امیرحسن چهل تن با مجموعه داستان های کوتاه صیغه در سال 1355 ها.ش حضور خود را در عرصه داستان-نویسی ایران اعلام کرد. او در سال های پایانی دوره ای که به «دوره رشد و شکوفایی ادبیات داستانی نوین ایران (از کودتای 28 مرداد 1332 تا انقلاب 1357)» معروف است، به این عرصه وارد شد و آثار بسیاری در نوع رمان و داستان کوتاه تألیف کرد. این پژوهش به تحلیل ساختاری داستان های کوتاه او با تأکید بر نظریه ژرار ژنت، نظریه پرداز فرانسوی می پردازد. ژنت با کتاب گفتمان روایی خود، نقش به سزایی در شناخت روایت داشت. اقدامات او در زمینه تعریف داستان و بررسی انتقادی پیرامون مقوله نظرگاه، نقطه آغازین بررسی های آتی درزمینه بوطیقای داستان بود. او متأثر از شکل گرایان روس، قصه را یکی از جنبه های روایت می دانست و آن را ترتیب واقعی روایت ارزیابی می کرد؛ درنتیجه توانست از تمامی روابطی که ممکن است بین توالی زمانی رخدادها و ترتیب روایت پیش آید، تحلیلی دقیق ارائه دهد. در بررسی ساختاری داستانهای کوتاه امیرحسن چهلتن، روشن شد که زمان در مقام جزئی از روایت و به عنوان یک ابزار ادبی موثر، مورد توجه نویسنده قرار دارد؛ به طوری که به کمک آن و براساس تغییراتی که در نظم خطی آن ایجاد میکند، پیرنگ دلخواه خود را میسازد. نویسنده با در نظر داشتن قوانینی مانند رعایت اصل معناداری و علیت کنشها، در ترتیب نقل وقایع و کنش های داستان دست به گزینش و انتخاب میزند و به این صورت زمانمندی خاص جهان داستانش را ایجاد می کند.