توانایی حفظ تعادل با افزایش سن بطور گسترده کاهش می یابد؛ تمرین، در ممانعت از کاهش فعالیت جسمانی و عوارض ناشی از افتادن و بهبود توانایی تعادل افراد مهم است و آب بعنوان یک حمایت کننده و محیطی کم خطر،می تواند ترس از افتادن و آسیب حین تمرین را کاهش دهد. هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرین در آب و خشکی بر تعادل سالمندان بود. 20 آزمودنی دارای شرایط شرکت در تحقیق و میانگین سنی4± 15/59 سال به دو گروه تمرین در آب (10n=) و خشکی (10n=) طبقه بندی شدند. تمرینات دو گروه مشابه و دوره تمرین شامل 8 هفته ، دو جلسه در هفته (16 جلسه) و هر جلسه تمرین شامل سه مرحله گرم کردن، تمرینات اصلی، سرد کردن بود. نمره تعادل قبل و بعد از دوره تمرین بوسیله دستگاه تعادل سنج بایودکس و تست fall risk جهت تعیین خطر افتادن و تعادل سالمندان در سطح 8 به مدت 20 ثانیه، ثبت گردید. به منظور تعیین تفاوت بین داده ها از روش آماری t-test استفاده شد.نتایج نشان داد، تفاوت بین نمره تعادل سالمندان قبل و بعد از دوره تمرین، در هر دو گروه معنادار بود (05/0>p)، اما بین دو گروه تمرین تفاوت معنادار وجود ندارد (05/0<p). بنابراین تمرین در آب و خشکی می تواند تعادل سالمندان را بهبود داده و خطر سقوط آنها را کاهش دهد. از سوی دیگر عدم تفاوت معنادار بین نمره تعادل دو گروه بعد از تمرین، حاکی از تاثیر یکسان هر دو نوع تمرین بر بهبود تعادل سالمندان است.

هدف اصلی این پژوهش بررسی راستای ستون فقرات و آمادگی جسمانی معلولین ضایعات نخاعی بوده است. به همین منظور 67 معلول ضایعه نخاعی مرد شامل 37 ورزشکار(16 بازیکن بسکتبال، 15 بازیکن تنیس روی میز و 6 بازیکن تیروکمان) و 30 غیر ورزشکار از مرکز بازتوانی امام خمینی مشهد که بصورت غیرتصادفی هدفدار انتخاب شده بودند، به عنوان آزمودنی در تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها براساس سطح ضایعه، شدت ضایعه، سن شروع ضایعه، مدت زمان پس از شروع ضایعه، مدت زمان ورزش پس از ضایعه، رشته ورزشی و دست برتر به گروه های متفاوت تقسیم شدند. راستای ستون فقرات آن ها توسط اسپاینال ماوس مورد ارزیابی قرار گرفت. عوامل آمادگی جسمانی شامل قدرت، استقامت و انعطاف-پذیری عضلانی توسط آزمون های تعدیل شده براکپورت و فیتنس گرام مورد آزمون قرار گرفت، که برای آزمون قدرت از آزمون پرس سینه، قدرت پنجه برتر و قدرت پنجه غیر برتربا استفاده از داینامومتر، برای آزمون استقامت از آزمون پوش نشسته و برای تست انعطاف پذیری از آزمون های بلند کردن تنه، بالا آوردن بازوها و آزمون توماس استفاده شد. برای مقایسه متغیرهای اندازه گیری شده در گروه های مختلف بر اساس سطح ضایعه، رشته ورزشی و مدت زمان ورزش پس از شروع ضایعه از آزمون آنالیز واریانس و آزمون تعقیبی بن فرونی استفاده شد. همچنین برای مقایسه این متغیرها در گروه های مختلف بر اساس شدت ضایعه، سن شروع ضایعه و مدت زمان پس از شروع ضایعه از آزمونt مستقل و برای بررسی ارتباط بین این متغیرها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. از آزمون خی دو نیز برای بررسی ارتباط بین جهت اسکولیوزیس و دست برتر استفاده شد. در تمام آزمون ها سطح معناداری05/0p? در نظر گرفته شد. شدت کایفوزیس در گروه های دارای سطح ضایعه بالاتر، ضایعه کامل، سن شروع ضایعه کمتر، مدت زمان پس از ضایعه بیشتر، مدت زمان ورزش کمتر پس از ضایعه و غیر ورزشکار، بیشتر بود. شدت لوردوزیس در افراد دارای ضایعه ناقص، مدت زمان پس از ضایعه بیشتر و مدت زمان ورزش بیشتر پس از ضایعه، بیشتر بود. شدت اسکولیوزیس در افراد دارای سطح ضایعه بالاتر، سن شروع ضایعه کمتر، مدت زمان پس از ضایعه بیشتر، ورزشکار و مدت زمان ورزش بیشتر پس از ضایعه، بیشتر بود. میزان عوامل آمادگی جسمانی اندازه گیری شده( قدرت نسبی پنجه برتر و غیر برتر، قدرت نسبی پرس سینه، استقامت پوش نشسته، انعطاف پذیری تنه و بازوها) در افراد دارای سطح ضایعه بالا از افراد دارای سطح ضایعه پایین، کمتر بود. میزان قدرت نسبی پرس سینه و استقامت پوش نشسته در افراد دارای ضایعه ناقص بیشتر از افراد دارای ضایعه کامل بود. میزان قدرت نسبی پنجه برتر و غیر برتر در افراد ورزشکار بیشتر از افراد غیر ورزشکار بود. از میان عوامل آمادگی جسمانی اندازه گیری شده فقط بین قدرت نسبی پنجه برتر و غیر برتر و کایفوزیس همبستگی بالا(7/0r= ، 0/001=p) و معناداری وجود داشت. همچنین در 67 آزمودنی بین میزان لوردوزیس و کانترکچر فلکسورهای ران(78/0r= ، 0/001=p) و بین جهت اسکولیوزیس و دست برتر رابطه ی معناداری(0/001=p) وجود داشت.

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر سه ماه تمرینات هوازی منظم بر سطح hscrp، hcy و نیمرخ لیپیدی سرم، شاخص های ترکیب بدن و توان هوازی مردان میانسال سالم و غیر فعال بود. تعداد آزمودنی های گروه تجربی 11 نفر (5/03 ± 45/85 سال، 0/05 ± 1/73 متر، 9/57 ± 81/71 کیلوگرم) و گروه کنترل 10 نفر (4/71 ± 43/27 سال، 0/06 ± 1/75 متر، 14/68 ± 84/96 کیلوگرم) بود. آنها به مدت سه ماه و هفته ای سه روز یک برنامه تمرین هوازی را با شدت 75 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب انجام دادند. قبل و بعد از تمرینات میزان توان هوازی و متغیرهای ترکیب بدن و سطح ناشتایی hcy، hscrp و لیپیدهای سرم آزمودنی ها اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از spss-15 نشان دهنده افزایش معنی دار توان هوازی و کاهش معنی دار bmi، hcy، hscrp، tg و tg/hdl بود ولی تغییر معنی داری در میزان درصد چربی، چربی احشایی، whr، hdl، ldl و tc، ldl/hdl، tc/hdl و گلوکز مشاهده نشد (p<0.05). بنابراین می توان اذعان داشت که سه ماه تمرین منظم هوازی می تواند در کاهش خطر بیماری سرخرگ کرونری در مردان میانسال سالم و غیر فعال موثر باشد، اگرچه تغذیه نیز می تواند نقش بسیار موثری ایفا نماید. واژگان کلیدی: تمرین هوازی، هموسیستئین، hscrp، مردان سالم و غیرفعال.

سابقه وهدف: در زمان یائسگی تولید استروژن کاهش می یابد و زمینه ساز افزایش لیپوپروتئینهای خون و لیپوپروتئین آ [ lp(a)] (که یکی از عوامل خطرزای جدید قلبی_ عروقی است) ،و درنتیجه افزایش بیماریهای قلبی عروقی میشود.به دلیل اهمیت فعالیت بدنی درپیشگیری ازبیماری های قلبی-عروقی ، این تحقیق باهدف بررسی تاثیر هشت هفته برنامه پیاده روی برغلظت لیپیدهای سرم، لیپوپروتئین آ سرم و هورمون استروژن درزنان یائسه غیرورزشکار انجام شد. موادوروش کار:آزمودنی های این مطالعه22زن یائسه بادامنه سنی (55_45سال) فاقد بیماری خاص بودندکه به صورت تصادفی به دوگروه تجربی (12) نفروکنترل(10)نفر تقسیم شدند.ابتدا اندازه گیری ابعاد بدنی شامل قد،وزن،شاخص توده بدنی،درصد چربی ،نسبت دور کمر به دور باسن وحداکثر اکسیژن مصرفی انجام شد.سپس بعداز12ساعت ناشتایی شبانه نمونه خون اولیه به میزان10سی سی از ورید قدامی بازوی آزمودنی ها گرفته شد.پس ازآن آزمودنیهای گروه تجربی دربرنامه پیاده روی (باشدت60درصدضربان قلب ذخیره ،به مدت30دقیقه در هفته اول و70درصدضربان قلب ذخیره به مدت50دقیقه درهفته آخر)شرکت کردند.آنگاه مجددا اندازه گیری های شاخص توده بدنی وخون گیری انجام شدومیزان لیپیدهای سرم، لیپوپروتئین آ سرم و هورمون استروژن اندازه گیری شد.برای مقایسه اطلاعات پیش آزمون وپس آزمون بین گروه ها ازt-studentمستقل وآزمون uمن ویتنی استفاده شد برای مقایسه اطلاعات پیش آزمون وپس آزمون درون گروه ها ازt-studentوابسته وآزمون ویلکاکسون استفاده شد.آزمون ضریب همبستگی برای بررسی رابطه هورمون استروژن بالیپیدهای سرم و همچنین بررسی رابطه لیپوپروتئین آ با اندازه های آنتروپومتریکی استفاده گردید. یافته ها:نتایج پس ازهشت هفته پیاده روی،تفاوت معناداری درمیزان کلسترول،تری گلیسرید،hdl،ldl ولیپوپروتئین آ سرم ، شاخص توده بدنی ،درصد چربی ونسبت دور کمر به دور باسن درگروه تمرین نشان داد.(p<0/05)درحالیکه این تفاوت درگروه کنترل معنادار نبود.(p>0/05)همچنین درمقدار استروژن سرم تغییرمعناداری مشاهده نشد.(p>0/05)دربررسی رابطه بین عوامل درگروه تجربی بین هورمون استروژن با لیپیدهای سرم ولیپوپروتئین آ با اندازه های آنتروپومتریکی نیز رابطه معنادار نبود. نتیجه گیری:نتایج این تحقیق نشان می دهد هشت هفته برنامه پیاده روی می تواند برکاهش غلظت لیپیدهای سرم ،لیپوپروتئین آ زنان یائسه سودمند باشد.

گرم کردن یکی از مهمترین بخش های فعالیت های جسمانی است. با توجه به اهمیت و نقش آن امروزه مربیان، روش های مختلف گرم کردن را جهت بهبود بخشیدن به اجرا و عملکرد ورزشکاران خود انجام می دهند. ماساژ ورزشی نیز از دیر باز در جهان به عنوان یک روش مکمل در برنامه آماده سازی قبل از مسابقه با هدف بهبود بخشیدن به عملکرد مورد استفاده قرار می گیرد. تحقیق حاضر با هدف تعیین تأثیر ماساژ ورزشی قبل از اجرای اندام تحتانی بر دوی سرعت 30 متر و توان انفجاری مردان فوتبالیست دانشگاهی انجام شد. بدین منظور تعداد 23 فوتبالیست مرد منتخب تیم فوتبال دانشکده تربیت بدنی دانشگاه فردوسی مشهد با میانگین سنی (7/1±21/22) سال، وزن (3/7±17/66) کیلوگرم و قد (4/6 ±3/176) سانتیمتر، به طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کردند. روش مطالعه در این تحقیق از نوع نیمه تجربی بود که پیش و پس از سه روش مداخله ]ماساژ، استراحت و placebo (اولتراسوند غیرفعال)[ اندازه گیری آزمون های دوی سرعت30 متر و توان انفجاری (پرش عمودی (سارجنت) و پرش طول ایستاده) انجام شد. در ابتدا آزمودنی ها پس از انجام یک گرم کردن استاندارد آزمون های دوی سرعت30 متر و توان انفجاری را در پیش آزمون انجام داده و سپس بلافاصله به مدت 10 دقیقه یکی از سه روش مداخله (ماساژ، استراحت، placebo) اعمال شد و مجددا در پس آزمون همان آزمون ها را تکرار کردند. در این تحقیق از طرح متقاطع متعادل شده استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها با توجه به توزیع طبیعی آنها، از آزمون تی- همبسته استفاده شد. نتایج نشان داد که 10 دقیقه ماساژ ورزشی اندام تحتانی پس از گرم کردن بر زمان دوی سرعت 30 متر و توان انفجاری (پرش عمودی و پرش طول ایستاده) مردان فوتبالیست دانشگاهی تاثیری نداشت (05/0p>). اما 10 دقیقه استراحت پس از گرم کردن باعث افت عملکرد مردان فوتبالیست در دوی سرعت30 متر و پرش طول ایستاده شد (05/0p<)، و بر پرش عمودی تاثیری نداشت (05/0p>). نتایج مداخله placebo نشان داد که 10 دقیقه استفاده از اولتراسوند غیرفعال پس از گرم کردن بر دوی سرعت 30 متر و توان انفجاری تاثیری نداشت (05/0p>). سرانجام، مقایسه نتایج تحقیق حاضر با تحقیقات گذشته و تفاوت های موجود در نتایج تحقیقات پیشین و همچنین تنوع در تکنیکهای و سبک های ماساژ، هنوز به طور قطع و یقین نمی توان در ارتباط با میزان تاثیر ماساژ قبل از اجرا بر عملکرد ورزشی قضاوت نمود و باید تحقیقات و پژوهشهای بیشتری در رابطه با نوع، میزان و زمان ماساژ انجام شود.

چکیده هدف از این تحقیق رابطه لوردوزیس کمر با ویژگی های آنتروپومتریکی، ترکیب بدنی و آمادگی جسمانی در دانش آموزان دختر هنرستان تربیت بدنی شیراز و روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری تحقیق، 130 نفر از دانش آموزان هنرستان تربیت بدنی شیراز که همه این افراد بعنوان نمونه انتخاب شدند. دامنه سنی آزمودنی ها بین 15 تا 18 سال و میانگین قد، وزن و سن آزمودنی ها به ترتیب : 58/160، 2/53 ، 2/16 بود. مقدارbmi از تقسیم وزن به مجذور قد و مقدار whr از نسبت دور کمر به باسن و درصد چربی بدن از طریق اندازه گیری هفت نقطه از بدن و استفاده از فرمول جکسون و پولاک بدست آمد . قدرت عضلات شکم با استفاده از آزمون پائین آوردن مستقیم پا (( d.s.l.l و زاویه لوردوز کمری، بوسیله خط کش منعطف flexible ruler )) اندازه گیری شد. اندازه گیری ها سه بار انجام شد و میانگین سه بار اندازه گیری در محاسبات دخالت داده شد. داده ها در دو بخش آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در بخش آمار استنباطی به منظور تعیین رابطه همبستگی متغیرها از فرمول ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار spss17 و excel استفاده شد. نتایج یافته های تحقیق نشان داد : بین لوردوزیس کمر با شاخص توده بدنی (( bmi دانش آموزان تربیت بدنی ( 351/0( r = در سطح 01/0?< با 99 درصد اطمینان رابطه معنی داری وجود دارد و بین لوردوزیس کمر با درصد چربی بدن (bf % ) دانش آموزان تربیت بدنی ( 237/0( r = در سطح 01/0?< با 99 درصد اطمینان رابطه معنی داری وجود دارد. بین لوردوزیس کمر با نسبت دور کمر به باسن (( whr دانش آموزان تربیت بدنی رابطه معنی داری ( 716/0 p=) وجود ندارد، همچنین بین لوردوزیس کمر با قدرت عضلات شکم دانش آموزان تربیت بدنی رابطه معنی داری ( 747/0 p=) وجود ندارد. نتیجه گیری : به نظر می رسد که افزایش bmi و %bf پیشگوی قوی تری نسبت به دیگر شاخص های مورد توجه این تحقیق برای احتمال بروز لوردوزیس کمر در بین دانش آموزان هنرستان تربیت بدنی شیراز باشد. واژه های کلیدی : لوردوزیس کمر، ویژگی های آنتروپومتریکی، ترکیب بدنی، آمادگی جسمانی، هنرستان تربیت بدنی.

مقدمه: پروتئین وابسته به آگوتی (agrp) نروپپتیدی اشتها آور است که از هسته های کمانی هیپوتالاموس ترشح می شود و در کنترل وزن نقش مهمی ایفا می کند. هدف ازانجام پژوهش حاضر تعیین تاثیر دو نوع برنامه، 1. کاهش وزن طبق برنامه دوازده روزه پیشنهاد شده توسط محققین(2009) ، 2. کاهش وزن سنتی( به همراه سونا) بر مقادیر agrp پلاسمای کشتی گیران تمرین کرده بود. روش شناسی: 30 کشتی گیر تمرین کرده ) سن 33/3 ± 33/24، شاخص توده بدنی 38/2 ± 90/24 و درصد چربی بدن 01/3 ± 92/12 (، بطور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه تجربی یک، برنامه رژیم غذایی دوازده روزه پیشنهادی (2009) به همراه سه جلسه تمرین کشتی در هفته و گروه تجربی دو، برنامه رژیم غذایی سنتی و سونا را تجربه کردند و گروه کنترل بدون رژیم غذایی بودند. از آزمودنی ها در 2 نوبت، قبل و پس از اجرای برنامه خونگیری به عمل آمد. درصد چربی بدن آزمودنی ها به روش سه نقطه ایی اندازه گیری شد. نتایج تحقیق: دو گروه تجربی کاهش معنی دار در وزن خود داشتند(001/0p<)، کاهش معنی دار درصد چربی بدن ، فقط در گروه تجربی یک، مشاهده شد(05/0p<)، مقادیر پلاسمایی agrp در گروه تجربی دو، نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار داشت (01/0p<). بحث و نتیجه گیری: برنامه کاهش وزن دوازده روزه پیشنهاد شده بهتر از برنامه کاهش وزن سنتی است. چرا که این برنامه علاوه بر اینکه تغییر معنی دار در سطوح پلاسمای agrp آزمودنی ها بوجود نیاورد بلکه باعث کاهش معنی دار درصد چربی بدن آنان شد، در صورتیکه برنامه کاهش وزن سنتی باعث افزایش سطوح پلاسمای agrp آزمودنی ها شد بدون اینکه کاهش معنی دار در درصد چربی آنان داشته باشد.

چکیده مقدمه: بیش از هشتاد درصد مردم، حداقل برای یک بار کمردرد را در زندگی خود تجربه نموده اند که این دردها با گذشت زمان، به کمردرد مزمن تبدیل خواهد شد. از آنجا که اکثر این بیماران تمایل دارند تا برای درمان خود به روش های غیرتهاجمی و غیردارویی مثل ورزش، ماساژ، حرکت درمانی، رفلکسولوژی و مانند آن روی آورند و نیز با توجه به تبلیغات و استفاده های غیرعلمی از این روشها و همچنین بررسی مطالعات گذشته بعضی از محققان پیشین که به نظر می رسد هم حرکت درمانی روش مناسبی برای درمان کمردرد های مزمن است و هم علم رفلکسولوژی به عنوان یک روش از این موضوع حمایت می کند، ضروری به نظر می رسد که مقایسه ای بین هر دو روش یاد شده انجام گیرد تا مشخص شود کدام روش بر بهبودی و میزان کاهش کمردردهای مزمن، موثرتر می باشد. روش شناسی: این تحقیق، نیمه تجربی و کاربردی بر روی 36 مرد مبتلا به کمردرد مزمن با تشخیص پزشک می باشد. معیارهای ورود به تحقیق شامل افراد غیر ورزشکار با bmi (شاخص توده بدنی) بین 18 تا 25 و محدوده سنی 20 تا 50 سال بود که در 3 سال گذشته هیچ فعالیت ورزشی جدی یا قهرمانی نداشتند. آزمودنیها بطور تصادفی ساده به 3 گروه مساوی 12 نفری، شامل تجربی حرکت درمانی ، تجربی رفلکسولوژی و گروه شاهد، طبقه بندی شدند. روش اندازه گیری در این پژوهش بدین نحو بود که ابتدا میانگین شدت کمردرد بیماران از طریق تست vas اندازه گیری و به عنوان پیش آزمون ثبت شد. سپس به گروه تجربی حرکت درمانی 30 جلسه برنامه حرکت درمانی (به مدت 10 هفته و در هر هفته 3 جلسه 30 دقیقه ای) ارائه داده و بعد از آن، میانگین vas آنها اندازه گیری شد. گروه تجربی رفلکسولوژی را نیز بطور همزمان 30 جلسه تحت برنامه رفلکسولوژی کف پا (به مدت 10 هفته و در هر هفته 3 جلسه 30 دقیقه ای) قرار دادیم و سپس میانگین vas آنها را محاسبه نمودیم و به عنوان پس آزمون ثبت کردیم. برای انجام محاسبات داده های خام از نرم افزار spss نسخه 18 و جهت تفسیر داده ها و معنادار بودن فرضیه های تحقیق، از روش آزمون t وابسته (مقایسه درون گروهی) و p-value استفاده کردیم. همچنین برای مقایسه میانگین بین گروهها از روش one way-anova و آزمون تعقیبی lsd استفاده شده است. نتایج و یافته ها: برنامه منتخب حرکت درمانی بر میزان کاهش کمردردهای مزمن، به طور معناداری تاثیر داشت. برنامه منتخب رفلکسولوژی کف پا نیز بر میزان کاهش کمردردهای مزمن، به طور معناداری تاثیر داشت. (005/0 > p) اما بین تاثیر برنامه منتخب حرکت درمانی و رفلکسولوژی کف پا بر کاهش کمردردهای مزمن، تفاوت معنادار وجود نداشت (05/0 > p) که البته در مقایسه با گروه شاهد، گروه حرکت درمانی تاثیر بیشتری داشت. (005/0 > p) بحث و نتیجه گیری: هر دو روش حرکت درمانی و رفلکسولوژی کف پا با عث کاهش کمردردهای مزمن می شوند، اما در مقایسه با گروه شاهد، روش حرکت درمانی موثرتر است. به عبارت دیگر، درست است که رفلکسولوژی می تواند باعث کاهش کمردردهای مزمن شود اما از آنجا که حرکت درمانی جواب بهتری به تحقیق حاضر داده است، به نظر می رسد که این روش، روش مناسب تری جهت کاهش کمردردهای مزمن می باشد.

