به طور کلی گرم کردن شامل دو بخش است، بخش عمومی که در آن عضلات اصلی درگیر در جریان فعالیت بدنی به کار گرفته می شوند و دیگری گرم کردن اختصاصی است که در قالب اجرای مهارت های ورزشی آن رشته خاص و با شدتی کمتر از سطح رقابت اجرا می شود. حرکات کششی به دلیل افزایش طول عضله، گرم کردن بدن و کاهش احتمال آسیب دیدگی، اغلب به عنوان جزء اصلی گرم کردن قبل از تمرینات و فعالیت های ورزشی مورد توجه است. در حقیقت به نظر می رسد فعالیت های آمادگی گرم کردن و انعطاف پذیری قبل از یک مسابقه، رابطه طول- تنش عضله اسکلتی را به حد مطلوب می رساند، افزایش نیرو و توان تولیدی را میسر می سازد و می تواند باعث بهبود اجرای مهارت شود. دیدگاه های مختلفی در مورد اجرای بعداز حرکات کششی وجود دارد. پژوهش های مختلف افزایش یا کاهش در اجرا را بعداز حرکات مختلف کششی نشان داده اند. بدین منظور تعداد 9 نفر از دوندگان سرعتی و پرشی مرد نخبه کشور، به ترتیب با میانگین و انحراف معیار سن (3/19± 23/22 سال)، قد (2/027±183/11سانتی متر) و وزن (3/74±72/44 کیلوگرم)، داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها در پنج جلسه جداگانه در اجرای آزمون شرکت کردند که یک جلسه جهت آشنایی و چهار جلسه دیگر شامل گرم کردن عمومی و کشش ایستا، پویا، pnf و بدون حرکات کششی بود. برای بالا بردن اعتبار و روایی و هم چنین حذف اثرات یادگیری، آزمودنی ها در چهار گروه دو و سه نفری تقسیم بندی شدند که هر گروه در هر جلسه یکی از چهار پروتکل مورد نظر را انجام دادند و سپس زمان عکس العمل، پرش عمودی، دوی سرعت 30 متر و قدرت بیشینه پا مورد ارزیابی قرار گرفت. در این پژوهش از آمار توصیفی برای تعیین میانه، انحراف استاندارد، دامنه اعداد و برای تعیین اختلاف میانگین ها از آمار استنباطی، روش آنالیز واریانس دوطرفه (anova) و آزمون تعقیبی lsd استفاده شد. نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری میان نوع کشش و زمان عکس العمل وجود ندارد و اختلاف معنی داری بین نوع کشش، توان، دوی سرعت و قدرت بیشینه پا وجود دارد. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که کشش ایستا و pnf باعث کاهش در اجرا می شود و کشش پویا اثر منفی بر عملکرد ندارد، لذا پیشنهاد می شود ورزشکاران نخبه سرعتی و پرشی در صورت استفاده از حرکات کششی از حرکات کششی پویا استفاده کنند.