چکیده هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر سه روش تمرینی منتخب پلایومتریک، مقاومتی با وزنه و ترکیبی پلایومتریک- با وزنه بر توان انفجاری پا، قدرت عضلانی اندام تحتانی و چابکی دختران تمرین کرده بود.44 دانشجوی دختر رشته تربیت بدنی با میانگین و انحراف استاندارد سنی 80/1±39/21 سال، وزن 37/7± 18/57 کیلوگرم و قد 46/5± 162 سانتی متر، بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی و با شرط نداشتن برنامه منظم تمرینی پلایومتریک و مقاومتی با وزنه در 6 ماه گذشته انتخاب شدند و به صورت تصادفی به چهار گروه پلایومتریک(10n=)، مقاومتی با وزنه(11n=)، ترکیبی پلایومتریک- مقاومتی با وزنه(11n=) و کنترل (12n=) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 6 هفته، 2 روز در هفته بر اساس برنامه تمرینی تنظیم شده به فعالیت پرداختند. گروه پلایومتریک ترکیبی از تمرینات پرشی، لی لی ها و پرش از روی جعبه را انجام می داد و تمرینات گروه با وزنه شامل پرس پا، خم شدن زانو، باز شدن زانو و بلند شدن روی پنجه همراه با وزنه بود. گروه ترکیبی پلایومتریک- با وزنه در ابتدا تمرینات پلایومتریک و با فاصله 3 تا 4 دقیقه تمرینات با وزنه را انجام می داد. گروه کنترل در هیچ یک از برنامه های تمرینی شرکت نداشت و تنها به فعالیت های عملی مربوط به رشته خود می پرداخت. توان انفجاری پا با استفاده از آزمون پرش سارجنت و قدرت عضلانی اندام تحتانی با 1rm پرس پا و چابکی با آزمون 9×4 متر، پیش و پس از دوره تمرینی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش های آماری توصیفی، آزمون t همبسته، تجزیه و تحلیل واریانس در سطح معنی داری (05/0p?) استفاده شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که هر سه روش تمرینی تأثیر معنی داری بر افزایش توان انفجاری پا، قدرت عضلانی و چابکی آزمودنی ها داشته است(05/0p<)؛ با وجود این، بین سه روش تمرینی بر متغیرهای وابسته اختلاف معنی داری وجود نداشت. به طور کلی، با توجه به یافته های پژوهش احتمالا می توان بیان کرد که هر سه شیوه تمرینی پلایومتریک، با وزنه و ترکیبی پلایومتریک- با وزنه تأثیر مشابهی بر متغیرهای توان انفجاری، قدرت عضلانی و چابکی داشتند.