تحقیق حاضر با توجه به اهمیت فاکتور رشد پلاکتی در روند التیام و اهمیت مصرف کورتیکواستروئیدها در درمان بسیاری از بیماری ها از جمله بیماری های پوستی و تاخیر التیام هنگام استفاده از کورتیکواستروئیدها، جهت بررسی تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت در روند التیام پوست در حیوانات طبیعی و حیوانات تحت درمان با کورتیکواستروئیدها انجام گرفت. در این مطالعه از تعداد ده قلاده سگ نر بالغ نژاد مخلوط با میانگین وزنی (4±31) کیلوگرم و سن 2 تا 4 سال استفاده شد. در روز شروع مطالعه حیوانات به دو گروه پنج تایی تقسیم شدند. جهت ایجاد نقصان ایمنی در یک گروه از سگ ها، از شش روز قبل از ایجاد زخم ها به صورت یک روز در میان دگزامتازون با دوز 5/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به روش داخل عضلانی تزریق شد، و تا 8 روز بعد از ایجاد زخم ها ادامه پیدا کرد (درمجموع 8 تزریق). در گروه دیگر نیز در روزهای ذکر شده به جای دگزامتازون سرم فیزیولوژی استریل تزریق شد. تحت بیهوشی عمومی، شش عدد زخم تمام ضخامت به اندازه ی 20×20 میلی متر مربع در ناحیه ی پشت حیوانات به صورت قرینه در دو طرف ستون مهره ها ایجاد شد. در هر دو گروه، زخم های طرف راست به عنوان گروه درمان به وسیله ی 1 میلی لیتر ژل پلاسمای غنی از پلاکت درمان شدند و برروی زخم های طرف چپ درمانی انجام نگرفت (گروه کنترل). 24 ساعت پس از ایجاد زخم ها درمان شروع شد و به صورت یک روز در میان تا سه بار ادامه پیدا کرد. در روزهای 7، 14 و 21 بعد از ایجاد زخم ها بیوپسی از زوایای مشابه زخم ها برای بررسی هیستوپاتولوژی گرفته شد. نتایج مطالعات نشان داد که هیچ اختلاف معنی داری بین دو گروه درمان و کنترل از نظر میانه اپیتلیزاسیون، خونریزی، بافت نکروزه، توده فیبرینی، سلول های آماسی، بافت جوانه ای، فیبروپلازی وجود ندارد (05/0p>). تنها در زخم های درمان حیواناتی که تحت رژیم دارویی دگزامتازون نبودند، میزان شکل گیری باندل های کلاژنی به صورت معنی داری بیش از زخم های درمان حیواناتی که تحت رژیم دارویی دگزامتازون قرار داشتند، بود(05/0p<). یافته های این مطالعه نشان می دهد که درمان زخم های تمام ضخامت با اندازه ی کوچک در ناحیه ی پشتی سگ ها با پلاسمای غنی از پلاکت در سه نوبت باعث بهبود در تسریع روند التیام نمی شود. همچنین پلاسمای غنی از پلاکت نمی تواند التیام زخم را در سگ های تحت درمان با دگزامتازون حداقل تا روز 13 بعد از آخرین تزریق به طور معنی داری بهبود بخشد. این مطالعه نشان می دهد که ممکن است این روش بیشتر با فراهم کردن منبع مهمی از میانجی ها برای مدیریت بهبود زخم های مزمنی که قسمت وسیعی از بافت از بین رفته باشد مفید و موثر باشد. احتمالا ژل prp از طریق تأثیر روی اپیتلیزاسیون و تشکیل بافت جوانه ای منجر به تسهیل التیام زخم می شود.