مقدمه: تعادل به عنوان یک عامل مهم در بسیاری از مهارتهای ورزشی شناخته می شود، که ضعف آن با تعدادی از آسیبها، مانند ناپایداری یا درد مچ پا و زانو، استئوآرتریت زانو و اسپرین های حاد مچ پا در ارتباط است. هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر تمرینات منتخب تعادلی و مقاومتی بر تعادل پویای فوتبالیست های جوان بود. روش شناسی: در این تحقیق 36 فوتبالیست جوان (سن: 83/0 22/18سال ، قد : 73/5 3/173 سانتیمتر، وزن : 88/6 1/62 کیلوگرم) بطورداوطلبانه شرکت وسپس به شکل تصادفی به سه گروه : تجربی 1(مقاومتی)،تجربی2(تعادلی) وکنترل تقسیم شدند. تعادل پویای آزمودنی ها در پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از دستگاه تعادل سنج بایودکس اندازه گیری شد. گروه تجربی 1 و 2 در برنامه طراحی شده 8 هفته ای (5- 3جلسه در هفته) تمرینات منتخب مقاومتی و تعادلی شرکت کردند. برای تجزیه وتحلیل آماری از روش های آمار توصیفی ، آنالیز واریانس یک طرفه( anova )و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 p? استفاده شد. یافته های تحقیق : نتایج نشان داد که بعد از تمرینات تعادلی و مقاومتی تفاوت معناداری در تعادل پویای آزمود نی ها، بین سه گروه وجود دارد. ضمن اینکه تمرینات تعادلی نسبت به تمرینات مقاومتی بهبودی بیشتری در تعادل پویای آزمودنی ها را نشان داد. (05/0 p ) بحث و نتیجه گیری : نتایج تحقیق، تاثیر معنادار این تمرینات را بر تعادل پویای آزمودنی ها، تایید کرد. با توجه به یافته های تحقیق، استفاده از تمرینات تعادلی و مقاومتی را می توان به منظور بهبود تعادل پویای ورزشکاران و کاهش احتمال آسیب توصیه نمود.

چکیده رساله/پایان نامه : هدف تحقیق حاضر مقایسه تراکم استخوانی ستون فقرات کمری و گردن ران دوچرخه سواران و شناگران حرفه ای با همتایان غیر ورزشکار مرد بود. روش شناسی تحقیق: این پژوهش از نوع تحقیقات توصیفی می باشد. بدین منظور، 17 مرد از دوچرخه سواران حرفه ای با میانگین سنی (39/3±00/24 سال)، 15 مرد از شناگران حرفه ای با میانگین سنی (95/1±46/23 سال) و 17 مرد از افراد غیر ورزشکار با میانگین سنی (42/2±58/25 سال) در این تحقیق شرکت نمودند. داده ها بوسیله دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان (dxa) و پرسشنامه سابقه پزشکی توسط پزشک متخصص تکمیل شد. تراکم استخوانی مهره های دوم تا چهارم کمری و همچنین گردن ران اندازه گیری شد. اظلاعات مربوطه با بکارگیری روش آماری توصیفی و استنباطی آزمون آنوای یک طرفه (05/0?p) و با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 تجزیه و تحلیل شدند. یافته های تحقیق: نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که بترتیب بین تراکم استخوانی و t score مهره های کمری و همچنین تراکم استخوانی گردن ران دوچرخه سواران و شناگران حرفه ای با افراد غیر ورزشکار تفاوت معناداری وجود ندارد (695/0=f و 504/0=p، 200/0=f و 815/0=p، 463/0=f و 633/0=p). اما بین t score گردن ران دوچرخه سواران و شناگران حرفه ای با افراد غیر ورزشکار تفاوت معناداری وجود دارد (80/4=f و 013/0=p). بحث و نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد که تمرین و فعالیت ورزشی به تنهایی نمی تواند عامل موثری بر افزایش توده استخوانی باشد. احتمالاً نوع تمرین و شیوه اجرای تمرین می تواند از عوامل تاثیر گذار بر افزایش تراکم استخوانی دوچرخه سواران و شناگران حرفه ای باشد. نتیجه گیری نهایی: بنابراین توصیه می شود دوچرخه سواران و شناگران حرفه ای جهت افزایش تراکم استخوانی فعالیتهای ورزشی جانبی مثل تمرینات با تحمل وزن غیر از دوچرخه سواری و شنا انجام داده و شیوه های تمرین متناسب را انتخاب کنند.

هدف از انجام این تحقیق، بررسی تأثیر خستگی بر تعادل ایستای مردان والیبالیست بود. نمونه تحقیق شامل 15نفر از بازیکنان منتخب والیبال دانشگاه فردوسی بودند که هفته ای دو بار در فعالیت های تمرینی دانشگاه شرکت داشتند. میانگین و انحراف استاندارد سنی آزمودنی ها ?/??±??/?? سال، قد ?/??±??? سانتی متر، وزن ?/??±??/?? کیلوگرم و bmi 97/0±??/?? بود که بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی، سردرد یا سرگیجه، بیماری های قلبی-عروقی، بیماری تنفسی، بیماری عصبی، پیچ خوردگی های مکرر مچ پا و مشکلات تعادلی از جمله بینایی و شنوایی در این تحقیق شرکت کردند. برای برآورد تعادل ایستای آزمودنی ها (در پیش آزمون و پس آزمون)، از سیستم امتیازدهی خطای تعادل (bess) در شش وضعیت در دو سطح ثابت و غیرثابت استفاده شد و خستگی با استفاده از تست بروس ارزیابی شد. در هر کدام از مراحل که آزمودنی قادر به ادامه حرکت نبود، آزمودنی متوقف می شد و از مقیاس میزان درک تلاش (rpe) برای درک شدت فشار فیزیکی آنها استفاده شد، که در این مطالعهrpe 15 به بالا ملاک خستگی در نظر گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و آزمون tهمبسته در سطح معنی داری) 05/0(p< استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که اعمال برنامه خستگی باعث افزایش معنی دار نمرات خطا در تمام وضعیت های آزمونbess و کاهش اجرای تعادل شده است و تفاوت معناداری در میانگین خطای سطح ثابت، غیرثابت و نمره bessکل از پیش آزمون به پس آزمون وجود دارد (05/0p<). لذا توصیه می شود تا از اجرای تمرین شدید و حرکات تکراری خسته کننده به خصوص در پایان جلسات تمرین خودداری شود. کلمات کلیدی: خستگی، تعادل، والیبال

چکیده رساله/پایان نامه : مقدمه : آسیب ها و علل مرتبط با آنها در تمام رشته های ورزشی بخصوص رشته های گروهی مورد توجه مسئولان تربیت بدنی بوده است، و متاسفانه در کنار تمام مزایا و محسناتی که برای ورزش و تربیت بدنی متصور است، پدیده آسیب، همواره با آن همراه بوده و پا به پای آن رشد کرده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی رابطه بین ریسک فاکتورهای منتخب مرتبط به آسیب ها با میزان بروز انواع آسیب ها و بخش های مختلف آسیب دیده بدن در دانش آموزان پسر ورزشکار نخبه خراسان رضوی در رشته های فوتسال و هندبال می باشد. روش شناسی : برای ارزیابی آسیب از فرم های گزارش آسیب (فولر و همکاران، 2006) استفاده شد که انواع آسیب ها و بخش های آسیب دیده ورزشکاران توسط پزشکیاران و تیم تحقیق ثبت گردید. در طی برگزاری مسابقات ویژگیهای مورد تحقیق ورزشکاران آسیب دیده، شامل قد، وزن، شاخص توده بدن و درصد چربی بدن مورد ارزیابی قرار گرفت. تحقیق حاضر از نوع توصیفی و همبستگی می باشد، که رابطه بین متغیرهای تحقیق با استفاده از آزمون ناپارامتریک خی دو در سظح معنادار ( 05/0 > p ) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها : در بین 648 نفر ورزشکار شرکت کننده در مسابقات، 97 نفر (1/15%) از دانش آموزان در طول برگزاری مسابقات المپیاد دانش آموزی استان آسیب دیدند، که 53 نفر(6/54%) در رشته فوتسال، و 44نفر(4/45%) در رشته هندبال آسیب دیده بودند. نتایج تحقیق نشان داد که بین بخش های آسیب دیده بدن در دو رشته هندبال و فوتسال تفاوت معنی داری وجود دارد .بیشتر آسیب های رخ داده از نوع عضلانی-وتری بود. اندام تحتانی در فوتسال و اندام فوقانی در هندبال بیشترین آسیب دیدگی را داشتند. بین عوامل احتمالی آسیب زا با بخش های مختلف آسیب دیده در هندبال و بین عوامل احتمالی آسیب زا با انواع آسیب ها در فوتسال و هندبال رابطه معنی داری وجود دارد، ولی بین آسیب های قبلی ورزشکاران، وزن، قد، شاخص توده بدن، درصد چربی بدن با بروز آسیب ها در جامعه تحقیق حاضر رابطه ای مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری : با توجه به رابطه موجود بین عوامل احتمالی آسیب زا و بروز آسیب در بخش های مختلف بدن، ورزشکاران و مربیان باید عوامل احتمالی که باعث بروز آسیب ها در رشته های فوتسال و هندبال می شوند به خوبی شناسایی کرده و جهت مقابله با آنها، راه حل هایی ارائه نمایند، تا کیفیت بازی ها را بهتر و خطر آسیب دیدگی را در دانش آموزان کاهش دهند.

اهمیت حفظ وضعیت قامت در به انجام رساندن صحیح و بهینه فعالیت های روزمره انسان و یا حرکات پیچیده ورزشی اثبات شده است و در حین این فعالیت ها حفظ وضعیت قامت بدن بسیار ضروری است. تقویت عضلات بخش محوری به افزایش سطح قدرت عملکردی و تعادل کمک می کند تا منجر به کنترل تعادل و افزایش عملکرد گردد. لذا با توجه به نقش تمرینات پایداری و تعادلی در کنترل موقعیت و حرکت تنه، به نظر می رسد بررسی نقش این گونه برنامه ها در بهبود تعادل موثر باشد. هدف: مقایسه تاثیر تمرینات پایداری مرکزی و تمرینات تعادلی بر تعادل پویا و نیمه پویا در دختران غیر ورزشکار روش: 50 دانشجوی دختر غیر ورزشکار از بین واجدین شرایط به صورت انتخابی در دسترس انتخاب شدند و به سه گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. قبل از شروع برنامه تمرینی، تعادل پویا و نیمه پویای آزمودنی ها اندازه گیری شد. سپس برنامه های تمرینی پایداری محوری باوسیله، پایداری محوری بدون وسیله و تعادلی 2 جلسه در هفته به مدت 4 هفته اعمال گردید. پس از برنامه های تمرینی، تعادل پویا و نیمه پویای آزمودنی ها گرفته شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر بر روی غیر ورزشکاران نشان داد که برنامه تمرینی تعادلی بر تعادل پویای دختران غیر ورزشکار در جهت های قدامی و قدامی- داخلی و بر تعادل نیمه پویای دختران غیر ورزشکار در تمامی شاخص ها تاثیر معناداری دارد(05/0 p<). همچنین برنامه تمرینی پایداری مرکزی باوسیله بر تعادل پویای دختران غیر ورزشکار در جهت های قدامی- داخلی، داخلی، خلفی- داخلی و خلفی تاثیر معناداری دارد(05/0 p<)، درحالیکه بر تعادل نیمه پویای دختران غیر ورزشکار تاثیر معناداری ندارد(05/0p>). برنامه تمرینی پایداری مرکزی بدون وسیله بر تعادل پویا و نیمه پویای دختران غیر ورزشکار تاثیر معناداری ندارد(05/0p>). نتیجه گیری: پیشنهاد می شود افراد برای توسعه تعادل از برنامه های پایداری مرکزی و تعادلی بصورت ترکیبی استفاده نمایند.

گروه تجربی شامل انجام تمرینات کمر بند شانه ای با استفاده از تراباند در دو رنگ سبز و ابی به علاوه تمرینات تخصصی تیر و کمان و گروه کنمترل که فقط به تمرینات تخصصی تیر و کمان می پرداختند مدت تمرین 4 هفته طول کشید.در مرحله پیش ازمون دو تست لرزش دست با دستگاه ساخته محقق در سه حفره 4 و 8 و 12.5 میلی متر انجام شد و ازمون کمان ایفرد در دو مسافت 10 و 20 یاردو در مرحله پس ازمون نیز همین مراحل انجام شدو به منظور تفاوت داده ها از روش اماری تی تست استفاده شد نتایج نشان داد که تفاوت معنادار بین دو گروه جز در تعداد تماس 4 م.م. وچود نداشت. ولی در گروه تجربی در حفره 4 و 8 م.م. و ازمون ایفرد 10 و 20 یارد نسبت به پیش ازمون تفاوت معناداری نشان داد در تمامی ازمونها بهبوذ لرزش دست و رکورد گروه تجربی نسبت به پیش ازمون از گروه کنترل بیشتر بود که این نشان دهنده تاثیر تمرینات مقاومتی تراباند بر لرزش دست و رکورد تیر و کمان استو از سوی دیگر نداشتن تفاوت معنادار بین دو گروه پس از تمرین حاکی از تاثیر سطح یادگیری از تیر و کمان و عدم ثبات تکنیک تیراندازی براتی ورزشکاران مبتدی بوده و یکی از دلایل ممکن دیگر کوتاه بودن 4 هفته تمرین تراباند است.

زمینه وهدف: با توجه به اینکه محدودیتهای حرکتی مشکل عمده کودکان فلج مغزی است و تحقیقات اخیر نشان داده است که این محدودیتهای حرکتی به ضعف عضلانی ارتباط دارد.هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرینات بر روی استپ (step)و نشستن به ایستادن(sit-to-stand) بر عملکرد حرکتی درشت و تعادل کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک ومقایسه این اثرات در خانه و کلینیک می باشد. روش بررسی: دراین مطالعه از نوع مداخله ای و نیمه تجربی، 21 کودک دختر فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک در دسترس که می توانستند به طور مستقل راه بروند انتخاب شدند و به سه گروه مساوی تقسیم شدند.گروه کنترل تنها فعالیتهای منظم روزانه را ادامه داد و گروه تمرین درمنزل فعالیتهای روزانه زندگی به علاوه یک برنامه تمرینی در منزل شامل نشستن به ایستادن و بالارفتن از استپ را از جهات مختلف را برای 6 هفته 5 روز درهفته انجام داد وگروه تمرین در کلینیک هم همین تمرینات را با نظارت درمانگر در کلینیک توانبخشی انجام می داد. در این مطالعه time up & go test و functional reach test به عنوان آزمونهای تعادلی،عملکرد راه رفتن با آزمون 10متر راه رفتن، و عملکرد حرکتی با آزمون gmfmبخش d و e اندازه گیری شد.برای تفاوت درون گروهی از آزمون ویلکاکسون و برای تغییرات بین گروهی از آزمون کروس کاروالیس و یوی من ویتنی استفاده شد.داده ها با spss ورژن 17 آنالیز شد. یافته ها: در پایان دوره تمرین، افزایش معنادار در آزمون functional reach test در هر دو گروه تمرینی و همچنین کاهش معنادار در آزمون time up & go در گروه تمرین در کلینیک یافت شد که این تغییرات نسبت به گروه کنترل معنادار بود .(p<0.05)در سایر نتایج تفاوت معناداری بین سه گروه یافت نشد. نتیجه گیری:تمرین بالا رفتن از استپ و نشستن به ایستادن درکلینیک و منزل می تواند عملکرد تعادلی در کودکان فلج مغزی را بهبود بخشد. کلید واژه ها:فلج مغزی،تمرین،عملکرد حرکتی درشت،تعادل،کودکان

هدف از این تحقیق بررسی انواع و علل احتمالی آسیب های ورزشی رایج در رشته های مختلف سنگنوردی داخل سالن می باشد. روش تحقیق حاظر ، توصیفی_همبستگی از نوع تحقیقات گذشته نگر بود .جامعه آماری شامل تمامی سنگ نوردان شرکت کننده در نهمین دوره مسابقات قهرمانی کشور بود که در این مسابقه 134 سنگ نورد در قالب 26 استان شرکت کرده بودند و 58 نفر از سنگ نوردان که حداقل سه سال سابقه فعالیت در این رشته را داشتند ، آمادگی همکارای خود را با تیم تحقیق اعلام کردند و به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. در این تحقیق با استفاده از پرسشنامه ، مصاحبه و در صورت لزوم معاینه توسط پزشک ، اطلاعات جمع آوری شده است. پرسشنامه با استفاده از اطلاعات پرسشنامه آسیب فدراسیون بین المللی سنگنوردی تهیه و به پرسشنامه علل احتمای آسیب ، اضافه گردید پایایی پرسشنامه با استفاده از ضریب پایایی آزمون مجدد 84/0 محاسبه شد . این مقدار در سطح معناداری (05/0>p) به دست آمد. سپس داده های خام با استفاده از نرم افزار16 spss و excel2007 و با کمک آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و نتایج ذیل به دست آمد. نتایج به دست آمده از آزمون فرضیه‏های تحقیق: 1-بین میزان آسیبهای ورزشی سنگنوردان نخبه در سه رشته سختی و سرعت وبلدرینگ تفاوت معنی دار وجود ندارد (05/0<p). 2-بین میزان فراوانی آسیب های بخشهای مختلف بدن سنگنوردان نخبه تفاوت معنی دار وجود دارد. (05/0>p) 3-بین میزان فراوانی انواع آسیب های ورزشی سنگنوردان نخبه تفاوت معنی دار وجود دارد. (05/0>p) 4-بین درجه سختی سنگنوردان و میزان آسیب های ورزشی رابطه معنادار وجود ندارد (05/0<p).. نتایج به دست آمده از سوالات تحقیق: 1- بر اساس یافته های تحقیق حاضر ، آسیب پذیرترین بخش جزئی بدن در سنگ نوردان نخبه انگشتان دست با 58/14درصد آسیب پذیرترین عضو را به خود اختصاص داد . همچنین در مجموع به ترتیب: بازو 84/11 درصد وکف دست 85/7 ، آسیب پذیرترین عضو را به خود اختصاص داد. 2- بر اساس نتایج این تحقیق، تمامی عوامل می توانست در بروز آسیب موثر باشند (kmo>0.5)به غیر از نامناسب بودن تجهیزات سالن ها (kmo<0.5) . به ترتیب کمبود آمادگی جسمانی (kmo=0.85) و عدم آشنایی با اصول بدنسازی (kmo=0.836) ،گرم نکردن و عدم آشنایی با اصول گرم کردن بیشترین تاثیر را بر میزان بروز آسیب داشت .

