نام پژوهشگر: میثم احمدی فرد

تهیه نانوکامپوزیت پایه اپوکسی تقویت شده با نانوذرات سیلیکا و بررسی خواص مکانیکی و حرارتی آن
پایان نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری - پژوهشگاه مواد و انرژی - پژوهشکده فناوری های نو 1388
  میثم احمدی فرد   منصور کیانپور راد

نانوکامپوزیت های پلیمری امروزه بخش مهمی از تجارت دنیا را در بر می گیرد، که شامل صنایع خودروسازی (قطعات ریخته شده در اتوموبیل ها)، صنایع الکترونیک، لوازم خانگی، صنایع بسته بندی، قطعات هواپیما و تجهیزات ایمنی است. در میان انواع نانوکامپوزیت ها و تقویت کننده ها، تحقیقات بر روی نانوذرات sio2 به علت خواص ویژه آن به سرعت در حال توسعه می باشد. در این پژوهش تلاش بر ارتقاء خواص مکانیکی، فیزیکی و حرارتی رزین های اپوکسی به دو صورت نمونه حجیم و پوشش است. رزین اپوکسی مورد استفاده در این تحقیق دی گلایسیدیل اتر بیسفنل آ (dgeba) می باشد. رزین اپوکسی علی رغم دارا بودن خواص مختلف از قبیل پایداری حرارتی، پلیمری نسبتاً ترد و در برابر اشاعه ترک ضعیف است. سیلیکا به عنوان یکی از ذرات معدنی قابل افزودن به زمینه اپوکسی جهت بهبود چقرمگی و سایر خواص مکانیکی از جمله مقاومت به سایش پوشش ها مورد توجه خاص محققین بوده است. از طرف دیگر برای آن که نانوذرات سیلیکا به یک پراکنش مناسب در زمینه اپوکسی برسند ابتدا باید سطح این نانوذرات به روش های شیمیایی عامل دار شود. عملیات اصلاح سطح روی نانوذرات سیلیکا به وسیله گلایسی دوکسی پروپیل تری متوکسی سیلان (gptms) به عنوان یک عامل جفت کننده سیلانی انجام شده است. برای این منظور، سطح نانو ذرات سیلیکا قبل و بعد از عمل اصلاح به وسیله آزمون ftir مورد آنالیز قرار گرفت. همچنین مشاهده شد که در اثر اصلاح سطح از برخورد ذرات کاسته شده و در نتیجه ویسکوزیته کاهش می یابد. برای بررسی میزان پراکندگی ذرات تقویت کننده در نانوکامپوزیت از آزمون های میکروسکوپ نوری، afm وsem استفاده شد. نتایج حاصل از این آزمون ها قبل و بعد از اصلاح سطح نانو ذرات نشان داد که بعد از عملیات اصلاح سطح، پراکندگی ذرات در نانوکامپوزیت بسیار یکنواخت شده و میزان تجمع ذرات اندک است. تصاویر afm نشان می دهد اندازه ذرات سیلیکا در نانوکامپوزیت تهیه شده به طور متوسط 25 نانو متر است.

ارزیابی لرزه ای سازه فلزی با استفاده از ترکیب بادبندهای ویسکوز و بادبندهای همگرا بر سازه های جداسازی شده ی پایه ای تحت زلزله نزدیک گسل
پایان نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری - دانشگاه لرستان - دانشکده فنی 1394
  میثم احمدی فرد   مجتبی حسینی

جداسازی لرزه ای، روشی مبتنی بر انحراف انرژی است. در این روش، با اضافه کردن اعضایی تحت عنوان جداگرلرزه ای که انعطاف پذیری و قابلیت جابه جایی جانبی زیادی دارند، سازه از پی جدا می شود و نیروی زلزله ی منتقل شده به سازه کاهش می یابد. میراگرها المان هایی هستند به منظور کاهش ارتعاشات ناشی از بار باد، زلزله، بارهای متحرک و ...، این المان ها دارای میرایی زیادی هستند و به همین دلیل می توانند انرژی نیروی خارجی را جذب کرده و از رسیدن این نیرو به اجزای اصلی سازه جلوگیری کنند. میراگر ویسکوز عملکردی شبیه جک های هیدرولیکی دارد و داخل این میراگر از سیال با ویسکوزیته بالا استفاده می شود