بر اساس تئوری های اقتصاد بین الملل ارتباط تنگاتنگ بین رشد اقتصادی و صادرات هر کشور بسیار روشن است و از آنجا که روند تجارت جهانی با کاهش سهم مواد اولیه و تولیدات کشاورزی همراه بوده و سهم صادرات صنعتی در کل جهان در حال افزایش است، صادرات محصولات صنعتی به عنوان منبعی قابل اتکا برای تضمین رشد تولید ملی و افزایش درآمدهای ارزی مطرح می باشد. در تولید کالاهای صنعتی، فناوری و دانش فنی نقش عمده ای را ایفا می کند. فناوری به عنوان یکی از مهمترین عوامل توسعه اقتصادی و صنعتی کشورها مطرح می باشد و به خصوص فناوری نوین که در رشد و ترقی صنعت آن کشورها بسیار موثر است و در سبقت گرفتن از دیگر رقبا در عرصه تجارت جهانی نقش بسزایی ایفا می کند. چون این صنایع (فناوری نوین) باعث ایجاد ارزش افزوده بالایی می شود و علاوه بر آن حاصل و نتیجه این فناوری بر دیگر بخش های اقتصادی هم سرایت می کند. پژوهش حاضر رفتار کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه در مورد صادرات high tech را بررسی و با استفاده از روش gls در panel data برای دوره زمانی 2005-1990 با توجه به متغیرهای قیمتی و غیر قیمتی، عوامل موثر بر صادرات high tech را شناسایی می کند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که متغیرهای r&d ، fdi، نرخ ارز موثر واقعی، درجه باز بودن اقتصاد و تجارب ناشی ناشی از تجارت در هر دو گروه کشورها بر صادرات high tech تأثیر مثبت و معنی دار دارد و رشد اقتصادی تنها در گروه کشورهای توسعه یافته بر صادرات این کالاها موثر است.