در این پایان نامه نویسنده سعی کرده است گفتمان دو روزنامه ی تهران تایمز و نیویورک تایمز را که گمان می رفت از نظر ایدئولوژیکی متفاوت باشند، را از طریق رویکرد انتقادی گفتمان مقایسه کند. در واقع محقق در پی بررسی این موضوع بود که این دو روزنامه چگونه و از چه ویژگیهای زبانی ای برای اطهار نظر در مورد یک موضوع خاص، جنگ عراق، استفاده کرده اند. بدین منظور ده نسخه از تهران تایمز و ده نسخه از نیویورک تایمز به طور تصادفی انتخاب شد. برای تحلیل اظهارات این دو روزنامه از مدل هلیدی به عنوان چارچوب نظری استفاده شده است.. ویژگیهای زبانی که مورد تحلیل قرار گرفت عبارتند از: مجهول سازی ، اسمی شدگی، مبتدا سازی و واژگان احساسی. بعد از تحلیل داده ها نویسنده به این نتیجه رسید که هر کدام از این روزنامه ها استراتژیهای زبانی بیان شده را به طور متفاوت از دیگری استفاده کرده اند تا دیدگاه مورد نظر خود را اشاعه دهند و افکار عمومی را در این راستا با خود همراه سازند.