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرینات یوگا بر انحناهای ستون فقرات، عملکرد حرکتی و کاهش کمردردهای مکانیکی زنان میانسال بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه زنان مبتلا به کمردرد مکانیکی شهرستان سبزوار تشکیل دادند. نمونه های آماری شرکت کننده در این تحقیق 24 نفر از واجدین شرایط بودند که به طور تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه مساوی شامل تجربی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته تمرینات منتخب یوگا را که زیر نظر مربیان مجرب طراحی شده بود، انجام می دادند.متغیرهای فردی و عملکردی در شروع و پایان دوره تمرین اندازه گیری شدند.برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های کلموگروف اسمیرنوف، t وابسته و t مستقل، ویلکاکسون و من ویتنی استفاده شد.بعد از 8 هفته تمرین، در گروه تجربی، انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، استقامت عضلات چهار سر ران، تعادل ایستای پای برتر، تعادل پویا، انحناهای ستون فقرات، کاهش درد و ناتوانی بهبود معنی داری داشت (05/0>p). درگروه کنترل، انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، استقامت عضلات چهار سر ران، تعادل ایستای پای برتر، تعادل ایستای پای غیر برتر، تعادل پویا، انحناهای ستون فقرات، کاهش درد و ناتوانی بهبود معنی داری نداشت (05/0p>). همچنین تفاوت معنی داری در انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، استقامت عضلات چهار سر ران، تعادل ایستای پای برتر، تعادل پویا، انحناهای ستون فقرات، کاهش درد و ناتوانی در بین دو گروه تجربی و کنترل مشاهده شد (05/0>p).

مقدمه: در حدود 10-28 %از همه آسیب دیدگی ها ی ورزشی را اسپرین مچ پا تشکیل می دهد. بیشتر افرادی که دچار انکل اسپرین خارجی مچ پا می شوند به طور کامل بهبود نمی یابند و تقریبا 80%از بازیکنان بسکتبال از در رفتگی های مکرر مچ پا رنج می برند واختلال در تعادل یکی از بیشترین مشکلاتی است که برای این افراد آسیب دیده بروز می کند . علاوه بر آن پس از مدتی رقابت ورزشی، ورزشکار دچار خستگی می شود و در نتیجه مشکلاتی که به دنبال خستگی به وجود می آیند همراه با مشکلات ناشی از بی ثباتی مزمن مچ پا خطر بروز انکل اسپرین مجدد را افزایش می دهند. با توجه به آنکه استفاده از ارتوز ها یکی از ابزار های جلوگیری از آسیب است. هدف تحقیق حاضر یررسی تاثیر ارتوز ها بر تعادل ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا در زمان خستگی بود مواد و روش ها:21 ورزشکار با بی ثباتی مزمن مچ پا و 15 ورزشکار سالم جهت ارزیابی تعادل با استفاده از دستگاه بایودکس در شرایط بدون خستگی و در زمان خستگی و در وضعیت بدون استفاده از ارتوز ،با انکل ساپورت ساده و فنری در تحقیق حاضر شرکت کردند . ما برای هر یک از گرو ها به طور جداگانه فرضیاتی مطرح کردیم و برای بررسی تاثیر ارتوز های پری فابریکیت آزمون تی- همبسته مورداستفاده قرار گرفت و سطح معنی داری 05/0 p? در نظر گرفته شد. نتایج: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری داده ها نشان داد که انکل ساپورت فنری بر تعادل ورزشکاران در شرایط بدون خستگی تاثیر گذار بوده است. اما در شرایط خستگی هر دو ارتوز تنها بر تعادل ورزشکاران آسیب دیده تاثیر گذار بوده است. بحث و نتیجه گیری : نتایج ما نشان داد که در شرایط خستگی، تعادل تنها در ورزشکاران با بی ثباتی مزمن مچ پا با استفاده از ارتوز ها بهبود می یابد و آنها از بروز مجدد آسیب دیدگی جلوگیری می کنند . بنابرایناستفاده از ارتوز ها تنها برای ورزشکاران آسیب دیده توصیه می شود و استفاده از آنها برای ورزشکاران سالم لازم نیست

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین ارگونومی تجهیزات آموزشی با شاخص های آنتروپومتری و ناهنجاری های بالاتنه در دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی شهر مشهد انجام شد. به همین منظور از 14225 نفر جامعه آماری، 375 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند و به روش توصیفی- همبستگی مورد مطالعه قرار گرفتند. برخی اندازه های آنتروپومتری آزمودنی ها شامل ارتفاع رکبی، طول-کفل فضای رکبی، ارتفاع آرنج 90 درجه و ارتفاع شانه در وضعیت نشسته روی نیمکت خود و هم چنین برخی ابعاد تجهیزات آموزشی مورد استفاده آن ها شامل ارتفاع نیمکت، عمق نیمکت و ارتفاع میز با استفاده از متر نواری اندازه گیری گردید. در مرحله بعد با استفاده از خط کش منعطف به ارزیابی وضعیت بالاتنه آزمودنی ها و تشخیص ناهنجاری های لوردوزیس کمری و کیفوزیس پرداخته شد. با استفاده از فرمول های ارتباط اندازه های آنتروپومتری با ابعاد میز و نیمکت برای هر بعد از میز و نیمکت (مثلا? ارتفاع نیمکت)، یک حالت متناسب، یک حالت بزرگ تر از اندازه متناسب و یک حالت کوچک تر از اندازه متناسب به دست آمد تا ارتباط بین آن ها و ناهنجاری های بالاتنه تعیین شود. اطلاعات خام به دست آمده از طریق نرم افزار spssو با استفاده از آزمون های آماری خی دو در جداول توافقی دو طرفه و ضریب همبستگی خطی ناپارامتری فی کرامر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (05/0?p). نتایج تحقیق نشان داد نیمکت های 8/81 درصد آزمودنی ها با توجه به ارتفاع رکبی آن ها از حداکثر محدوده پذیرفته شده، بلندتر بود. هم چنین 8/76 درصد آزمودنی ها از میزهایی استفاده می کردند که بلندتر از حداکثر محدوده پذیرفته شده بود (05/0?p). عمق همه نیمکت های مورد استفاده آزمودنی ها نامتناسب و از حداقل محدوده پذیرفته شده، کوچک تر بود. بین میزان تناسب ارتفاع نیمکت و ارتفاع رکبی آزمودنی ها و ناهنجاری های لوردوزیس و کیفوزیس رابطه معنی داری مشاهده شد (05/0?p). در کل تحقیق حاضر نشان داد که میز و نیمکت های مورد استفاده دانش آموزان حتی از حداقل رعایت استاندارد های ارگونومیکی برخوردار نیستند.

مقدمه: اتخاذ یک وضعیت بدنی مستمر و بویژه غیرفعال می تواند راستای ستون فقرات را از حالت طبیعی خارج نماید. معلولین ضایعات نخاعی بعنوان گروهی از این افراد به تناسب معلولیت، بخشی از توانایی خود را از دست داده اند و بدلیل زندگی ثابت و کم تحرک می توانند در معرض ناهنجاری های ستون فقرات قرار گیرند.همچنین ورزشکاران معلول در اثر انجام تمرینات ورزشی و شرکت در مسابقات, با توجه به ماهیت ورزشی, با صدمات خاصی مواجه می گردند. هدف: هدف از این تحقیق، مقایسه راستای ستون فقرات، چربی زیر پوستی بدن و شاخص های اسپیرومتری جانبازان ضایعه نخاعی ورزشکار در رشته های مختلف ورزشی می باشد. روش شناسی : جامعه آماری این تحقیق را کلیه جانبازان مرد ضایعات نخاعی استان خراسان رضوی تشکیل دادند. نمونه آماری این تحقیق را 60 نفر از جانبازان ضایعه نخاعی در قالب 48 جانباز ضایعه نخاعی ورزشکار(12 ورزشکار در رشته بسکتبال با ویلچر، 12 ورزشکار در رشته تیرو کمان، 12 ورزشکار در رشته ویلچررانی، 12 ورزشکار در رشته شنا) و 12جانباز غیر ورزشکار که به صورت غیرتصادفی هدف دار از جامعه آماری انتخاب شده بودند، تشکیل دادند. برای تجزیه و تحلیل آماری از روش های آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون، آنالیز واریانس یک طرفه ( anova ) و آزمون تعقیبی بن فرونی در سطح معناداری 05/0 p? استفاده شد. یافته های تحقیق : با توجه به نتایج بدست آمده از تحقیق ، مشخص شد که بین راستای ستون فقرات (لوردوزیس، کایفوزیس) آزمودنی ها در رشته های تیروکمان، ویلچررانی، شنا، بسکتبال با ویلچر و یک گروه غیر ورزشکار تفاوت معنادار وجود دارد(05/0 p<). همچنین بین میزان چربی بدن و شاخص های اسپیرومتری آزمودنی ها در رشته های تیروکمان، ویلچررانی، شنا، بسکتبال با ویلچر و یک گروه غیر ورزشکار تفاوت معنادار مشاهده شد(05/0 p<). و رابطه معنادار بین راستای ستون فقرات (لوردوزیس، کایفوزیس، اسکولیوزیس) و میزان چربی بدن آزمودنی ها وجود ندارد(05/0< p). ولی این رابطه بین راستای ستون فقرات (لوردوزیس، کایفوزیس) و میزان شاخص های اسپیرومتری آزمودنی ها وجود دارد(05/0 p<). از طرفی رابطه معنادار بین میزان چربی بدن و شاخص های اسپیرومتری آزمودنی ها وجود دارد(05/0 p<). بحث و نتیجه گیری : با توجه با نتایج این تحقیق، انتخاب بهترین رشته ورزشی برای معلولین ضایعه نخاعی در کاهش ناهنجاری های ستون فقرات و به طور کل برای سلامت این افراد مفید خواهد بود.

مقدمه: agrp یا پروتئین وابسته به آگوتی یک نروپپتاید اشتها آور است که موثر در رفتار دریافت غذا، انتخاب غذا، تنظیم وزن، هموستاز انرژی و چاقی می باشد و سطح آن هنگام روزه داری، هیپوگلیسیمی(کم قندی) و چاقی بالا می رود. هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر یک جلسه تمرین مقاومتی دایره ای و تمرین هوازی بر بیان ژن agrp لنفوسیت زنان جوان تمرین کرده می باشد. روش تحقیق: 24 زن تمرین کرده به طور داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه کنترل (8 نفر)، هوازی (8 نفر) و مقاومتی دایره ای (8 نفر) تقسیم شدند. گروه هوازی مسافت 1.5 مایل را با سرعت ثابت (شدت max hr80-75%) دویدند و گروه مقاومتی دایره ای، تمرینات را با شدت max hr80-75% انجام دادند و گروه کنترل در این مدت بدون تمرین بودند. به منظور اندازه گیری بیان ژن agrp در لنفوسیت نمونه گیری خونی قبل از پروتکل تمرینی و همچنین بلافاصله پس از جلسه تمرین در حالی که همه آزمودنی ها ناشتا بودند به عمل آمد. برای اندازه گیری بیان ژن ابستاتین از روش نیمه کمی pcr استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یک سویه در نرم افزار spss ورژن 16 استفاده شد. نتایج: تمرین هوازی و مقاومتی دایره ای سبب افزایش معنی دار در بیان ژن agrp لنفوسیت زنان ورزشکار گردید. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از تحقیق افزایش بیان ژن agrp را میتوان به تعادل منفی ایجاد شده در اثر تمرین نسبت داد؛ از طرفی ناشتایی شبانه نیز از عوامل تحریک ترشح agrp از هسته های کمانی هیپوتالاموس می باشد. هر دو عامل ناشتایی و فعالیت بدنی تعادل انرژی را در بدن بر هم می زنند که بدن به منظور جبران منابع از دست رفته ترشح پپتایدهای اشتها آوری مثل agrp را افزایش میدهد.

بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ms) یک بیماری شایع دمیلینیزاسیوندستگاه عصبی مرکزی می باشد، که به دلیل افزایش شیوع و شدت ناتوانی که در افراد جوان و میانسال ایجاد می کند، بسیار حائز اهمیت می باشد.. هدف از این پژوهش تأثیر برنامه تمرین در آب بر عملکرد جسمانی و خستگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می باشد. این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی و از نظر هدف کاربردی است. تعداد 26 زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با میانگین سنی 1/8±12/34 و دامنه edss 4-1در طرح شرکت کردند. نمونه ها به طور تصادفی به دو گروه تجربی(14نفر) و کنترل(12نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی در برنامه تمرین در آب به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه ای شرکت کردند. به منظور سنجش عملکرد جسمانی از مقیاس تعادلی برگ برای سنجش تعادل، آزمون 25 فوت و 6دقیقه راه رفتن جهت ارزیابی توانایی راه رفتن، آزمون بالا آوردن وزنه برای سنجش استقامت عضلات اندام فوقانی، آزمون 30 ثانیه نشست و برخاسن برای سنجش قدرت عضلات اندام تحتانی و آزمون ولز جهت سنجش انعطاف پذیری استفاده شد. همچنین از مقیاس تعادلی fss جهت سنجش شدت خستگی بیماران استفاده شد. نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان داد که بین میانگین نمرات کلیه آزمون ها به جز قدرت عضلات اندام تحتانی، قبل و بعد از مداخله در گروه تجربی تفاوت معنادار وجود دارد (05/0p<). در نهایت می توان اظهار داشت که برنامه تمرین در آب می تواند باعث بهبود عملکرد جسمانی و همچنین کاهش خستگی در بیماران مبتلا به ms شود.

هدف از این تحقیق مقایسه ساختار وعملکرد قلب دانشجویان فوتبالیست دانشگاه علوم پزشکی مشهد با همتایان غیر ورزشکار مرد بود. روش شناسی تحقیق: این تحقیق از نوع تحقیقات تحلیلی گذشته نگر و از نوع مقایسه ای می باشد. برای انجام تحقیق، 20 دانشجوی مرد فوتبالیست با میانگین سنی( 1.09± 22.60) و 20 دانشجوی مرد غیر ورزشکار با میانگین سنی( 1.3 ± 21.90) انتخاب شدند. از طریق دستگاه اکوکاردیوگرافی ، شاخص ها و داده های تحقیق به دست آمد. اطلاعات مربوط با استفاده از روش آماری توصیفی و آزمون تی (t) مستقل (p? 0.05) و با استفاده از نرم افزار spss نسخه 19 تجزیه و تحلیل گردید. یافته های تحقیق: نتایج تحقیق نشان داد که بین ضخامت دیواره خلفی بطن چپ (0.7± 9.22 vs 0.5± 9.53) و نیز بین کسر تخلیه ای( 3.9 ± 60.45 vs 3.3 ± 61.15 ) گروه ورزشکار و گروه غیر ورزشکار تفاوت معناداری وجود ندارد. ولی یافته های تحقیق نشان داد که بین قطرپایان دیاستول بطن چپ( 2.2 ± 45.15 vs 2.4 ± 47.30 ) و نیز بین حجم ضربه ای بطن چپ (6.7 ± 63.85 vs 7.8 ± 69.85 ) گروه ورزشکار با گروه غیر ورزشکار تفاوت معنادار وجود دارد. بحث و نتیجه گیری: یافته های اکوکاردیوگرافی نشان داد که در دانشجویان فوتبالیست دانشگاه علوم پزشکی مشهد، بزرگ شدگی اکسنتریک بطن چپ همراه با عملکرد طبیعی قلب وجود دارد که با هایپرتروفی فیزیولوژیک شناخته شده در بین ورزشکاران سازگاری دارد.

زمینه وهدف: گوناگونی کیف های موجود در بازار، دانش آموزان را به استفاده از کیف های متنوع بدون توجه به عوارض عضلانی و جسمانی آنها ترغیب می کند که هر کدام به روشی خاص حمل می شوند. تحقیقات نشان داده اند که روش های مختلف حمل وسایل آموزشی، آثار متفاوتی را در میزان ادراک دردهای جسمانی و عملکرد دستگاه های عضلانی-اسکلتی، قلبی-عروقی، تنفسی و متابولیسم بدن دانش آموزان اعمال می کنند. این تحقیق با هدف بررسی تاثیر حمل کیف های رایج مدرسه ای (کیف دستی، شانه ای وکوله پشتی) بر فعالیت الکتریکی عضلات تنه دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی انجام شده است. روش تحقیق: این مطالعه از نوع نیمه تجربی می باشد. آزمودنی های این تحقیق از بین دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی شهرستان همدان (یک مدرسه به صورت تصادفی ) انتخاب شدند. پس از انجام اندازه گیری های میدانی قد، وزن و bmi این افراد به منظور همگن کردن آزمودنی ها و تایید فرم سوابق پزشکی توسط پزشک مربوطه، تعداد 20 نفر آزمودنی به عنوان نمونه انتخاب شدند. فعالیت الکتریکی عضلات تنه آنها شامل: راست کننده ستون فقرات (es)، مستقیم شکمی (ra)، ذوزنقه ای فوقانی (ut) و سینه ای بزرگ (pm) بطور دو طرفه، پس از15دقیقه حمل هر یک از کیف ها با وزن معادل 10درصد وزن بدن ، بر روی تردمیل با سرعت 1/1 متر بر ثانیه، در طول یک دقیقه ایستادن مستقیم با استفاده از دستگاه emg ثبت شد. هر دانش آموز در 4 آزمون (وضعیت بدون کیف، حمل کیف دستی، حمل کیف شانه ای، حمل کوله پشتی معادل 10 درصد وزن بدن) شرکت کرد. از وضعیت بدون کیف به عنوان گروه کنترل (100درصد) استفاده شد. یافته ها: حمل کیف شانه ای به فعالیت ناهمسان بخش های راست و چپ هر چهار عضله es،ra ، ut و pm می انجامد. (001/0 p=). حمل کیف دستی به افزایش این ناهمسانی در بخش های راست و چپ عضلات es، ra و ut منجر شد (001/0p=)، به طوری که سطح فعالیت emg در سمت مخالف کیف درعضلات es وra به طور معناداری افزایش (001/0p=) و در سمت موافق به طور معناداری کاهش یافت (001/0p=). درحالیکه در عضلات ut افزایش در سمت موافق و کاهش در سمت مخالف بطور معناداری مشاهده شد (001/0p=). فعالیت بخش های راست و چپ عضله pmهنگام حمل کیف دستی همسان بود (068/0p=). در حال حمل کوله پشتی فعالیت emg عضله ra به طور معنادار و ناهمسان کاهش (001/0p=) و در عضلاتes ،ut و pm به طور معنادار و همسان کاهش یافته است (001/0p=). نتیجه گیری:کوله پشتی به علت همسانی بیشتر فعالیت بخش های راست و چپ عضلات و میزان فعالیت کمتر آنها، به عنوان کیف مدرسه ای برتر در مقایسه با سایر کیف های مورد بررسی می باشد. لذا استفاده از این نوع کیف برای دانش آموزان دختر این رده سنی پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: سندرم درد پاتلوفمورال شایع ترین بیماری ناشی از استفاده بیش از حد ورزشکاران از زانو و یکی از علل شایع درد قدام زانو در ورزشکارانی است که به کلینیک های پزشکی ورزشی مراجعه می کنند و در زنان ورزشکار شایع تر است. تیپینگ ناحیه پاتلا(patellar taping) روش درمانی موثری جهت تسکین علایم دردناک در طیف وسیعی از افراد دارای این سندرم است. گرچه سازوکار کاهش علایم پس از استفاده از tape کاملا مشخص نشده است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر taping بر تعادل پویا و میزان درد زنان ورزشکار مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال بود. مواد و روش: بر اساس این مطالعه 15 نفر از زنان ورزشکار مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال جهت شرکت در طرح انتخاب شدند. بدین منظور تعادل پویای این افراد قبل و بعد از مداخله tape و با انجام تست ستاره(star excursion balance test) اندازه گیری و ثبت گردید. شدت درد نیز با استفاده از vas (visual analog scale) اندازه گیری شد. یافته ها: مقادیر بدست آمده از درد و عملکرد زانو قبل و بعد از مداخله tape با استفاده از آزمون t زوجی بررسی شد. عملکرد زانو بعد از استفاده از tape در جهات قدامی، قدامی_داخلی، داخلی، خلفی_داخلی و قدامی_داخلی تفاوت معنی داری داشت (05/0> p). همچنین میزان درد نیز بعد از مداخله tape تفاوت معنی داری داشت(05/0> p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه ی ما تفاوت معنی داری را با استفاده از taping پاتلا، در کاهش میزان درد زانو و افزایش کارکرد ورزشکاران مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال، نشان داد.

