موضوع این پایان نامه که تبیین دیدگاه امام خمینی راجع به روانشناسی عرفانی است با برگردان فصل(روانشناسی عرفان) کتاب عرفان{mysticism} خانم آندرهیل آغاز گردید. هم روانشناسی و هم عرفان هردو به شیوه خاص خودشان به مسائل نفس می پردازند و این دو رویکرد مشترک به نفس و مراتب آن، ارتباط این دو حوزه را به یکدیگر دوچندان می کند. البته نباید از وجود تفاوت بارز میان روانشناسی عرفان، به عنوان شاخه ای از روانشناسی که به عرفان می پردازد و روانشناسی عرفانی که راجع به روان است، غافل شویم. تلاش براین بوده است که مبحث روانشناسی عرفان را از دو نظرگاه مورد بحث قرار دهیم که این امر منجر شده است که پایان نامه اینجانب به دو بخش تقسیم گردد. بخش نخست که در آن دیدگاه آندرهیل را راجع به روانشناسی عرفان مورد بحث قرار می دهد، و بخش دوم، همین امر را از منظر امام مورد بحث و تحلیل قرار می دهد که در پی آن محورهایی همچون مراقبه، حواس ظاهر و باطن، کشف و شهود و کیفیت انسان کامل و. . . سخن به میان می آید. در بررسی و تطبیق آراء آندرهیل و امام خمینی، در بیان مشابهت های دو دیدگاه می توان به مراتب نفس و تقدم هر یک از مراتب بر دیگری، اعتقاد به شهود به عنوان مرتبه ی حضوری معرفت، مراقبه، بسط آگاهی و انسان کامل و مصداق آن اشاره کرد.