - منطقی زبان در قالب نظریه،مجموعه ها، و اندیشه های و اصل بیان شده است . سپس ذکر گردیده است که پوزیتویسم منطقی به عنوان مکمل آراء و اصلی می تواند نواقص صوری دیدگاه ریاضی و اصل را حل نماید. در این مرحله با شرح آراء پوزیتویسم، دیدگاههای صوری آنان در ابداع زبان آرمانی که نواقص زبان طبیعی را نداشته باشد، ذکر گردیده است . همچنین نشان داده شده است که تقسیم دوگانه زبان بنیان عقلی و عینی ندارد و گاه در عمل این تقسیم به کار نمی آید. در این مرحله معناشناسی خاص پوزیتویسم در قالب افکار کارناپ ، بیان شده است . اما پوزیتویسم هر چند نواقص صوری گرایی اندیشه های ریاضی و اصل را تا حدی رفع کرد، اما خود در این دیدگاه که زبان طبیعی، فی نفسه، مجموعه ای از جملات بی معنا است که از نحوه زبان حاصل شده اند، دچار پنداری باطل شد. اثبات این خطا و اویتگنشتاین به شایستگی نشان داده است و بدین گونه فلسفه، زبان عرفی، با آراء ویتگنشتاین، آستین، و رایل، معرفی شده است . در این مکتب نیاز به زبان صوری و آرمانی منتفی می شود و زبان طبیعی محل اعتنا قرار می گیرد. اما فیلسوفان زبان عرفی ضمن تاکید بر اهمیت کانونی تجربه گرایی - متاثر از مانع - با این آموزه، پوزیتویسم منطقی که کشف خطا با تجزیه و تحلیل زبان آغاز می شود، موافق بودند با این حال در این مکتب در باب وجود یا عدم تفکیک زبانی وفاق عام وجود ندارد. در حالیکه ویتگنشتاین هر گونه تفکیک ، را نفی می کند، آستین و رایل بر وجود "نوعی تفکیک سودمند زبانی" تاکید دارند. بویژه رایل با استفاده از داده های زبانشناختی، به حل برخی معضلات فلسفی پرداخته و با همین دیدگاه دوگرایی دکارتی را به نفع رفتارگرایی رد کرده است . در بخش چهارم، ضمن رد نتایج بخش سوم، دیدگاه تاریخی اسطوره ای زبان طرح شده است که زبان را نه در قالب صوری، قبل در تمامت آن لحاظ می کند. از این رو، وجه تجربی جنبه ای از زبان است و نافی روش استقرار، در عرصه، پژوهش های زبانی با توجه به تعاریف بخش دوم است .