مقدمه: بیماری کرونری قلبی یکی از مهمترین علل مرگ و میر در اکثر کشورها می باشد. این بیماری با افزایش میزان لیپوپروتئین کم چگال(ldl-c) پلاسما رابطه مستقیم و با لیپوپروتئین پرچگال(hdl-c) رابطه معکوس دارد. abca1 خارج کننده اصلی کلسترول و فسفولیپید از سلول به آپولیپوپروتئین عاری از لیپید و یا دارای حداقل لیپید است. نتایج مطالعات به روشنی نشان می دهد که عملکرد abca1 نقش کلیدی در فرایند انتقال معکوس کلسترول دارد و نقش موثری در پیشگیری از بیماری های قلب و عروق دارد. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر دو نوع تمرین تک جلسه ای(مقاومتی و استقامتی) بر بیان ژن abca1 دختران تمرین کرده، بود. روش تحقیق: 24 نفر از بین دختران ورزشکار انتخاب و بطور تصادفی به سه گروه 8 نفری کنترل، هوازی(ae) و مقاومتی(re) تقسیم شدند. قبل و بعد از جلسه تمرینی از تمامی آزمودنی های سه گروه خون گیری به عمل آمد. جدا سازی لنفوسیت ها به روش سانتریفیوژ و تخلیص m-rna به وسیله rt-pcr نیمه کمی انجام شد. اطلاعات به وسیله آزمون آماریanova یک طرفه (05/0p?) تجزیه و تحلیل شد. یافته‏ها: نتایج نشان داد که گروه re و گروه ae هردو در نتیجه تمرین افزایش معنی داری را در بیان m-rna ژن abca1 لنفوسیت تجربه کردند (719/8f= و 001/0p? ) ولی این افزایش در گروه re بیشتر از ae بود(005/0p< در مقابل 010/0p< ). هم چنین افزایش و کاهش معنی داری به ترتیب در مقادیر hdlوldl پلاسما در گروه تجربی مشاهده شد(05/0p? ) نتیجه گیری: این تحقیق نشان می دهد یک جلسه تمرین (مقاومتی و یا استقامتی) موجب افزایش بیان ژن abca1 لنفوسیت شد که این امر با افزایش hdl مقادیر پلاسما و کاهش مقادیرldl در گروه های تجربی همراه بود به نظر می رسد پروتکل های تمرینی حاضر به عنوان پروتکل های هوازی و بی هوازی میتواند به عنوان محرکی برای انتقال معکوس کلسترول، بهبود عملکرد قلبی عروقی و جلوگیری از بروز بیماری های قلبی عروقی شناخته شود.

زمینه و هدف: یافته های علمی آغاز بروز عوامل خطرساز قلبی عروقی را از دوره کودکی به ویژه با ملاحظات تغییرات الگوی شاخص توده بدن (bmi ) و شیوه زندگی خاطرنشان می کنند. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد برخی افراد علی رغم برخورداری از کلسترول طبیعی در لیپوپروتئین با چگالی بالا (hdl) و لیپوپروتئین با چگالی پایین(ldl) خون، همچنان مستعد به بیماری های قلبی عروقی هستند. از این رو برای شناسایی بالینی افرادی که در معرض خطر بیماری تصلب شرایین قلبی (chd) هستند، شاخص های حساس بالینی دیگری باید ارزیابی شود. دو مارکر التهابی مهم که باعث آسیب و عفونت بافتی و توسعه آترواسکلروز می گردند، فیبرینوژن و رسیستین هستند. هدف از اجرای این پژوهش بررسی تاثیر چهار هفته تمرینات دایره ای بر فیبرینوژن و رسیستین پلاسما در کشتی گیران تمرین کرده می باشد. روش تحقیق: 20 کشتی گیر آزادکار جوان خراسانی (با میانگین سنی 7/19 سال و شاخص توده بدنی 5/25 و با 3 تا 5 سال سابقه کشتی) طی فراخوانی، به طور داوطلبانه انتخاب شدند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت چهار هفته و هر هفته هشت جلسه (چهار روز در نوبت های صبح و عصر) تمرین داشتند که در هر جلسه نصف زمان تمرین، به تمرین کشتی و نصف دیگر زمان جلسه به تمرین دایره ای با فنون کشتی اختصاص داشت. یافته های تحقیق: نتایج نشان داد که در آزمودنی های گروه تجربی میزان درصد چربی بدن (7% کاهش)، وزن(5/3 % کاهش)، bmi(2%کاهش) و فیبرینوژن (8%کاهش) پس از چهار هفته تمرینات دایره ای به طور معناداری کاهش یافت. همچنین میزان رسیستین کاهش داشت ولی این کاهش معنادار نبود. (p<0.05) بحث و نتیجه گیری: تمرینات دایره ای مبتنی بر فنون کشتی منجر به کاهش معنادار فیبرینوژن و کاهش غیر معنادار رسیستین می شود. بنظر می رسد نوع، شدت، مدت تمرین و کاهش بافت چربی آزمودنی های گروه تجربی از عوامل موثر در کاهش فیبرینوژن و رسیستین پلاسما در این مطالعه باشد. کاهش فیبرینوژن و رسیستین را می توان نشانه کاهش فاکتورهای پیش التهابی، نظیر اینترلوکین ها و سایتوکاین ها، کاهش مقاومت انسولین و کاهش پروفایل چربی دانست و با توجه به اینکه موارد مذکور از ریسک فاکتورهای بیماریهای قلبی عروقی می باشند؛ در نتیجه چهار هفته تمرین دایره ای از طریق کاهش در فیبرینوژن و رسیستین موجب کاهش بیماریهای قلبی عروقی و پیامد آن کاهش سکته های قلبی در کشتی گیران تمرین کرده می شود.

زمینه و هدف: گرلین یک پپتید ترشح شده از معده است ونقش مهمی در ترشح هورمون رشد، تعادل انرژی، اشتها، وزن و برخی عملکردهای قلبی عروقی ایفا می کند. هدف از اجرای این پژوهش مقایسه اثر یک جلسه تمرین مقاومتی دایره ای و تمرین هوازی بر بیان ژن گرلین لنفوسیت زنان جوان تمرین کرده است. روش تحقیق: 24 زن جوان ورزشکار با میانگین سنی (4/21) سال و bmi (17/22) به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه هوازی، بی هوازی و کنترل تقسیم شدند. نمونه های خونی قبل و بعد از پروتکل تمرینی بصورت ناشتا جمع آوری شد. پس از جداسازی لنفوسیت ها به روش سانتریفیوژ، بیان ژن گرلین در لنفوسیت های آزمودنی ها با استفاده از روش semi-quantitative-rt-pcr انجام شد. یافته های تحقیق: نتایج یک جلسه تمرین هوازی و بی هوازی باعث افزایش معناداری در بیان ژن گرلین لنفوسیت های آزمودنی ها نسبت به گروه کنترل می گردد. بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد که علاوه بر ناشتایی آزمودنی ها، تمرینات هوازی و بی هوازی باعث تخلیه منابع انرژی عضلانی بیشتری نسبت به گروه کنترل می شود ودر نتیجه موجب تعادل منفی انرژی و افزایش بیان ژن گرلین در جهت افزایش اشتها و بازسازی منابع از دست رفته می گردد

چکیده فارسی پایان نامه: هدف از این پژوهش مقایسه تعادل و مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین افراد دارای کف پای صاف و کف پای نرمال و نیز بررسی تاثیر دو ماه تمرینات اصلاحی بر این متغیر ها در افراد دارای کف پای صاف بود. بدین منظور تعداد 1018 نفر از دانش آموزان مقطع ابتدایی مورد بررسی قرار گرفتند که 86 نفر آنها دچار کف پای صاف انعطاف پذیر بودند، 30 نفر به شیوه تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه 15 نفری تجربی و کنترل قرار گرفتند. 15 نفر نیز افراد دارای پای سالم که با گروه کف پای صاف از نظر سن، قد و وزن همگن بودند نیز انتخاب شدند. گروه تجربی در تمرینات اصلاحی این ناهنجاری که به مدت 8 هفته، هر هفته سه جلسه، و هر جلسه به طور متوسط 100 دقیقه بود شرکت کردند. در مرحله پیش آزمون از دستگاه بایودکس جهت اندازه گیری تعادل و دستگاه صفحه نیرو سنج (force plate) جهت اندازه گیری مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین در حین راه رفتن مورد استفاده قرار گرفت. بعد از گذشت 24 جلسه تمرینات اصلاحی، از تمامی 45 نفر (گروه تجربی، گروه کنترل، گروه سالم) بار دیگر تست های مذکور گرفته شد. بعد از جمع آوری اطلاعات پیش آزمون و پس آزمون، به منظور بررسی و مقایسه درون گروهی و برون گروهی، روش آماری تی همبسته و تی مستقل مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین تعادل و مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین در مرحله انتقال وزن بر روی پاشنه و مرحله تماس کف پا بین دو گروه کف پای صاف و کف پای نرمال تفاوت معنی داری وجود دارد(05/0>p). ولی در مرحله انتقال وزن بر روی پنجه بین دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد(05/0<p). در بررسی تاثیر تمرینات اصلاحی بر روی متغیر های تعادل و مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین افراد دارای کف پای صاف نیز مشاهده شد این تمرینات بر روی تعادل و مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین در مرحله انتقال وزن بر روی پاشنه و انتقال وزن بر روی پنجه تاثیر معنی داری داشته ولی در مرحله تماس کف پا با زمین بعد از 24 جلسه تمرینات اصلاحی بر روی این افراد اختلاف معنی داری مشاهده نشد. و نیز جهت بررسی این نکته که 24 جلسه تمرینات اصلاحی چه قدر توانسته افراد کف پای صاف را به افراد نرمال نزدیک کند، تعادل و مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین افراد دارای کف پای صاف بعد از هشت هفته تمرینات اصلاحی با افراد دارای پای نرمال مورد ارزیابی قرار گرفت که در پایان مشاهده شد بین تعادل و هر سه زمان مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین در مرحله برخورد پا با زمین (stance) دو گروه کف پای صاف و کف پای نرمال اختلاف معنی داری وجود ندارد. بر اساس نتایج این تحقیق، حرکات اصلاحی می تواند اثرات مثبتی بر کاهش عوارض این ناهنجاری بگذارد. این تمرینات می تواند نیروی عکس العمل زمین افراد دارای کف پای صاف را کاهش داده که در نتیجه آن، فشار وارده به پاها و اعضای بالاتر و خطر بروز آسیب و شکستگی در این افراد، هنگام فعالیت های بدنی کاهش می یابد. یکی دیگر از مشکلاتی که در افراد کف پای صاف وجود دارد کاهش تعادل این افراد است. تمرینات اصلاحی نیز می تواند بر رفع این مشکل که خود می تواند باعث بروز آسیب های دیگر شود کمک کند.

مقدمه: بیشتر ورزشکاران پیچ خوردگی مچ پا را در طول دوران ورزشی خود تجربه کرده و بعد از آسیب دیدگی اولیه،80% افراد فعال از پیچ خوردگی مکرر مچ پا رنج می برند. و در این رابطه نتایج مطالعات اطلاعات ضد و نقیضی را فراهم می سازد . از این رو ، تحقیق حاضر سعی دارد که با بکار گیری آزمون های مختلف، قابلیت عملکردی و تعادل اندام تحتانی افراد مبتلا به اسپرین مچ پا را بعد از یک دوره 6 هفته ای تمرینات تعادلی و ثبات مرکزی بررسی نماید. روش تحقیق: آزمودنی های تحقیق شامل 45 مرد ورزشکار در محدوده سنی 18-35 سال مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا بود که از طریق پژشک متخصص انتخاب شدند. که در مرحله اول، قبل از اعمال برنامه های تمرین درمانی از تمامی آزمودنی ها، آزمونهای تعادل پویا، ایستا و عملکردی گرفته شد. سپس به صورت تصادفی و جهت همگن سازی بر اساس نمرات تست، آزمودنی ها به سه گروه مساوی 15 نفری ، دو گروه تجربی ثبات مرکزی و تعادلی و گروه کنترل تقسیم بندی شدند. پس از اندازه گیری اطلاعات اولیه محقق برای بدست آوردن اطلاعات مورد نیاز بعدی، آزمودنی ها دو گروه تجربی تمرینات تعادلی و ثبات مرکزی را به مدت 6 هفته، هفته ای 3 جلسه انجام دادند و در انتهای هفته ششم بار دیگر تست های گردش ستاره ای، رمبرگ اصلاح شده، جهش به شکل هشت لاتین و جهش جانبی صورت گرفت. در انتها، تحلیل داده های بدست آمده بر اساس فرضیه ها، توسط نرم افزار 17.0 spss و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام گرفت. با توجه به نرمال بودن سطح توزیع داده ها، برای مقایس داده ها از آزمون t همبسته و anova استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات تعادلی و ثبات مرکزی بر روی عملکرد و تعادل افراد مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا تأثیر معنی داری دارد(05/0 p<). علاوه بر این بین تاثیر این تمرینات بر عملکرد و تعادل افراد مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا تفاوت معنی داری وجود ندارد(05/0 p>). بحث و نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاکی از اثربخشی معنادار تمرینات منتخب تعادلی و ثبات مرکزی بر عملکرد و تعادل افراد مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا بود. ضمناً با وجود متفاوت بودن روش تاثیرگذاری تمرینات منتخب تعادلی و ثبات مرکزی بین دو روش تمرینی منتخب تفاوت معنی داری وجود ندارد.

مولتیپل اسکلروزیس از جمله بیماری های شایع سیستم عصبی مرکزی می باشد. بیماری مزمن و پیش رونده ای است که عملکرد حسی و حرکتی فرد را تحت تأثیر قرار می دهد. شایعترین بیماری ناتوان کننده نورولو‍ژیک در افراد جوان می باشد هدف از این تحقیق بررسی تاثیر برنامه تمرینات تایی چی بر تعادل و پارامترهای الکترونوروگرافی بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود.این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی و از نظر هدف کاربردی است. تعداد 30 زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با میانگین سنی (40-30)سال ودامنه edss بین (4-1) در طرح شرکت کردند. آزمودنی های تحقیق شامل 30 نفر زن مبتلا به ms که بصورت هدفدارودسترس انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی به دو گروه تجربی (15n=) وکنترل (15n=)تقسیم شدند. تمرینات گروه تجربی شامل هشت هفته تمرینات تایی چی و هر هفته سه جلسه،شدت تمرین به صورت افزایش تعداد تکرار هر تمرین در هر سه جلسه و پیشرفته تر شدن تمرینات اعمال شد. میزان تعادل وپارامترهای الکترو نوروگرافی اعصاب اولنار و تیبیال، شامل سرعت هدایت پیام عصبی و زمان تاخیرانتهایی، مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور ثبت پارامترها از دستگاه الکترو نوروگرام وازتست تعادلی برگ برای سنجش تعادل در بیماران استفاده شد. متغیرها در دو مرحله، قبل وپس از پایان دوره تمرینی اندازه گیری شد. جهت تجزیه وتحلیل استنباطی داده ها، از آزمونt مستقل و وابسته استفاده گردید و سطح معنی داری (05/0=?) در نظر گرفته شد.نتایج افزایش معنی داری را در میزان تعادل، سرعت هدایت اعصاب به جز عصب حسی اولنار و زمان تاخیرانتهایی به جز عصب حسی سورال نشان داد.در نهایت می توان نتیجه گرفت که برنامه تمرینی تایی چی می تواند باعث بهبود تعادل و سرعت هدایت پیام عصبی و همچنین کاهش زمان تاخیر بیماران مبتلا به ms شود.

هدف از پژوهش بررسی تأثیر هشت هفته بازی های اصلاحی بر میزان انحنای کایفوز و کنترل پاسچر کودکان کم توان ذهنی بود. مواد و روش ها: برای انجام این تحقیق 30 کودک کم توان ذهنی مبتلا به ناهنجاری کایفوز (زاویه کایفوز بیشتر از 40 درجه) به طور تصادفی به دو گروه 15نفرتجربی (بامیانگین سنی8/2±06/12، قد33/1±145سانتی متر، وزن38/1±33/42کیلوگرم) و تعداد 15نفر (بامیانگین سنی8/2±26/12سال ،قد8/9±144سانتی متر، وزن31/1±66/43کیلوگرم) تقسیم شدند. هردو گروه از لحاظ ویژگی های آنتروپومتریک با هم همسان بودند. برای اندازه گیری زاویه کایفوز از خط کش منعطف و برای بررسی کنترل پاسچر از دستگاه بایودکس در دو سطح 3 و12 استفاد گردید. گروه تجربی یک دوره هشت هفته ای (سه جلسه در هفته) بازی های اصلاحی منتخب را انجام دادند، در این مدت، گروه کنترل هیچ گونه تمرینی را تجربه نکردند. پس از پایان تمرینات، میزان انحنای کایفوز وکنترل پاسچر هر دو گروه مجدادا مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss16 و برای بررسی اختلاف بین دو گروه از t مستقل در سطح 05/0 استفاده شد (05/0p?). یافته ها: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که اختلاف معناداری بین دو گروه تجربی و کنترل در میزان انحنای کایفوز و کنترل پاسچر در دو سطح ایستا و پویا بعد از هشت هفته تمرینات اصلاحی منتخب وجود داشت و گروه تجربی بهبودی معناداری داشتند. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که بازی های اصلاحی می تواند در بهبود ناهنجاری کایفوز و کنترل پاسچر کودکان کم توان ذهنی تأثیر بسزایی داشته باشد.

چکیده رساله/پایان نامه : هدف از تحقیق حاضر، بررسی تناسب ارگونومی تجهیزات آموزشی مدارس با اندازه های آنتروپومتری و رابطه آن با ناهنجاری های بالاتنه دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی شهر بجنورد می باشد. با توجه به جدول مورگان 350 نفر آزمودنی از بین دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی شهر بجنورد بصورت تصادفی ساده انتخاب شدند. ابتدا تجهیزات آموزشی مدارس از قبیل ارتفاع نیمکت، عمق نیمکت، ارتفاع میز، ارتفاع تابلو و همچنین اندازه های آنتروپومتری دانش آموزان که شامل ارتفاع آرنج 90 درجه، ارتفاع شانه، ارتفاع رکبی، ارتفاع کفل – فضای رکبی، ارتفاع دید نشسته آزمودنی ها با استفاده از متر نواری اندازه گیری شد. در ارزیابی ناهنجاری های بالاتنه با استفاده از خط کش منعطف به ارزیابی وضعیت کیفوزیس و لوردوزیس آزمودنی ها و اسکولیومتر برای ارزیابی اسکولیوزیس و از صفحه شطرنجی و تست استاندارد نیویورک به ارزیابی وضعیت سر به جلو آزمودنی ها پرداخته شد. همچنین از آزمودنی ها در مورد رضایت از اندازه میز و نیمکت و نحوه نشستن روی نیمکت سوال شد. با استفاده از فرمول های تناسب و ارزیابی تناسب ابعاد ارگونومی تجهیزات آموزشی با اندازه های آنتروپومتری پرداخته شد و سپس ارتباط بین آنها با ناهنجاری های بالاتنه مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته های تحقیق توسط آزمون همبستگی پیرسون و آزمون خی دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد در مجموع عدم تناسب میان ارتفاع نیمکت ها و ارتفاع میزها و عمق نیمکت ها با ابعاد آنتروپومتری آزمودنی ها معنی دار بود (001/0> p ). بین میزان تناسب ارتفاع نیمکت ها و ارتفاع رکبی آزمودنی ها با ناهنجاری کیفوزیس بین وضعیت نشستن روی نیمکت و ناهنجاریهای اسکولیوزیس و سر به جلو رابطه معنی داری مشاهده شد(05/0> p ). بین رضایت آزمودنی ها از میز و نیمکت خود و ناهنجاری های بالاتنه رابطه معنی داری وجود ندارد ( 05/0<p ). بین میزان تناسب ارتفاع نیمکت ها با ارتفاع رکبی و ناهنجاری لوردوزیس رابطه معنی داری وجود ندارد(05/0<p). بین میزان تناسب ارتفاع میزها با اندازه آنتروپومتری و ناهنجاری های لوردوزیس، کیفوزیس و سر به جلو رابطه معنی داری وجود ندارد (05/0 <p ). بین نحوه نشستن روی نیکمت و ناهنجاری های لوردوزیس و کیفوزیس رابطه معنی داری وجود ندارد (05/0 <p ). بنابراین عدم تناسب ابعاد تجهیزات آموزشی با اندازه های آنتروپومتری دانش آموزان منجر به بروز برخی ناهنجاری های بالاتنه می شود. همچنین نحوه نشستن دانش آموزان در سر کلاس می تواند عاملی برای بروز ناهنجاری های بالاتنه باشد بنابراین پیشنهاد می شود نحوه صحیح نشستن به دانش آموزان آموزش داده شود.

