پایگاه اجتماعی شعر و شاعری پارسی تا روزگار مغول، بر بنیاد شعرستایشی در این رساله، پایگاه اجتماعی شاعران پارسی، با چشم پوشی از هرگونه نگاه ارزشی در یکی از برجسته ترین برش های تاریخ ادب پارسی که شاعری برای بسیاری، پیشه ای خود بسنده(مکفی) بوده بررسی شده است. پایگاه تنها هنگامی معنا می یابد که بخشی از گفتمان قدرت باشد. در این گفتمان، شاعر همانند رسانه ای تبلیغی در یک سو قرار دارد و ستوده، که سران دستگاه فرمانروایی یا طبقه اشراف اند در دیگر سوی. این رساله در پنج بخش سامان یافته است: نخست، چارچوب اندیشگی است که به شناخت موضوع و شرح واژگان کلیدی پرداخته است. بخش دوم، شاعر ستایش گر است که در آن خاستگاه اجتماعی شاعران، ویژگی های شاعر درباری، پایگاه اجتماعی ایشان در دوره های گوناگون تاریخی و شیوه های تخلص گزینی بررسی شده است. بخش سوم، ستودگان است که ویژه ی شناساندن ستودگان شاعران است. بخش چهارم، شعر ستایشی است که درون مایه ی آن، بررسی بافت موقعیتی، کارکردها و ویژگی های ادبی شعر ستایشی است و بخش پنجم، دستاوردهای پژوهش است، که از جمله ی آن ها نشان دادن روزگار غزنویان به عنوان روزبازار(دوران طلایی) ستایش و شاعران ستایش گر، شناساندن روایت و راویان پارسی و پیوستگی استوار آن با آیین ستایش و بررسی روند پیدایی و فراگیری تخلص و نشان دادن ریشه نداشتن آن در ستایش است.