هدف این پژوهش بررسی تأثیر معنادرمانی گروهی بر افسردگی و امید است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه شهید چمران اهواز در نیمسال دوم سال تحصیلی 87-86 می باشد. نمونه پژوهش شامل 40 نفر است که به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل (در هر گروه 20 نفر) تقسیم شدند. آن گاه، معنادرمانی گروهی طی 10 جلسه بر روی گروه آزمایش اجرا شد ولی روی گروه کنترل هیچ درمانی صورت نگرفت. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه افسردگی بک و مقیاس امید میلر بود. داده های حاصل از پژوهش به روش تحلیل کواریانس چند متغیری (mancova) مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها بیانگر این بود که معنادرمانی گروهی توانسته در کاهش نشانگان افسردگی و افزایش امید گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل موثر واقع شود. پس از اجرای جلسات، پیگیری با فاصله یک ماهه، سودمندی معنادرمانی گروهی را بر افسردگی و امید نشان داد.