علی رغم مطالعات فراوان در زمینه درمان کمردرد، در مورد مناسب ترین مداخله درمانی توافقی وجود ندارد. هدف از انجام مطالعه حاضر مقایسه سه پروتکل درمانی ثبات دهنده، الکتروتراپی و ثبات دهنده به همراه الکتروتراپی(ترکیبی) بر کاهش درد و بهبود عملکرد زنان دارای کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود. نمونه های تحقیق شامل 45 نفر زن (با میانگین سنی 51/6±77/42 سال و وزن 94/7±87/65 کیلوگرم و قد 61/6±02/159 سانتی متر) دارای کمردرد مزمن غیر اختصاصی بودند که از درمانگاه فرهنگیان شهرستان بیرجند انتخاب شدند. از معیارهای ورود به مطالعه داشتن کمردرد بیش از سه ماه، عدم اختلال ساختاری در ستون فقرات، نداشتن سابقه جراحی یا بیماری دیگر بود. قبل و بعد از انجام پروتکل های درمانی، از پرسشنامه oswestry و شاخص بصری درد vas (visual analogue scale) برای ارزیابی عملکرد و درد استفاده شد. نمونه ها به صورت تصادفی در سه گروه تمرینات ثبات دهنده، الکتروتراپی و ترکیبی قرار گرفت و پروتکل درمانی بر روی آنها انجام شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد هر سه پروتکل به شکل معنی داری کمردرد مزمن زنان را کاهش می دهد (01/0p<) و هیچ برتری نسبت به یکدیگر ندارند (05/0> p). از لحاظ بهبود عملکرد دو پروتکل درمانی تمرینات ثبات دهنده و پروتکل ترکیبی اثر معنی داری داشتند (05/0p<) ولی اثر پروتکل الکتروتراپی معنی دار نبود (05/0> p). نتایج آزمون تحلیل واریانس نشان داد که از لحاظ میزان بهبود عملکرد، گروه ها اختلاف معناداری با یکدیگر داشته (05/0p<) به طوری که پروتکل درمانی تمرینات ثبات دهنده و پروتکل ترکیبی نسبت به پروتکل الکتروتراپی اثر بخشی بیشتری دارند (05/0p<). از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که احتمالا تمرینات ثبات دهنده در کاهش درد و بهبود عملکرد زنان دارای کمردرد مزمن غیر اختصاصی تاثیر شایانی دارد.

هدف از این تحقیق رابطه ومقایسه لوردوزیس کمر با خصوصیات آنتروپومتری وقدرت عضلات شکم در دختران 16ساله ورزشکار وغیر ورزشکار شهر مشهد بود.جامعه آماری تحقیق، دختران 16ساله بوده که 40نفرورزشکار و40نفر غیر ورزشکار از این جامعه بعنوان نمونه انتخاب شدند. خصوصیات آنتروپومتری شامل bmi که از تقسیم وزن به مجذور قد و whr که از نسبت دور کمر به باسن و درصد چربی بدن که با استفاده از فرمول سه نقطه ای جکسون و پولاک بود، بدست آمد . قدرت عضلات شکم نیز با استفاده از آزمون پائین آوردن مستقیم پا ((d.s.l.l و زاویه لوردوز کمری، بوسیله خط کش منعطف flexible ruler)) اندازه گیری شد . داده ها در دو بخش آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . در بخش آمار استنباطی به منظور تعیین رابطه همبستگی متغیرها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تی استیودنت مستقل استفاده شد . چنانچه از نتایج بر می آید، بین لوردوزیس کمر با شاخص توده بدنی ((bmi و درصد چربی بدن (bf%)دختران ورزشکار وغیرورزشکار رابطه معنی داری وجود داشت و بین لوردوزیس کمر با نسبت دور کمر به باسن ((whr و قدرت عضلات شکم دختران ورزشکار وغیرورزشکار رابطه معنی داری وجود نداشت. همچنین بین ضریبهای همبستگی لوردوزیس کمر با bmi و whr و%bf و قدرت عضلات شکم دختران ورزشکار وغیرورزشکار تفاوت معنی داری وجود نداشت. به نظر می رسد که افزایش bmi و %bf پیشگوی قویتری نسبت به دیگر شاخص های مورد توجه این تحقیق برای احتمال بروز لوردوزیس کمر در دختران 16ساله باشد . همچنین احتمال افزایش لودوز کمری در هر دوگروه ورزشکار وغیر ورزشکار نسبت به فاکتورهای اندازه گیری شده به یک میزان است. لذا برنامه ریزی صحیح تمرینات جهت پیشگیری از افزایش احتمال ابتلا به ناهنجاریها توسط مربیان برای ورزشکاران دراین تحقیق برجسته میگردد.

آسیبها و علل مرتبط با آنها در تمام رشته ها ورزشی به خصوص رشته های گروهی مورد توجه مسوولان تربیت بدنی بوده است و متاسفانه در کنار تمام مزایا و محسناتی که برای ورزش و تربیت بدنی متصور است، پدیده ی آسیب همواره با آن همراه و پابه پای آن رشد کرده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی رابطه ریسک فاکتورها با آسیبهای ورزشی هندبال در دانش آموزان دختر هنرستان فاضله مشهد می باشد. روش شناسی: برای بررسی آسیب از فرمهای گزارش آسیب (فولر و همکاران 2006) استفاده شد و انواع آسیبها و بخش های آسیب دیده ورزشکاران در سال تحصیلی 90-91 و 91-92 توسط تیم تحقیق ثبت گردید. ویژگیهای مورد تحقیق دانش آموزان آسیب دیده شامل: قد، وزن، شاخص توده بدن، درصد چربی و نسبت دور کمر به باسن مورد ارزیابی قرارگرفت. تحقیق حاضر از نوع توصیفی- همبستگی است که رابطه بین متغیرهای تحقیق با استفاده از آزمون ناپارامتریک خی دو در سطح معنادار (p?0.05) مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. یافته ها: در بین 150 دانش آموز شرکت کننده در کلاس هندبال، 71 نفر از آنها در طی برگزاری کلاس آسیب دیده اند. بخش های آسیب دیده بدن در رشته هندبال اندام فوقانی با ( 3/43%) در رتبه اول و اندام تحتانی (22/85%) ، تنه و ستون مهره ها (%22/85) سر و صورت (11%) در رتبه نهایی قرار گرفت. در قسمت نوع آسیبها، آسیبهای وتری- عضلانی (55%) و سپس مفصلی- لیگامانی (22/85%) بیشترین نوع آسیبها بودند و کمترین نوع آسیب شامل آسیبهای استخوانی (8/8%) و آسیبهای پوستی (7/7%) می باشد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به رابطه موجود بین عوامل احتمالی آسیب زا و بروز آسیب در بخش های مختلف بدن، ورزشکاران و مربیان باید عوامل که باعث بروز آسیبها در رشته هندبال می شود را به خوبی شناسایی کرده و جهت مقابله با آنها راه حلهایی ارائه نمایند،تا کیفیت بازیها را بهتر و خطر آسیب دیدگی را در دانش آموزان کاهش دهند

دیابت قندی از معضلات مهم سلامت جامعه جهانی است که شیوعی بین 5-8 درصد در نقاط مختلف ایران دارد . نوروپاتی دیابتی یکی از شایع ترین عوارض میکرو واسکولار دیابت است . نوروپاتی قرینه دیستال و پلی نوروپاتی شایع ترین انواع نوروپاتی - دیابتی هستند که موجب ناتوانی قابل توجهی میشوند. ما در این تحقیق به بررسی مقایسه اثر دو پروتکل تمرینات هوازی و تمرینات مقاومتی بر تعادل و فاکتور رشد عصب (ngf) مردان مبتلا به بیماری نوروپاتی-دیابتی می پردازیم . روش تحقیق : 30 بیمار نوروپاتی دیابتی پس از تایید بیماری توسط پزشک متخصص به سه گروه 10 نفره (کنترل، تمرینات هوازی و تمرینات مقاومتی) تقسیم شدند.در دو گروه تمرینی، تمرینات به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه انجام شد. قبل و بعد از دوره تمرینی،از گروهها آزمونهای 5 chair stand ,timed up & go وberg balance scale و فاکتور رشد عصب نیز توسط کیت آزمایشگاهی گرفته شد. نتایج : تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روشهای تی همبسته و آنالیز واریانس یکطرفه انجام شد. نتایج نشان داد که در گروه تمرین هوازی ،شاخصهای فاکتور رشد عصب در سطح (p?0.001) ، tug در سطح(p?0.001) ، 5cs در سطح (p?0.001) و شاخص کلی تعادل نیز در سطح (p?0.001) به طور معناداری بهبود یافت. یافته ها در مورد گروه تمرینات مقاومتی کار با وزنه در فاکتور رشد عصب و آزمونهای tug، 5cs، berg بهبود عملکرد را در سطح (p?0.001) نشان دادند. اما در مقایسه بین دو گروه تمرینی، در آزمونهای tug ،bbs و 5cs تفاوت بین دو گروه معنادار و در گروه تمرینات هوازی، بهبود عملکرد بیشتری را مشاهده کردیم (p?0.001). فاکتور رشد عصب نیز در گروه تمرینات هوازی با افزایش بیشتری نسبت به گروه تمرینات مقاومتی همراه و تفاوت بین دو گروه معنادار بود (p?0.001). نتیجه گیری : تمرینات هوازی و مقاومتی کار با وزنه، هردو می تواند باعث بهبود عملکرد عصبی- عضلانی و تعادلی و افزایش فاکتور رشد عصب در بیماران نوروپاتی دیابتی گردد. اما در مقایسه بین این دو گروه از تمرینات ، تمرینات هوازی تأثیر بیشتری نسبت به گروه مقاومتی کار با وزنه از خود نشان داد.

هدف از این تحقیق بررسیِ تاثیر سرمادرمانی به روش غوطه وریِ ساق و مچ پا در آب سرد بر ثبات پویای مچ پای افراد سالم است. تا میزان اثربخشی و ایمنی این روش درمانی را قبل از شروع مجدد فعالیت ورزشی است بررسی کند. بدین منظور تعداد 15 نفر دانش آموز سالم تحتِ سرمادرمانی قرار گرفتند. این افراد هیچگونه حساسیتی به سرما نداشتند و از داروهایی که برهم زننده تعادل هستند نیز استفاده نمی کردند. همچنین این افراد در حداقل دو سالِ گذشته هیچ گونه آسیب دیدگی در محدود? ساق و مچ پای خود نداشتند. این افراد یک بار در شرایط کنترل و دوبار در شرایط پس آزمونِ اول یعنی بلافاصله پس از 20 دقیقه سرمادرمانی و پس آزمونِ دوم 20 دقیقه بعد از پس آزمون اول در آزمایشگاه شرکت کردند تا ثبات پویای آنها ، با استفاده از آزمون پرش به انداز? 50% توانِ فردی و فرود بر روی یک پا، سنجیده شد. از صفحه نیروسنج برای بررسی مولف? نیروی عکس العمل زمین در جهات مختلف به عنوانِ مولفه های تاثیرگذار بر ثبات پویا استفاده شد. پس از جمع آوریِ اطلاعاتِ پیش آزمون و پس آزمون ها به منظورِ تجزیه و تحلیل آماری از روش تیِ مستقل استفاده شد تا بدانیم بین شرایط کنترل با شرایطِ پس آزمونِ اول و پیش آزمون با پس آزمون دوم تفاوت معناداری وجود دارد یا خیر.( 0.05>p) مابین شرایط گروه کنترل و گروه پس آزمون 1 و 2 اختلاف معناداری در نیروی عکس العمل میانی/جانبی و عمودی زمین تاثیرِ معناداری مشاهده شد، اما در نیروی عکس العمل خلفی/قدامی تاثیر معناداری وجود نداشت هرچند بهبود وجود داشت. بر اساس نتایج این تحقیق هرچند سرمادرمانی تاثیر معناداری در ثبات خلفی/ قدامیِ فرد ندارد اما در ثبات جانبی/میانی تاثیر معناداری دارد. از آنجایی که اکثر اسپرین های مچ پا در سمت جانبی و قوزک خارجیِ مچ پا رخ میدهد ازین لحاظ میتوان گفت سرمادرمانی به روش غوطه وری در آب سرد میتواند به کاهش اسپرین خارجیِ مچ پا در ورزشکاران کمک کند. خصوصا از آن جایی که اختلاف زمان دست یابی به ثبات پویا با پست تست دوم که تقریبا 20 دقیقه پس از اعمال سرمادرنی بود بیشتر از اختلاف زمانیِ دستیابی به ثبات پویا بلافاصه پس از اعمال سرمادرمانی، بنابراین به نظر می رسد زمانی به کوتاهی 5 دقیقه برای گرم شدن مجدد کافی است تا گیرنده های مکانیکی و عضلات به درستی کار نمایند.

: زندگی بشر روز به روز به سمت ماشینی شدن ، بی تحرکی و عدم فعالیت پیش می¬رود که باعث بروز مشکلات فراوانی برای بدن انسان به خصوص سیستم قلب وعروق می¬گردد، که یکی از این مشکلات بیماری پرفشاری خون می باشد. مطالعات نشان داده¬اند که انجام تمرینات هوازی می¬تواند به عنوان یک عامل بهبود دهنده فشارخون و سایر شاخص¬های سلامتی قلب و عروق موثر باشد. هدف از این تحقیق بررسی اثر 8 هفته انجام پروتکل توانبخشی قلبی روی برخی شاخص¬های سلامتی قلب وعروق (فشارخون، ضربان قلب ، مدت زمان تست ورزش ، قند خون ناشتا و چربی¬های خون ) در بیماران مبتلا به فشار خون می باشد. آزمودنی¬های تحقیق را مردان با محدوده سنی60-35 و دارای سابقه بیماری پرفشاری خون، که فاقد سایر بیماری¬ها بودند، تشکیل می¬دادند. پس از توضیح هدف و روش تحقیق توسط محقق به بیماران و گرفتن رضایت نامه کتبی از ایشان نمونه¬ها وارد پژوهش می¬شدند. سپس بیماران به طور تصادفی به دو گروه تجربی و شاهد (هر گروه 15 نفر) تقسیم شدند. از هر دو گروه آزمایشات خون (جهت بررسی چربی¬ها و قند خون ناشتا)، فشار خون و ضربان قلب در حالت استراحت به عمل آمد. سپس بیماران طبق پرتکل بروس تحت تست ورزش قرار گرفتند و فشار خون و ضربان قلب آنها در حالت فعالیت توسط خروجی دستگاه تست ورزش ثبت گردید. نتایج فوق همگی تحت عنوان نتایج پیش آزمون در نظر گرفته شد. پس از اتمام مرحله پیش آزمون، بیماران گروه تجربی تحت هشت هفته پروتکل ورزشی هوازی قرار گرفتند. در طی این هشت هفته از بیماران گروه شاهد درخواست شد که شیوه زندگی سابق خود را ادامه دهند و هیچ برنامه ورزشی یا رژیم غذایی جدیدی را شروع نکنند. بعد از هشت هفته مجدداً از بیماران هر دو گروه آزمایشات خون (جهت بررسی چربی¬ها و قند خون ناشتا)، فشار خون و ضربان قلب در دو حالت استراحت و پس از تست ورزش به عمل آمد. نتایج این بررسی¬ها تحت عنوان نتایج پس آزمون ثبت گردید. در انتها نتایج پیش آزمون و پس آزمون در گروه¬های تجربی و شاهد توسط آزمونهای t مستقل و وابسته با هم مقایسه گردید. نتایج تحقیق نشان داد که انجام هشت هفته پرتکل توانبخشی قلبی(تمرینات هوازی) منجر به کاهش معنی¬دار فشار خون سیستولی و ضربان قلب در حالت استراحت و پس از فعالیت، افزایش مدت زمان تست ورزش و نیز کاهش میزان کلسترول تام، ldlو تری¬گلسیرید و افزایش hdl خون بیماران این تحقیق گردید (p?0.05). تمرینات هوازی در این تحقیق بر فشار خون دیاستولی در حالت استراحت و پس از فعالیت و میزان قند خون تاثیر معنی داری ندارد(p>0.05). یافته¬های فوق موید تاثیر مثبت تمرینات هوازی بر اکثر شاخص¬های سلامتی قلبی بیماران مبتلا به فشار خون در این تحقیق بود.

این تحقیق باهدف بررسی تأثیر پروتکل حرکت درمانی بر بهبود عملکرد و کاهش دردهای ناشی از روماتیسم مفصلی زانوی زنان میان سال انجام شدکه جامعه آماری شامل زنان میان سال در دامنه سنی 45-65 سال مبتلا به روماتیسم مفصلی زانو بودند که تعداد 30 نفر از این افراد به روش نمونه گیری انتخابی در دسترس، انتخاب شدند و سپس به روش نمونه گیری تصادفی ساده در دو گروه 15 نفری (تجربی و شاهد) قرار گرفتند. پس از مشخص شدن گروه تجربی و شاهد اندازه-گیری صفات عمومی انجام شد به طوری که در گروه شاهد میانگین سنی 27/51 سال و میانگین وزنی 33/86 کیلوگرم و در گروه تجربی میانگین سنی 51 سال و میانگین وزنی 52 کیلوگرم بود. در نهایت برای تجزیه و تحلیل داده¬ها از نرم افزار spss «ورژن 19" استفاده شد. از آمار توصیفی و آمار استنباطی برای توصیف و بررسی صحت فرضیه¬ها کمک گرفته شد و در قسمت آمار استنباطی، از تی همبسته و ویلکاکسون برای تغییرات درون گروهی و از تی مستقل و یوی من ـ ویتنی برای مقایسه تغییرات بین گروهی استفاده شد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که پروتکل حرکت درمانی باعث افزایش معنادار دامنه حرکتی مفاصل و قدرت عضلانی و همچنین باعث کاهش میزان درد و التهاب شد

تحقیق حاضر با هدف تمرینات آب درمانی و تاثیر آن بر کمر درد مزمن سالمندان انجام گرفته است . روش مطالعه در این پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. به این منظور 30 مرد غیر ورزشکار مبتلا به کمردرد مزمن به طور هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی 15نفره ، شامل تجربی (تمرینات آب درمانی) وگروه کنترل ، تقسیم شدند . گروه تجربی ، تحت تمرین قرار گرفتند و در گروه کنترل هیچ مداخله ای درمانی انجام نشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل و آزمون کولوموگروف اسمیرنف استفاده شد. با توجه به کمتر بودن میانگین میزان درد و همچنین عملکرد جسمانی بهتر در مردان مبتلا به کمر درد مزمن سالمند در گروه تجربی می توان گفت ، مقایسه با گروه کنترل تاثیر بیشتری دارد. از نتایج این مطالعه می توان چنین نتیجه گیری کرد که تمرینات آب درمانی که انجام شد به عنوان یک روش مطمئن و کمکی در جهت بهبود بیماران مبتلا به کمر درد مزمن سالمندان قرار می دهد.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر سه روش تمرینی کششی ایستا، پویا و pnf بر انعطاف پذیری و قدرت عضلات همسترینگ دانش آموزان شهر بیرجند می باشد. جامعه ی آماری مورد مطالعه در این پژوهش دانش آموزان پسر مقطع متوسطه ی شهر بیرجند بودند.تعداد 39 دانش آموز به صورت تصادفی در سه گروه 13نفری قرار گرفتند.روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بود. ابزار پژوهش شامل فرم رضایت نامه، ترازوی دیجیتال ، قدسنج دیواری ، زمان سنج(کرنومتر) ، تخته ی انعطاف پذیری ، دستگاه بدنسازی یونیورسال وفرم ثبت اطلاعات بود. روش کار بدین گونه بود که میزان قدرت و انعطاف پذیری عضلات همسترینگ آزمودنی ها قبل از اجرای تمرینات اندازه گیری و ثبت شد. سپس هر گروه به مدت 8هفته (هر هفته 5جلسه) پس از 10الی 15 دقیقه گرم کردن ملایم در روش تمرینی خود (کششی ایستا، کششی پویا و pnf ) تمرین کردند.پس از پایان تمرینات پس آزمونی جهت اندازه گیری قدرت و انعطاف پذیری عضلات همسترینگ به عمل آمد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss و با استفاده از آزمون های آماری t وابسته و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری p?0.05 تحلیل شدند. نتایج نشان داد که:تمرینات کششی ایستا اثر معناداری بر روی قدرت عضلات همسترینگ پای غیرغالب و غالب نگذاشته است (p?0.05).تمرینات کششی ایستا اثر معناداری بر روی انعطاف پذیری عضلات همسترینگ گذاشته است(p?0.05).تمرینات کششی پویا اثر معناداری بر روی قدرت عضلات همسترینگ پای غیرغالب و غالب نگذاشته است (p?0.05).تمرینات کششی پویا اثر معناداری بر روی انعطاف پذیری عضلات همسترینگ گذاشته است(p?0.05).تمرینات pnf اثر معناداری بر روی قدرت عضلات همسترینگ پای غیرغالب و غالب گذاشته است. (p?0.05).تمرینات pnfاثر معناداری بر روی انعطاف پذیری عضلات همسترینگ گذاشته است. (p?0.05).بین قدرت گروه ایستا و گروه پویا(در هر دو پا) تفاوت معناداری وجود ندارد(p?0.05) اما بین قدرت گروه pnf با دو گروه ایستا و پویا تفاوت معناداری وجود دارد(p?0.05).میانگین انعطاف پذیری بین دو گروه ایستا با پویا و ایستا با pnf تفاوت معناداری دارد(p?0.05). اما بین گروه های پویا با pnf این تفاوت معنادار نبود(p?0.05). در روند مقایسه ی نتایج حاصل از تحقیق می توان به این نتیجه رسید که روش کششی pnf نسبت به دو روش کششی ایستا و پویا اثر بیشتری بر میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ دانش آموزان دارد، لذا استفاده از این روش تمرینی در رشته هایی مانند ژیمناستیک و شنا که دو شاخصه ی قدرت و انعطاف پذیری را تواما نیاز دارند ، پیشنهاد می گردد.

چکیده: هدف: این پژوهش به منظور بررسی ناهنجاری¬های اندام تحتانی در ورزشکاران با و بدون اسپرین مزمن مچ پا صورت گرفت. روش شناسی: برای این هدف 50 زن ورزشکار با سابقه اسپرین مزمن مچ پا و 50 زن ورزشکار بدون اسپرین مچ پا در این تحقیق شرکت کردند. ناهنجاری¬هایی که در اندام تحتانی آزمودنی ها مورد بررسی قرارگرفت شاملپای نابرابر، افت ناوی، پرونیشن، سوپینیشن، زانوی ضربدری و زانوی پرانتزی بود. برای توصیف داده ها از اندازه¬شاخص¬های گرایش مرکزی و پراکندگی استفاده شد.برای مقایسه ناهنجاری های اندام تحتانی گروه با اسپرین مزمن مچ پا، با گروه بدون اسپرین مزمن مچ پا ، از آزمون t مستقل استفاده گردید. کلیه محاسبات آماری در نرم افزار 22spss انجام گرفت و سطح معنی داری معادل p<0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج حاصل از این تحقیق این بود که در ناهنجاریهای افت ناوی و پرونیشن بین دو گروه با و بدون اسپرین مزمن مچ پا تفاوت معناداری مشاهده شد. اما در ناهنجاریهای پای نابرابر، سوپینیشن، زانوی ضربدری و پرانتزی بین دو گروه با و بدون اسپرین مزمن مچ پا تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، ممکن است دو ناهنجاری پرونیشن مچ پا و افت ناوی در بروز اسپرینهای مچ پا موثر باشد.

اختلالات اسکلتی – عضلانی بخش عمده ای از بیماریهای شغلی در محیط های کاری را به خود اختصاص می دهد، پیشگیری از بروز این ناراحتی ها مستلزم ارزیابی آنها در مشاغل مختلف می باشد. هدف از انجام تحقیق بررسی اختلالات اسکلتی- عضلانی در نواحی گردن و کمربند شانه ای در کارمندان مرد فعال و غیر فعال دانشگاه تهران که از رایانه استفاده نموده می باشد. بدین منظور 120 نفر از کارمندان اداری مرد با و بدون فعالیت بدنی از دانشکده ها و واحدهای مختلف دانشگاه تهران به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابتدا بررسی اسکلتی- عضلانی کارکنان اداری از اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از پرسشنامه نوردیک صورت گرفته و با استفاده از پرسشنامه اطلاعات فردی و فعالیت بدنی استاندارد بک ارتباط بین اختلالات اسکلتی – عضلانی با bmi در کارکنان و مقایسه این اختلالات در افراد فعال و غیر فعال مورد بررسی قرارگرفت. همه نمونه ها باید حداقل 3 سال سابقه کار و هیچگونه ناهنجاری وضعیتی نداشته و دامنه سنی آنان 47-30 سال بود، ضمناً پژوهش حاضر توصیفی از نوع رابطه ای – مقایسه ای با ماهیت کاربردی است. نتایج آزمونها نشان داد که اختلاف معناداری بین وضعیت اسکلتی– عضلانی ناحیه گردن و کمربند شانه دو گروه وجود دارد (001/0p=) و گروه دارای فعالیت جسمانی از وضعیت بهتری برخوردار بودند. از آن جایی که احتمالا فعالیت بدنی و آمادگی جسمانی، شیوع اختلالات اسکلتی– عضلانی را کاهش می¬دهد، آموزش واجرای تمرینات ورزشی منظم در این افراد می تواند در پیشگیری از اختلالات مزمن اسکلتی – عضلانی موثر واقع شود.

هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه دو پروتکل حرکت درمانی در آب بر ناتوانی و شدت درد مردان میان سال مبتلا به کمردردهای مزمن سیاتیکی بود. بدین منظور تعداد 36 نفر از مردان میان سال مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از فتق دیسک کمری بعنوان نمونه انتخاب، و به سه گروه مساوی 12 نفره تجربی یک، تجربی دو و گروه کنترل تقسیم شدند. میانگین نمرات درد و ناتوانی افراد به ترتیب به وسیله شاخص vas و پرسشنامه ناتوانی اوسوستری در پیش آزمون ثبت گردید. سپس به گروه تجربی یک (پیاده روی در آب) و گروه تجربی دو (تمرینات دراز کشیده به پشت روی آب) 24 جلسه برنامه حرکت درمانی راه رفتن در آب به مدت 6 هفته و هر هفته 4 جلسه 45 تا 60 دقیقه ای ارائه گردید. بعد از جمع آوری اطلاعات پیش آزمون و پس آزمون، برای تفسیر داده ها و اختلافات میانگین بین گروهی از آزمون تی همبسته و اختلافات بین گروهی به وسیله آزمون تی مستقل، تحلیل واریانس یک طرفه و کروسکال والیس در سطح معنی داری 05/0>p مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد بعد از 6 هفته حرکت درمانی در آب شدت درد و ناتوانی در هر دو گروه تجربی به طور معنی داری تغییر کرد، هم چنین تغییرات بین گروهی نیز در دو متغیر به طور معنی داری با هم متفاوت بود. نتایج این پژوهش نشان دادکه حرکت درمانی درآب باعث کاهش شدت درد و ناتوانی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن سیاتیکی می شود و می¬توان این روش درمانی را به عنوان روشی موثر برای این بیماران تجویز نمود.

هدف از انجام این تحقیق، بررسی تأثیر برنامه تمرینی پیشگیری از آسیب بر میزان بروز آسیب های اندام تحتانی و عملکرد جسمانی دختران فوتبالیست لیگ برتر کشور بود. نمونه تحقیق را 30 نفر از بازیکنان تیم لیگ برتر فوتبال شهرداری بم تشکیل دادند. گروه کنترل با میانگین و انحراف استاندارد سن 44/1±33/24 سال، وزن 74/5±40/52 کیلوگرم، قد 42/5±53/161 سانتی متر، گروه تجربی با میانگین و انحراف استاندارد سن 68/1±53/24 سال، وزن 62/6±10/57 کیلوگرم، قد 96/6±27/161 سانتی متر که بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی، سر درد یا سر گیجه، پیچ خوردگی های مکرر مچ پا و مشکلات تعادلی از جمله بینایی و شنوایی در این تحقیق شرکت کردند. پروتکل تمرینی پیشگیری از آسیب +11 به مدت 8 هفته و باتکرار 3 بار در هفته در حدود 20 تا 25دقیقه، انجام شد. برای برآورد میزان آسیب های اندام تحتانی (در پیش آزمون و پس آزمون) از فرم گزارش آسیب ها (فولر و همکاران 2006) استفاده شد. و تعادل و قدرت اندام تحتانی (در پیش آزمون و پس آزمون) با استفاده از تست ستاره (sebt) و دینامومتر ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و آزمون های t وابسته و t مستقل در سطح معنی داری (05/0p? ) استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که برنامه تمرینی 8 هفته ای پیشگیری از آسیب موجب افزایش معنی داری در قدرت تاشدن و بازشدن زانو پای برتر ، غیر برتر و تعادل پای برتر در جهات خلفی، خلفی- خارجی شده است. در نهایت استفاده از برنامه تمرینی +11 شامل تمرینات تعادلی، قدرتی، پلایومتریک و خاص رشته فوتبال می تواند در افزایش قدرت و تعادل بازیکنان حرفه ای موثر باشد.

زمینه و هدف: سردرد،دردی است که انسان ها در طول زندگی خود آن را را بارها و بارها تجربه میکنند . بر اساس گزارشات ثبت شده توسط (world health organization )who تقریبا 99 درصد مردم جهان در طول عمر خود سردرد را تجربه می کنند . روش شناسی تحقیق: این تحقیق، نیمه تجربی و از حیث مصرف کاربردی است لذا 30 مرد مبتلا به سردرد تنشی مزمن با توجه به شرایط تحقیق از میان جامعه آماری انتخاب شدند. معیارهای ورود به تحقیق شامل افراد غیر ورزشکار در محدوده سنی 20 تا 50 سال بود که در 3 سال گذشته هیچ فعالیت ورزشی جدی یا قهرمانی نداشتند. آزمودنیها بطور تصادفی ساده به 3 گروه مساوی 10 نفری، شامل تجربی الف ، تجربی ب و گروه کنترل، طبقه بندی شدند. برای اندازه گیریها از تست vas و پرسشنامه سردرد استفاده شد و برای انجام محاسبات داده های خام از نرم افزار spss نسخه 16 و جهت تفسیر داده ها و معنادار بودن فرضیه های تحقیق، از روش آزمون t وابسته (مقایسه درون گروهی) و p-value و همچنین برای مقایسه میانگین بین گروهها از روش one way-anova و آزمون lsd استفاده شده است. یافته ها: برنامه منتخب ماساژدرمانی بر میزان کاهش شدت ، تکرار و طول مدت سردردهای تنشی مزمن، به طور معناداری تاثیر داشت. برنامه منتخب ترکیب ماساژ و حرکت درمانی نیز بر میزان کاهش شدت ، تکرار و طول مدت سردردهای تنشی مزمن، به طور معناداری تاثیر داشت(001/0 > p) . اما بین تاثیر برنامه منتخب ماساژدرمانی و ترکیب ماساژو حرکت درمانی بر کاهش شدت ، تکرار و طول مدت سردردهای تنشی مزمن، تفاوت معنادار وجود نداشت که البته در مقایسه با گروه کنترل، معنادار بود و روش ماساژ درمانی در کاهش شدت و دفعات تکرار سردرد تنشی مزمن و روش ترکیب ماساژ و حرکت درمانی در کاهش طول مدت سردرد تنشی مزمن موثرتر است(005/0 > p) . بحث و نتیجه گیری: هر دو روش ماساژدرمانی و ترکیب ماساژ و حرکت درمانی باعث کاهش شدت ، تکرار و طول مدت سردردهای تنشی مزمن می شوند، اما در مقایسه با گروه کنترل، روش ماساژ درمانی درکاهش شدت و دفعات تکرار سردرد تنشی مزمن و روش ترکیب ماساژ و حرکت درمانی درکاهش طول مدت سردرد تنشی مزمن موثرتراست.(005/0 > p)

کوفتگی عضلانی تأخیری حالتی ناخوشایند همراه با درد عضلانی است که یک یا دو روز پس از فعالیت بدنی شدید احساس می شود و معمولاً به دنبال فعالیت جسمانی پر فشار و غیرمعمول به ویژه حین انقباض های عضلانی برونگرا به وجود می آید. هدف از این پژوهش، به کارگیری پروتکل حرکت درمانی و ماساژ به طور هم زمان جهت جلوگیری و درمان کوفتگی تأخیری در عضلات اندام تحتانی می باشد. این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود. شرکت کنندگان در این تحقیق 30 نفر دختران غیر ورزشکاری با میانگین سن (9/24 سال)، میانگین وزن(8/55 کیلوگرم)، میانگین قد (4/160 سانتی متر) و میانگین bmi (75/21 کیلوگرم بر مترمربع) بودند که به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. از آزمودنی ها در هر دو گروه خواسته شد تا بر روی تردمیل با سرعت 5 کیلومتر بر ساعت خود را گرم نموده. سپس به مدت 15 دقیقه با سرعت 5 کیلومتر بر ساعت بر روی تردمیل با شیب 10- درجه دویدند تا انقباضات اکسنتریک جهت ایجاد کوفتگی عضلانی در آن ها ایجاد شد سپس حرکت درمانی گروه تجربی با کاهش سرعت تردمیل تا متوقف شدن آن انجام گرفت. سپس به مدت 20 دقیقه به طور همزمان و یکسان هر دو پای آن ها ماساژ داده شد. در گروه کنترل پس از دویدن، افراد به استراحت پرداختند و از هیچ نوع درمانی استفاده نشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss "نسخه 19" استفاده گردید. از آمار توصیفی و آمار استنباطی برای توصیف و بررسی صحت فرضیه ها کمک گرفته و در قسمت آمار استنباطی، از تحلیل واریانس(برای داده های تکراری) استفاده می شود. میانگین قدرت عضلانی در پس آزمون در گروه ماساژ نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری متفاوت یود. علاوه بر این، میانگین درد عضلانی نیز در گروه ماساژ نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کمتر بود.نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که حرکت درمانی و ماساژ به طور هم زمان بر کوفتگی تأخیری در عضلات اندام تحتانی موثر است.

مفصل مچ پا یکی از شایع ترین محل های آسیب دیدگی در ورزشکاران مبتدی و حرفه ای است . هدف از پژوهش حاضرمقایسه تاثیرتیپینگ و ارتزپری فابریک بر تعادل و درد زنان هندبالیست با اسپرین مزمن مچ پامی باشد.تعداد15 نفر از ورزشکاران ملی و باشگاهی رشته هندبال خراسان رضوی مبتلا به اسپرین مچ پا و (میانگین سن: 2/85 ±19/20 سال،قد: 6/8 ±169/06 سانتی متر و وزن: 10/58±69/33کیلوگرم)در این تحقیق شرکت کردند.بمنظور بررسی تاثیر ارتز و تیپینگ بر تعادل و درد، آزمودنی ها در 5نوبت(بدون مداخله،تیپینگ،تیپینگ placebo،بااستفاده از ارتزو ارتزplacebo) آزمون تعادلی ستاره در 8 جهت و آزمون شدت درد (vas)را بعد ازتست تعادل انجام دادند.در نهایت بمنظور تجزیه و تحلیل نتایج از نرم افزار spssنسخه 22 و از آزمون kolmogrove-smirnove جهت تعیین طبیعی بودن توزیع داده ها و برای مقایسه اثرات متغیر های مختلف با پیش آزمون از روش آماری tهمبسته با سطح معنی داری آزمون 0/05≤ pاستفاده شده است . همین طور برای مقایسه تاثیر مداخله گرها بایکدیگر روش تحلیل واریانس تکراری مورداستفاده قرارگرفت و بعد از معنی دار بودن تفاوت پس آزمون ها با یکدیگر از تست تعقیبی سیداک برای مقایسه ی دو به دویی مداخله گرها با یکدیگر استفاه شده است.. نتایج بدست آمده نشان داد بین نمرات تعادل و درد زنان هندبالیست با اسپرین مزمن مچ پا قبل و بعد از مداخله تیپینگ ها و ارتزها تفاوت معنی دار بود ،اما بین تاثیر این دو مداخله گر با یکدیگر بر تعادل تفاوت معنی داری وجود ندارد(0/05≤ p).این نتایج نشان داد تیپینگ و ارتز هردو بر تعادل و درد زنان هندبالیست با اسپرین مزمن مچ پا تاثیر دارند اما از نظر آماری تفاوتی بین تاثیرات آنها با هم وجود ندارد.

خستگی بدن طی فعالیت های ورزشی ویا در اثر کارهای روزمره ستون فقرات را تحت تاثیر قرار می دهد .هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر خستگی بر انحنای لوردوز ،کایفوز و طول ستون فقرات بانوان ورزشکار رشته های پیلاتس و ایروبیک است. 30زن ورزشکار با میانگین سن 5/10±38/54و میانگین وزن4/35±59/41 و میانگین قد3/30 ±165/80 به طور تصادفی انتخاب شدند و بر اساس رشته ورزشی در دو گروه پیلاتس و ایروبیک قرار گرفتند. در این تحقیق از تست بروس جهت ایجاد خستگی استفاده شد وراستای ستون فقرات بوسیله دستگاه اسپاینال موس قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی مورد ارزیابی قرار گرفت. آنالیز آماری در این تحقیق با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 انجام شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که خستگی بر انحنای لوردوز ،کایفوز و طول ستون فقرات بانوان رشته پیلاتس و هم چنین انحنای کایفوز و طول ستون فقرات بانوان رشته ایروبیک تاثیر معناداری نداشت(p›0) اما منجر به افزایش معناداری در انحنای لوردوز بانوان گروه ایروبیک شد(p=0.001). با توجه به نتایج بدست آمده می توان چنین نتیجه گیری کرد که خستگی ورزشکاران رشته ایروبیک رانسبت به ورزشکاران رشته پیلاتس بیشتر تحت تاثیر قرار می دهد و ورزشکاران رشته ایروبیک نسبت به ناهنجاری های کمری آسیب پذیرترند.

مقدمه و هدف: هدف از این تحقیق بررسی خصوصیات آنتروپومتریکی و ارتباط آن ها با ساختار اسکلتی- عضلانی معلمین تربیت بدنی شهر مشهد است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بوده و از حیث هدف کاربردی می¬باشد. مواد و روش¬ها: از میان معلمین مرد تربیت بدنی نواحی هفتگانه شهر مشهد با دامنه سنی بین 35 تا 50 سال، تعداد 65 نفر بصورت تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. یافته¬ها: از نظر شاخص توده بدنی 69 درصد افراد در دامنه طبیعی قرار نداشتند. از نظر شاخص نسبت دور کمر به باسن، 9/93% آزمودنی¬ها از وضعیت مطلوب برخوردار بودند. از نظر شاخص درصد چربی 1/23 درصد افراد در حد مطلوب قرار داشتند. از نظر کایفوز نیز 82 درصد نرمال بودند، از لحاظ لوردوز، 84/53 درصد افراد نرمال بودند. در ناحیه زانو 05/78 درصد نرمال و 88/4 درصد دارای زانوی ضربدری و 07/17 درصد دارای زانوی پرانتزی بودند. در ناهنجاری سربه جلو 1/17 درصد افراد دارای ناهنجاری بوده و 17 درصد نمونه ها مبتلا به عارضه شانه افتاده بودند.4/2 درصد افراد دارای کج گردنی و 4/24 درصد دارای کف پای صاف بودند. نتایج آمار استنباطی نشان داد بین bmi و whr(r=0.448)، بین bmi و bfp (r= 0.506) ، بین bmiو لوردوز(r= -0.301) افراد این جامعه رابطه وجود دارد. اما بین whr و bfp (r=0.152) ، بین bmi و کیفوز (r= -0.052) ،بین bmiو صافی کف پا (r= 0.055) و بین زانوی پرانتزی و bmiو (r= 0.083) رابطه معناداری وجود ندارد. نتیجه¬گیری: با توجه به نتایج بدست آمده، به نظر می¬رسد اکثر معلمین تربیت بدنی از وضعیت ساختار اسکلتی - عضلانی مناسب و قابل قبولی برخوردار بودند. و از لحاظ سلامت اسکلتی مشاهده شد که افراد وضعیت تقریباً مناسبی دارند.

زمینه و هدف: امروزه بیش از 80 درصد مردم، کمردرد را حداقل برای یک بار در زندگی خود تجربه می کنند که این دردها با گذشت زمان و عدم بهبودی به کمردرد مزمن تبدیل خواهد شد. از آنجا که اکثر این بیماران مایلند تا برای درمان خود به روش های غیر تهاجمی و غیر دارویی مثل ورزش، ماساژ، حرکت درمانی، رفلکسولوژی و مانند آن روی آورند و نیز با توجه به تبلیغات و استفاده های غیرعلمی از این روش ها و استنادهای مربوط به آن و همچنین بررسی های انجام شده بر مطالعات گذشته بعضی از پژوهشگران پیشین که به نظر می رسد هم حرکت درمانی روش مناسبی برای درمان کمردردهای مزمن است و هم علم رفلکسولوژی و ماساژ به عنوان روش های دیگر از این موضوع حمایت می کنند، لازم و ضروری به نظر می رسد که مقایسه ای بین هر سه روش یاد شده انجام گیرد تا مشخص شود کدام روش بر بهبودی و میزان کاهش کمردردهای مزمن، موثرتر می باشد. روش شناسی پژوهش: این پژوهش، نیمه تجربی و کاربردی بر روی 60 مرد مبتلا به کمردرد مزمن می باشد. معیارهای ورود به پژوهش شامل افراد با محدوده سنی 25 تا 45 سال بود که در 3 سال گذشته هیچ فعالیت ورزشی جدی یا قهرمانی نداشتند. آزمودنی ها بطور تصادفی ساده به 4 گروه مساوی 15 نفری، شامل سه گروه تجربی و کنترل، تقسیم بندی شدند. روش اندازه گیری در این پژوهش بدین صورت بود که ابتدا میزان کمردرد و ناتوانی بیماران از طریق پرسشنامه¬های درد مک¬گیل و اوسوستری اندازه گیری و به عنوان پیش آزمون ثبت شد. سپس به گروه تجربی الف 24 جلسه برنامه تمرین های مکنزی (به مدت 8 هفته و در هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه ای) ارایه داده و بعد از آن، نمره¬ی درد مک¬گیل و میزان ناتوانی اوسوستری آن ها اندازه گیری شد. گروه تجربی ب و ج را نیز بطور همزمان 10 جلسه تحت برنامه های ماساژ و رفلکسولوژی کف پا (به مدت 10 روز و در هر روز 30 دقیقه) قرار گرفته و سپس نمره ی درد مک¬گیل و میزان ناتوانی اوسوستری آن ها اندازه گیری و به عنوان پس آزمون ثبت شده است. برای انجام محاسبات داده های خام از نرم افزار spss نسخه 16 و جهت تفسیر داده ها و معنادار بودن فرضیه های پژوهش، از one way annova و آزمون تعقیبی توکی استفاده و سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شده است. یافته ها: سه پروتکل مکنزی، ماساژ و رفلکسولوژی به طور معناداری موجب کاهش درد و بهبود ناتوانی شده اند (001/0 p =). اما هیچ کدام به طور معناداری دارای برتری نسبت به دیگر روش ها نمی باشد (05/0 p >). بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج و مقدار احتمال های به دست آمده، تفاوتی در میان تاثیر این سه روش بر درد و ناتوانی وجود ندارد و هر سه در مقایسه با گروه کنترل باعث کاهش درد و بهبود ناتوانی شده اند. پس می توان نتیجه گرفت که هر سه روش تا حدود بسیار زیاد، اثری مشابه بر درد و ناتوانی دارند. در نهایت پیشنهاد می شود که در صورت نبودن منع پزشکی، با توجه به مدت زمان کم تر اجرای 2 پروتکل ماساژ و رفلکسولوژی، از این روش ها برای دستیابی به درمان سریع تر استفاده شود.

: هدف از انجام تحقیق، مقایسه تاثیر پروتکل حرکتی یوگا وتمرین کیگل برقدرت عضلات کف لگن درزنان مبتلا به سندرم ضعف عضلات کف لگن می باشد جامعه آماری ما را زنانی تشکیل داده اند که مبتلا به sui بوده, در گروه سنی 30 تا 60 سال قرار داشته و دارای bmi بین 20 تا 30 می باشند. ابتدا فرم قبل از درمان را پر کردند و تحت معاینه بالینی از نظر پرولاپس درجه 3 و 4 و عفونت تناسلی قرار گرفتند.پرسشنامه شدت بی اختیاری ادراری و پرسشنامه کیفیت زندگیiqol که فرم اختصاصی این بیماری است را تکمیل نمودند. برای سنجش قدرت عضلات کف لگن از دستگاه پرینئومتر ساخت شرکت ارتعاشات طبی ایرانیان استفاده شد. بعد از آن افراد مبتلا به طور تصادفی به 3 گروه تمرینی یوگا, تمرینی کیگل و کنترل تقسیم شدند. بعد از 8 هفته, مجدداً فرم شدت بی اختیاری, iqol و معاینه بالینی باپرینئومتر انجام شد و نتایج به عنوان پس آزمون ثبت گردید. در روش آماری ابتدا برای بررسی نرمال بودن داده ها از k-s استفاده کردیم و پس از اطمینان از نرمال بودن داده ها، بین سه گروه یوگا،کیگل و کنترل از تست anova و تست تعقیبی lsd استفاده شد. نتیجه گیری کلینتایج این تحقیق نشان داد که پروتکل یوگا وتمرین کیگل در تقویت عضلات کف لگن و کاهش شدت بی اختیاری زنان مبتلا به سندرم ضعف عضلات کف لگن که از بی اختیاری استرسی ادرار رنج می برند، موثر است ولی یوگا به طور معنی داری از کیگل موثرتر است. همچنین یوگا تاثیرات مثبتی برکیفیت زندگی بیماران در مقایسه با کیگل دارد. هرچند کیگل باعث افزایش نمره کیفیت زندگی در بیماران شد، ولی این افزایش معنی دار نبود.

دردهای مزمن به عنوان یکی از مهم ترین معضلات پزشکی در تمام جهان بوده و خواهند بود. سالیانه میلیون ها تعداد از افراد بشر گرفتار آن بوده ولی متاسفانه درمان مناسبی دریافت نمی کنند. کمردرد از جمله شایع ترین مشکلات حاملگی است که باعث ناتوانی در انجام فعالیت های روزمره می شود. امروزه تربیت بدنی به عنوان علم جدید در کنار سایر علوم جلوه ای نو یافته و با بهره گیری از علوم انسانی و تجربی، نقش بسیار مهمی را در امر بهداشت، پیشگیری یا درمان بسیاری از بیماری ها ایفا می کند.

امروزه بیش از 80 درصد مردم، کمردرد را حداقل برای یک بار در زندگی خود تجربه می کنند که این دردها با گذشت زمان و عدم بهبودی به کمردرد مزمن تبدیل خواهد شد. از آنجا که اکثر این بیماران مایلند تا برای درمان خود به روش های غیر تهاجمی و غیر دارویی مثل ورزش، ماساژ، حرکت درمانی، رفلکسولوژی و مانند آن روی آورند و نیز با توجه به تبلیغات و استفاده های غیرعلمی از این روش ها و استنادهای مربوط به آن و همچنین بررسی های انجام شده بر مطالعات گذشته بعضی از پژوهشگران پیشین که به نظر می رسد هم حرکت درمانی روش مناسبی برای درمان کمردردهای مزمن است و هم علم رفلکسولوژی و ماساژ به عنوان روش های دیگر از این موضوع حمایت می کنند، لازم و ضروری به نظر می رسد که مقایسه ای بین هر سه روش یاد شده انجام گیرد تا مشخص شود کدام روش بر بهبودی و میزان کاهش کمردردهای مزمن، موثرتر می باشد. این پژوهش، نیمه تجربی و کاربردی بر روی 60 مرد مبتلا به کمردرد مزمن می باشد. معیارهای ورود به پژوهش شامل افراد با محدوده سنی 25 تا 45 سال بود که در 3 سال گذشته هیچ فعالیت ورزشی جدی یا قهرمانی نداشتند. آزمودنی ها بطور تصادفی ساده به 4 گروه مساوی 15 نفری، شامل سه گروه تجربی و کنترل، تقسیم بندی شدند. روش اندازه گیری در این پژوهش بدین صورت بود که ابتدا میزان کمردرد و ناتوانی بیماران از طریق پرسشنامه های درد مک گیل و اوسوستری اندازه گیری و به عنوان پیش آزمون ثبت شد. سپس به گروه تجربی الف 24 جلسه برنامه تمرین های ثبات دهنده مرکزی (به مدت 8 هفته و در هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه ای) ارایه داده و بعد از آن، نمره ی درد مک گیل و میزان ناتوانی اوسوستری آن ها اندازه گیری شد. گروه تجربی ب و ج را نیز بطور همزمان 10 جلسه تحت برنامه های ماساژ و رفلکسولوژی کف پا (به مدت 10 روز و در هر روز 30 دقیقه) قرار گرفته و سپس نمره ی درد مک گیل و میزان ناتوانی اوسوستری آن ها اندازه گیری و به عنوان پس آزمون ثبت شده است. برای انجام محاسبات داده های خام از نرم افزار spss نسخه 16 و جهت تفسیر داده ها و معنادار بودن فرضیه های پژوهش، از one way annova و آزمون تعقیبی توکی استفاده و سطح معناداری 0/05در نظر گرفته شده است. یافته ها: سه پروتکل ثبات دهنده مرکزی، ماساژ و رفلکسولوژی به طور معناداری موجب کاهش درد و بهبود ناتوانی شده اند (p=0/001). اما هیچ کدام به طور معناداری دارای برتری نسبت به دیگر روش ها نمی باشد (0/05 p >). بر اساس نتایج و مقدار احتمال های به دست آمده، تفاوتی در میان تاثیر این سه روش بر درد و ناتوانی وجود ندارد و هر سه در مقایسه با گروه کنترل باعث کاهش درد و بهبود ناتوانی شده اند. پس می توان نتیجه گرفت که هر سه روش تا حدود بسیار زیاد، اثری مشابه بر درد و ناتوانی دارند. در نهایت پیشنهاد می شود که در صورت نبودن منع پزشکی، با توجه به مدت زمان کم تر اجرای 2 پروتکل ماساژ و رفلکسولوژی، از این روش ها برای دستیابی به درمان سریع تر استفاده شود.

ستون فقرات به عنوان نگه دارنده اسکلت بالا تنه نقش مهم واساسی درانجام وظایف بدن به عهده دارد.لزا بی تحرکی یا فشار بیش ازحد یا نابجا علاوه بر ساختارهای داخلی ساختار اسکلتی و عضلانی تنه واندام تحتانی را نیز بر هم می زند و زندگی روزمره رادچار مشکل می کند.بنابراین این پژوهش باهدف بررسی تاثیرناهنجاری های اسکلتی تنه واندام تحتانی بر شدت بروز کمر درد مزمن در زنان میانسال شهرستان شیروان به انجام رسیده است. پژوهش از نوع نیمه تجربی و کاربردی می باشدآزمودنی ها در گروه سنی 40تا50سال از زنان می باشد.برای نرمال بودن داده ها از آزمون کلموگراف اسمیرینوف و برای تجزیه و تحلیل اماری از t استیودنت استفاده شد.نتایج پژوهش نشان داد که شدت بروز کمر درد مزمن متاثر از ناهنجاری های لوردوز،کایفوز،زانوی پرانتزی وناهنجاری قوس کف پا می باشد و امکان بروز کمر درد به دنبال بروز هر یک از ناهنجاری های ذکر شده وجود دارد.

زمینه و هدف: شاخص های کنترل پوسچر در افراد مبتلا به کمردرد نسبت به افراد سالم کاهش می یابد و تعادل فرد تحت تاثیر قرار می گیرد که خود را به صورت اختلالات تعادلی نشان می دهد. هنگامی که تعادل بیماران کمردرد آسیب می بیند، دوره توانبخشی آنها باید شامل تمرینات تقویت سیستم های تعادلی و ثبات ستون فقرات کمری به منظور پیشگیری از آسیب های بیشتر در این ناحیه باشد، تا علائم وضعیتی ناهنجار توسعه نیابند.بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره برنامه تمرینی پیلاتس برشدت درد و ناتوانی وکنترل پاسچر در زنان مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکال بود. مواد و روش ها: 30 زن مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکال با میانگین سنی8 ±40 به عنوان نمونه انتخاب و به دو گروه تمرین(15نفر) و کنترل (15نفر) تقسیم شدند. میزان درد کمر و شدت ناتوانی به ترتیب توسط پرسشنامه های کیوبک و اوسوستری بدست آمد. از دستگاه تعادل سنج بایودکس برای ارزیابی شاخص های تعادلی استفاده گردید. از آزمون نرمالیته کلوموگروف –اسمیرنوف، جهت بررسی توزیع داده ها از حیث نرمال بودن یا نبودن استفاده شد ، بر این اساس پس از همگنی داده ها توسط تست لون جهت بررسی تفاوت میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون درون گروه ها ، از آزمون تی همبسته استفاده شد و از آزمون تی مستقل برای مقایسه میانگین تغییرات بین گروه ها استفاده شد. یافته ها: پس از شش هفته تمرینات پیلاتس کاهش معناداری در میزان درد(0/001=p) و ناتوانی (0/001=p) و بهبود معنادار شاخص های تعادلی کلی (0/03=p) ، داخلی – خارجی (0/02=p) ، قدامی – خلفی(0/03=p) در زنان میانسال مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکی مشاهده گردید. نتیجه گیری: با توجه به یافته های موجود تمرینات پیلاتس با فواید چند جانبه، به عنوان یک روش مکمل در درمان کمردرد مزمن مکانیکال توصیه می شود.

هدف از این تحقیق بررسی موقعیت قرارگیری استخوان کتف واستقامت عضلات ریتراکتور در شناگران نخبه زن مبتلا به درد شانه بوده است. جامعه آماری تحقیق، دختران 15-13 ساله که با روش هدفمند به سه گروه که شامل 9 شناگر تفریحی، 8 شناگر نخبه بدون درد، 6 شناگر نخبه با درد تقسیم و برگزیده شدند. بااستفاده از آزمون توانبخشی موقعیت قراگیری کتف و از روش دیوتا استقامت عضلات ریتراکتور اندازه گیری شد. با توجه به نوع تحقیق که از نوع توصیفی ـ همبستگی است با استفاده از روش آماری تی همبسته و آنوا جهت تفاوت سنجی بین گروهها استفاده می شود و در نهایت از همبستگی پیرسون جهت ارتباط سنجی متغیرهاو با استفاده از نرم افزار spss نسخه 22 در سطح معنی داری 05/0 انجام شد. بر اساس نتایج حاصل بر اساس نتایج پژوهش حاضر در وضعیت قرارگیری استخوان کتف در طرف غالب و غیر غالب سه گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت. بعلاوه در بین گروه ها نیز این تفاوت معنی دار نبود. همچنین در بررسی استقامت عضلات ریتراکتور، در بین گروه شناگران نخبه با درد و بدون درد تفاوت معنی داری وجود نداشت.هر چند بین گروه شناگر تفریحی و شناگران نخبه با درد و بدون درد تفاوت معنی دار بود دار بود. بین موقعیت قرارگیری استخوان کتف و استقامت عضلات کمربند شانه در طرف غالب و غیر غالب در هیچکدام از گروه ها تفاوت معنی داری وجود نداشت و تنها در طرف غیرغالب گروه تفریحی همبستگی معکوسی بین موقعیت قرارگیری استخوان کتف و استقامت عضلات ریتراکتور وجود داشت.بر اساس نتایج ما استقامت عضلات ریتراکتور و نحوه قرار گیری کتف احتمالا نمی تواند عاملی برای بروز درد شانه شناگران باشد. اما با توجه به محدودیت تحقیق و کوچک بودن جامعه آماری و با نظر به اینکه میانگین قرارگیری استخوان کتف و میانگین استقامت عضلات ریتراکتور شاید اگر تحقیق حاضر در جامعه بزرگتری انجام شود. رابطه معنی داری حاصل شود. اما آنچه انتظار می رفت استقامت عضلات ریتراکتور شناگران نخبه بیشتر از استقامت عضلات ریتراکتور تفریحی است که مطمئناٌ مربوط به فعالیت ورزشی نمونه های نخبه است.

مقدمه و هدف: هدف از این تحقیق مقایسه تأثیر هشت هفته بازی های اصلاحی بر کایفوزیس، تعادل پویا و ایستای کودکان سالم و کم توان ذهنی بود. مواد و روش ها: 20 دانش آموز سالم (میانگین: سن 07/1±10، قد 21/8±4/139 سانتی متر، وزن 9/5±9/34 کیلوگرم) و 20 دانش آموز کم توان ذهنی (میانگین: سن 9/1±2/12 سال، قد 6/9±2/149 سانتی متر، وزن 5/9±8/44) مقطع دبستان شهرستان کاشمر مبتلابه کیفوزیس به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. دو گروه کودکان کم توان ذهنی و سالم به طور تصادفی به دو گروه 10 نفره تجربی و کنترل، تقسیم شدند. قبل و بعد از اجرای پروتکل، زاویه کایفوز، تعادل ایستا و پویا به ترتیب به وسیله خط کش منعطف، تست لک لک و تست تعدیل شده ستاره (y) اندازه گیری شد. گروه تجربی (شامل 10 کودک کم توان ذهنی و 10 کودک سالم) یک دوره هشت هفته ای (سه جلسه در هفته) بازی های اصلاحی منتخب را انجام دادند. در این مدت، گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نکردند. از نرم افزار 22spss و آزمون های تجزیه وتحلیل کوواریانس و t مستقل و وابسته در سطح معنی داری 05/0p? به منظور تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: هشت هفته بازی های اصلاحی بر بهبود میزان انحنای کایفوز و تعادل پویا کودکان کم توان ذهنی و سالم تأثیر دارد (05/0>p). در خصوص تأثیر پروتکل بر تعادل ایستا، در کودکان سالم تأثیر معنی دار وجود دارد (05/0>p)، درحالی که بر تعادل ایستا کودکان کم توان ذهنی تأثیر معنی داری مشاهده نشد (05/0<p). همچنین بین انحنای کایفوز دو گروه پس از هشت هفته بازی تفاوت وجود دارد (05/0>p) ولی بین تأثیر بازی ها بر تعادل پویا بین دو گروه تفاوت مشاهده نشد (05/0<p). و بین دو گروه تفاوت معنی داری در تعادل ایستا وجود دارد (05/0>p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که بازی های اصلاحی می تواند در بهبود ناهنجاری کایفوز و در شاخص هایی از تعادل کودکان کم توان ذهنی و سالم تأثیر بسزایی داشته باشد. و از آنجائی که در بعضی از متغیرها مانند تعادل، تفاوتی در تأثیرگذاری تمرینات بین دو گروه مشاهده نشد می توان از این تمرینات برای حضور فعال کم توانان ذهنی در شرکت به این بازی ها در کنار کودکان سالم و حضور بیشتر در اجتماع و درنتیجه تشویق به تحرک بیشتر این کودکان استفاده نمود.

هدف ازانجام این پژوهش، بررسی تأثیرتمرینات فرانکل بر تعادل، حس عمقی زانو و سرعت راه رفتن زنان سالمندان بود. تعداد 30 نفراز زنان سالمند شهر مشهد با دامنه سنی60 تا 70سال انتخاب و به طور تصادفی و مساوی به گروه تجربی وکنترل تقسیم شدند.گروه تجربی،به مدت 15جلسه، هرجلسه 30 دقیقه و با تکرار 5 روز درهفته تمرینات فرانکل را انجام دادند.تغییرات در تعادل ایستا ،تعادل پویا، حس عمقی زانو و سرعت راه رفتن آزمودنی ها، قبل و بعد از دوره تمرین، به ترتیب بوسیله تست های sharpend romberg، timed up &go، دستگاه ایزوکنتیک و تست سرعت راه رفتن سنجیده شد. نتایج نشان دادند که می توان از تمرینات فرانکل جهت بهبود تعادل، حس عمقی زانو و سرعت راه رفتن زنان سالمند استفاده کرد.

کمردرد به عنوان یکی از مهمترین و شایع ترین ضایعات اسکلتی-عضلانی با شیوع نسبتا بالا در سطح جهان شناخته شده است. حرکت درمانی به عنوان خط اول درمان، برای فعال کردن بیماران به خصوص پس از مراحل حاد کمر درد بکار می رود. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر دو پروتکل تمرینی ثبات دهنده، کششی و ترکیب این دو پروتکل بر شدت درد و میزان ناتوانی زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی صورت گرفت. روش شناسی پژوهش: مطالعه حاضر یک نیمه تجربی از نوع پیش آزمون و پس آزمون بود. تعداد 45 زن مبتلا به کمردرد مزمن به عنوان نمونه مورد نظر انتخاب شدند. در این مطالعه از دو ابزار برای اندازه گیری میزان شدت درد و ناتوانی استفاده شد. مقیاس بصری درد (vas) و پرسشنامه ارزیابی ناتوانی آس وستریoswestry)). بیماران در سه گروه تمرین ثبات دهنده، گروه کششی و گروه ترکیبی (ثبات دهنده و کششی) تقسیم شدند. در هر گروه 15 نفر قرار گرفتند. تمرینات به مدت 6 هفته به صورت روزانه صورت گرفت . سپس مجددا بیماران از نظر ناتوانی و شدت درد اندازه گیری شدند. یافته ها: محاسبه درصد ناتوانی نشان داد که درصد ناتوانی در پس آزمون در گروه ترکیبی برابر بود با 2/98% و در گروه های کششی و ثبات دهنده به ترتیب برابر بود با 14/92% و4/89 %. همچنین نتایج حاصل از مقایسه نمرات پیش آزمون-پس آزمون تغییرات شدت درد vas بین سه گروه ثبات (16/10=t)، کششی (73/6=t) و ترکیبی (69/14=t) تفاوت معنی داری را نشان داد (0005/0>p). همچنین نتایج حاصل از مقایسه تغییرات ناتوانی در سه گروه ثبات دهنده (23/7-=t)، کششی (13/3-=t) و ترکیبی (62/4-=t) تفاوت معنی داری را نشان داد (0005/0>p). بحث و نتیجه گیری: استفاده از تمرینات ثبات دهنده وکششی در حرکت درمانی برای درمان کمردرد شیوه ای جدید می باشد که در صورت اثر بخش بودن این شیوه درمانی می توان از آن بجای درمان های رایج فیزیوتراپی استفاده کرد.

حرکات اصلاحی با و بدون استفاده از توپ فیزیوبال، که در این تحقیق مد نظر قرار گرفته است بسیار کم هزینه تر از دیگر شیوه های تمرینی از قبیل آب درمانی و... می باشد و نیز در مدارس کشور به راحتی قابل اجرا می باشد و محدودیتی برای دانش آموزان ایجاد نمی کند. به علاوه، تمرینات فیزیوبال علاوه بر اینکه برای اصلاح ناهنجاری استفاده می شود، سبب بهبود تعادل در افراد می شود و نیز بازخوردی فوری برای فرد فراهم می کند. با عنایت به تحقیقات اندکی که در تاثیر تمرینات فیزیوبال بر اصلاح ناهنجاری ها در افراد صورت گرفته است، امید است که با انجام چنین تحقیقاتی تفکر و اندیشه کارشناسان امر و برنامه ریزان را چه در میادین ورزشی و چه در مدارس کشور، به اصلاح ناهنجاری ها بیش از پیش معطوف داشت. با توجه به اینکه ارائه برنامه های اصلاحی در سنین کمتر و مخصوصا در دختران که مادران آینده هستند و در آینده با بارداری دچار لوردوز بیشتری می شوند، اهمیت این موضوع را دوچندان می کند. نظر به این که تحقیقات کمی در این رابطه وجود دارد، انجام این تحقیق ضروری است.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر ماساژ اندام تحتانی پس از پروتکل شبیه سازی شده مسابقه بر برخی از ریسک فاکتورهای آسیب ورزشی در کشتی گیران جوان بود. بدین منظور 13 کشتی گیر جوان با میانگین سنی (72/0±23/17) به روش نمونه-گیری هدفمند و در دسترس و به صورت داوطلبانه به عنوان نمونه با در نظر گرفتن شرایط ورود به تحقیق انتخاب شدند. در مرحله اول از آزمودنی ها پیش آزمون (آزمون sebt و آزمون rast) به عمل آمد. در مراحل بعد از روش همتاسازی متقابل برای از بین بردن اثر تقدم – تاخر متغیرهای مستقل بر نتایج یکدیگر آزمودنی ها به دو نیمه تقسیم شدند پروتکل شبیه سازی شده با مسابقه را با استراحت فعال، و ماساژ اجرا نمودند و در پایان، پس آزمون را انجام دادند. پس از تایید پیش فرض های آمار پارامتریک توسط آزمون های کلوموگروف اسمیرنف (k-s)، از آزمون اندازه گیری های مکرر repeated measure)) برای نشان دادن تاثیر متغیر مستقل بر متغیر وابسته استفاده؛ به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از بسته نرم افزاری spss (نسخه 18) استفاده و سطح معنی داری تمامی فرضیه ها 05/0 p< در نظر گرفته شد. نتایج آزمون نشان داد که بین مراحل مختلف تحقیق در دو شاخص خستگی و تعادل تفاوت معناداری وجود دارد، به عبارتی نتایج حاکی از برتری روش ماساژ نسبت به استراحت فعال در بهبود دو شاخص خستگی و تعادل پویا بود (05/0 p<). به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از ماساژ پس از تمرینات شبیه سازی شده با شرایط مسابقه در کشتی گیران جوان، می تواند با تاثیر بر حس عمقی عضلات، تعادل کشتی گیران را بهبود بخشد. همچنین نتایج حاکی از این است که استفاده از ماساژ می تواند باعث کاهش خستگی کشتی گیران پس از رقابت شود و هرچه سریعتر آن ها را برای رقابت بعدی آماده نماید.

هدف از این مطالعه، مقایسه تأثیر دو پروتکل حرکت درمانی با و بدون ماساژ بر دامنه حرکتی و میزان اسپاستی سیتی اندام تحتانی کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک می باشد24 کودک مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک به صورت تصادفی در یکی از دو گروه تجربی 1 و تجربی 2 قرار گرفتندگروه تجربی 1، 6 هفته (3 جلسه در هفته و 40دقیقه) حرکت درمانی بدون ماساژ انجام دادندو گروه تجربی 2 بطور همزمان برنامه حرکت درمانی و ماساژ (20دقیقه حرکت درمانی،20دقیقه ماساژ) داشتندحرکت درمانی و ماساژ بر افزایش دامنه حرکتی و کاهش میزان اسپاستی سیتی اندام تحتانی کودکان مبتلا به فلج مغزی موثرتر است

در حدود 80 درصد مشکلات وابسته به ستون فقرات، در ناحیه کمر رخ می دهد. به علت شیوع بالای کمردرد در جامعه و هزینه های سنگین آن، درمان های مختلفی برای آن ارائه شده استکه در طیف گسترده ای از استراحت مطلق تا روش های مختلف جراحی قرار می گیرند.آب درمانی یکی از انواع درمان های فیزیکی و قدیمی ترین آن ها محسوب می شود. این تمرین ها شامل فعالیت ها و تمرین های ورزشی، شنا و بازی در آب است. هدف از این پژوهش تعیین تأثیریک دوره برنامه تمرین در آب برکیفیت زندگی ومیزان کمردرد مزمن مکانیکال زنان میانسال می باشد.داوطلبان با تشخیص پزشک متخصص برای شرکت در این پژوهش، معرفی شدند. پس از پرکردن فرم رضایت نامه، ازمیان این بیماران 30 نفر به طور تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه مساوی15 نفری، شامل تجربی و گروه کنترل، تقسیم شدند. پس از آن از کلیه آزمودنی ها طی یک جلسه، پیش آزمون گرفته شد. بعد جلسات تمرین در آب به مدت 8 هفته برای گروه تجربی شروع شد که تعداد جلسات بطور کلی 24 جلسه 60 دقیقه ای بود.پس از اتمام هشت هفته مجددا آزمون ها از هردو گروه گرفته شد و به عنوان پس آزمون ثبت گردید.درد کمر بیماران با استفاده از تست vas و جهت اندازه گیری کیفیت زندگی از پرسشنامهsf-36استفاده شد. این پژوهش ازنوع کاربردی ونیمه تجربی بود و جهت تفاوت میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون در گروه ها از آزمون t همبسته و برای مقایسه میانگین پس آزمون بین گروه ها از t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد یک دوره برنامه تمرین در آب بر میزان درد و کیفیت زندگی زنان مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکال تاثیر دارد(05/0 >p) .از یافته های این پژوهش می توان چنین نتیجه گیری کرد که ورزش در آب می تواند یک روش بسیار مناسب و سودمند در جهت کاهش و یا از بین بردن عوامل و علائم بیماری در بیماران مبتلا به کمردرد باشد و می توان از آن به عنوان یک روش مطمئن و کمکی در جهت سالم سازی جسمانی و روانی افراد بهره گیری نمود. بنابر این به منظور جلوگیری از تعداد اعمال جراحی که بسیار رایج و متداول شده است، یا به منظور کاهش عوارض پس از عمل جراحی و نیز کاهش و صرفه جوئی اقتصادی و ارتقاء سطح کیفیت زندگی این بیماران ورزش در آب توصیه می شود.

بیماری مولتیپل اسکلروزیس از شایع ترین بیماری های سیستم اعصاب مرکزی است؛ این بیماری بر جنبه های مختلفی از زندگی افراد اثر می گذارد،مولتیپل اسکلروزیس اثرات منفی هم روی سلامت جسمانی و هم روانی دارد. به طور کلی هدف از این تحقیق مقایسه عملکرد حرکتی و کیفیت زندگی دو سطح متفاوت از بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بعد از یک دوره فعالیت هوازی در آب است. جامعه آماری این تحقیق، مردان مبتلا به ام اس مراجعه کننده به انجمن ام اس خراسان رضوی بودند. از جامعه آماری تعداد 40 نفر با درجات بالا و پایین توانایی به عنوان نمونه آماری به صورت هدفمند با میانگین قد59/1، وزن 45/65 و سن70/ 29 سال انتخاب شدند. سطح توانایی جسمانی آنها توسط مقیاس ناتوانی جسمانی توسعه یافته کورتزکه (edss) اندازه گیری سپس در چهار گروه ،گروه تجربی با درجه بالا (10 نفر) گروه کنترل با درجه بالا(10 نفر) گروه تجربی با درجه پایین (10 نفر) و گروه کنترل با درجه پایین(10 نفر) تقسیم شدند. گروه های تجربی در یک دوره برنامه تمرین در آب به مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته به مدت45 دقیقه ) شرکت کردند. قبل و بعد از پروتکل تمرینی، عملکرد حرکتی و کیفیت زندگی بیماران به ترتیب با مقیاس ناتوانی جسمانی توسعه یافته کورتزکه (edss) و پرسش نامه کیفیت زندگی (fams.version2)ارزیابی شد. با استفاده از آزمون t وابسته و t مستقل، داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که فعالیت هوازی در آب بر عملکرد حرکتی و کیفیت زندگی بیماران ام اس با درجه پایین و بالای بیماری تاثیر دارد(001/0 p=) و تفاوتی بین دو سطح از نظر تاثیر برکیفیت زندگی وجود ندارد(72/0 p=) ولی از نظر تاثیر بر عملکرد حرکتی تفاوت مشاهده شد (019/0 p=). بنابراین می توان نتیجه گرفت که یک دوره فعالیت هوازی در آب روش مناسبی برای افزایش عملکرد حرکتی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ام اس در سطوح بالا و پایین است. اما تاثیر این روش برای عملکرد حرکتی در بیمارانی که در سطح بالا قرار داشتند، بیشتر بود، هر چند که کیفیت زندگی هر دو گروه را به یک اندازه بهبود بخشیده بود.

سابقه و هدف: برگشت ورزشکارانی که تحت عمل جراحی بازسازی acl قرار می گیرند به سطح فعالیت قبلی خود برای هر مربی و ورزشکاری حائز اهمیت می باشد با توجه به این که یکی از عوارض عمل جراحی کاهش قابل ملاحظه قدرت عضلات می باشد، لذا هنوز ابهاماتی در نحوه استفاده از پروتکلها و انقباضات مختلف وجود دارد. به همین دلیل در تحقیق حاضر تاثیر سه نوع انقباض ایزوتونیک، ایزوکنتیک و ترکیبی (ایزوتونیک وایزوکنتیک) بر حداکثر گشتاور ورزشکاران بعد از بازسازی acl بررسی شد. مواد و روش ها: این تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و از نظر هدف کاربردی است. بدین منظور 30 مرد ورزشکار که بازسازی acl را انجام داده بودند و به مدت سه ماه دوره برنامه فیزیوتراپی خود را که توسط فیزیوتراپیست بطور کامل انجام دادند؛ انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تجربی ایزوتونیک و ایزوکنتیک و ترکیبی (ایزوتونیک و ایزوکنتیک) قرار گرفتند.آزمودنی های گروه های تجربی به مدت هشت هفته پروتکل تمرین درمانی خود را اجرا کردند. برای بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون کلموگروف-اسمیرونف استفاده شد. برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون گروه ها از آزمون تی همبسته و برای مقایسه گروه ها از آزمون اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها: سه نوع انقباض ایزوتونیک، ایزوکنتیک و ترکیبی (ایزوتونیک وایزوکنتیک) بر حداکثر گشتاور کانسنتریکی ورزشکاران بعد از بازسازی acl تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0>p). تفاوت معنی داری بین دو انقباض ( ایزوتونیک و ایزوکنتیک)، ( ایزوکنتیک و ترکیبی) (ایزوتونیک و ترکیبی) تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0<p) و فقط بین انقباض ایزوکنتیک و ترکیبی بر حداکثر گشتاور کانسنتریکی عضلات خم کننده در سرعت زاویه ای 180 درجه بر ثانیه تفاوت معنی داری بود (05/0>p). نتیجه گیری: با توجه به اینکه نتایج یکسان در هر سه نوع انقباض جهت بازیابی قدرت تحلیل رفته در دوره باز توانی بعد از عمل بازسازی acl استفاده کرد. گروه ترکیبی به دلیل تاثیر بیشتر نسبت به گروه دیگر توصیه می گردد.

مقدمه : استئوآرتریت، یک بیماری مزمن و ناتوان کننده است که غالبأ در سالمندان رخ می دهد. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر پروتکل ترکیبی ماساژدرمانی تایی چی بر درد، سفتی مفصل و عملکرد مردان سالمند مبتلا به استئوآرتریت-زانو بود . روش تحقیق: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی و از نظر هدف کاربردی است. آزمودنی های تحقیق شامل 24 نفر مرد سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو که به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی به دو گروه تجربی(12نفر) وکنترل(12نفر) تقسیم شدند. تمرینات گروه تجربی شامل هشت هفته تمرینات تایی چی و هر هفته سه جلسه، اعمال شد. به منظور ثبت متغیر ها از پرسشنامه (womak) استفاده شد.. جهت تجزیه وتحلیل استنباطی داده ها، از آزمونt مستقل و وابسته استفاده گردید و سطح معنی داری (05/0=?) در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج کاهش معنی داری را در میزان درد، سفتی مفصل و بهبود عملکرد مردان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو نشان داد. نتیجه گیری: در نهایت می توان نتیجه گرفت که پروتکل ترکیبی ماساژدرمانی - تایی چی می تواند باعث کاهش درد ، سفتی مفصل و بهبود عملکرد مردان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو شود.

زمینه و هدف: تعادل یکی از اجزای کلیدی و جدایی ناپذیر آمادگی جسمانی در فعالیت های روزانه و عملکردهای ورزشی می باشد. در اکثر کشورهای دنیا نورم های آمادگی جسمانی در رده های سنی مختلف از اهمیت زیادی برخوردار است و راه آگاهی از آمادگی جسمانی، مقایسه فرد با افراد هم سن و سال خود می باشد؛ که این مهم جز از طریق مقایسه با نورم استاندارد امکان پذیر نمی گردد. هدف از این تحقیق تدوین نورم و مقایسه تعادل ایستا و پویای دانش آموزان دختر دارای ناهنجاری کف پای صاف منعطف مقطع متوسطه اول استان خراسان شمالی بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی – مقایسه ای است که به صورت مقطعی در سال 1393انجام گردید. جامعه آماری این تحقیق شامل دختران مقطع راهنمایی استان خراسان شمالی که تعداد 160 نفر به صورت تصادفی از شمال، جنوب، شرق، غرب استان خراسان شمالی به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای اندازه گیری ناهنجاری کف پای صاف از آزمون افت استخوان ناویکولار استفاده شد. در آزمودنی هایی که میزان افتادگی ناوی بیشتر از 10 میلی متر بود جز افراد دارای کف پای صاف منعطف قرار گرفتند. برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون لک لک و ستاره استفاده شد. پس از اندازه گیری قد و وزن و طول پای حقیقی دانش آموزان؛ آن ها به مدت 5 دقیقه بدن خود را گرم کردند و حرکات کششی انجام دادند. بعد از گرم کردن آزمون ایستادن روی یک پا برای تعادل ایستا و آزمون عملکردی تعادل ستاره ای برای تعادل پویا انجام گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی (میانگین و میانه و مد و رتبه های درصدی) و آمار استنباطی( آزمون تی مستقل و تی زوجی) با فاصله اطمینان 95% انجام گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss نسخه 17 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

چکیده ندارد.

هدف از این تحقیق آگاهی از درد شانه در بدمینتون و تاثیر آن بر عملکرد شانه در بازیکنان نخبه بدمینتون بوده است.این تحقیق بر روی52 بازیکن دختر نخبه بدمینتون که به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند،انجام شده است.آزمودنی های مذکور با سابقه عضویت در تیم ملی یا تیم منتخب استان ویا شرکت کننده در حداقل یک دوره مسابقه ملی یا قهرمان کشوری،استانی و حداقل 3 سال فعالیت مداوم در رشته بدمینتون بوده اند.برای جمع آوری اطلاعات تحقیق حاضر به دلیل اینکه ارزیابی بالینی وجود داشت جهت ثبت مشخصات فردی اعم از جنسیت ،سن ،وزن ،قد،دست برتر و ....از کاربرگ هایی استفاده شد که اطلاعات فوق در آن به ترتیب و به صورت سوال طراحی شده بود و در انتهای کاربرگ نتایج تستهای کلینیکی برای هر فرد ثبت می شد. همچنین جهت ارزیابی میزان درد تخمین زده شده با استفاده از مقیاس(visual analog pain scale)vas، نمودار این مقیاس به صورت نمایش با اعداد ،رنگ،کلمات و صورتک های نمایشی در این کاربرگ ها طراحی شده بود .همچنین در این کاربرگ ها تصویری ازبدن یک انسان از مقابل و از پشت طراحی شده بود که آزمودنی ها در روی این تصویر محل درد شانه خود را علامت می زدند.پس از تکمیل کار برگ بازیکنان با تکنیک constant score که روشی برای تعیین عملکرد شانه است ارزیابی می شدند.این روش بر مبنای 100 امتیاز و شامل دو بخش شاخصهای حسی(ذهنی) و عینی است .شاخصهای حسی(ذهنی) شامل مقدار تخمین زده شده درد و تاثیر درد بر فعالیت های روزمره مثل کار ،تفریح و خواب است.شاخصهای عینی شامل آزمون دامنه حرکتی شانه درحرکات :ابداکشن،فلکشن،اینترنال روتیشن واکسترنال روتیشن است که در تحقیق حاضر با استفاده از گونیامتر این اطلاعات ثبت شد.و در بخش بعدی ارزیابی قدرت عضلات شانه است که در تحقیق حاضر از دستگاه دینامومتر جهت ارزیابی قدرت عضلات شانه استفاده شده است.در نهایت بازیکنان با سه تست کلینیکی بی ثباتی شانه(sulcus sign; apprehension test; translation test) آزمایش شدند .سپس توزیع داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون نرمالیته کولوموگروف اسمیرنف بررسی گردید و برحسب نتایج بدست آمده برای تحلیل فرضیات به تناسب نرمال بودن آنها از آزمون های مقایسه متغیر پاسخ در چند گروه ( آزمون پارامتری آنالیز واریانس یکطرفه ویا معادل غیر پارامتری آن کروسکال والیس) استفاده شد.نتایج این تحقیق ،تفاوت معناداری در حرکات ابداکشن، فلکشن، اینترنال روتیشن ، اکسترنال روتیشن و مقدار کل constant score شانه برتردر بازیکنان با درد شانه قبلی و فعلی و بدون درد شانه را نشان داد(p<0/05).اما نتایج حاصله عدم وجود تفاوت معنی دار در حرکات ابداکشن، فلکشن، اینترنال روتیشن ، اکسترنال روتیشن ، قدرت عضلات شانه و مقدار کل constant scoreشانه غیر برتر و قدرت عضلات برتردر بازیکنان با درد شانه قبلی و فعلی و بدون درد شانه را تایید می کند(p>0/05).همچنین بین سابقه ورزشی و ساعات تمرین در هفته ودرد شانه ارتباط معناداری وجودندارد p>0/05)).بیش از نیمی از بازیکنان (55/76%) درد شانه در بدمینتون را گزارش کردند که با یافته های فاهلستروم(2007)فاهلستروم (2006) یوپلو ویاک هسو وکیم چان1990همخوانی دارد.تاثیر درد در فعالیت های روزمره زندگی و خواب با نتایج تحقیق فاهلستروم(2007)،(2006 ) اسچیمت(2001 )همخوانی دارد.میزان شدت درد تخمین زده شده در بازیکنان 0/972 ± 40/3 بود که با مقدار تخمین زده شده در تحقیق فاهلستروم( 2007 )تفاوت بسیار چشمگیری ندارد و به لحاظ کیفی میانگین محاسبه شده در هر دو پژوهش مشابه است.کاهش دامنه حرکتی حرکات آبداکشن،فلکشن ،اینترنال روتیشن،اکسترنال روتیشن وکاهش قدرت عضلات شانه برتر در گروههای بادرد شانه یافت شد که تنها کاهش در دامنه حرکتی آبداکشن و اینترنال روتیشن با نتایج فاهلستروم (2007 )همخوانی دارد.مقدار کل constant score برای افراد بدون درد(9/79± 85/38) از همه بالاتر و سپس برای افراد با درد قبلی(5/39± 83/33) و در آخر افراد با درد فعلی7/147(± 74) می باشد که این یافته با نتایج فاهلستروم (2007)و اسچیمت(2001 )مطابقت دارد.همچنین مقدار کل constant score در شانه های برتر پایین تر از شانه های غیر برتر بودکه با یافته های اسچیمت(2001)مشابهت دارد.در پایان این پژوهش به وجود درد شانه در بازیکنان نخبه بدمینتون تاکید می کند این در حالی است که بسیاری از بازیکنان بدون توجه به آن به بازی ادامه می دهند. با توجه به مقدار constant score در بازیکنان با درد شانه قبلی میتوان احتمال داد که حتی با از بین رفتن درد شانه نمی توان به عملکرد مطلوب شانه بازگشت.

با توجه به نتایج حاصله از تحقیق، معلولین ورزشکار با شرکت در فعالیتهای ورزشی و مسابقات با صدمات ورزشی در بخشهای مختلف بدن مواجه می شوند که با کسب آگاهی و شناخت دقیق از اینگونه صدمات می توان اقدامات لازم در زمینه ارائه نکات ایمنی و توصیه هایی در جهت پیشگیری از بروز صدمات را ارائه نمود.