به منظور ارزیابی اکوفیزیولوژی اثر مقادیر مختلف نیتروژن و تداخل علف های هرز بر عملکرد کمی و کیفیت دانه ذرت، آزمایشی در ایستگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز، در سال زراعی 1387 اجرا شد. آزمایش در قالب اسپلیت پلات بر پایه ی طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. سه سطح نیتروژن صفر، 70 و 140 کیلوگرم در هکتار در کرت های اصلی و 10 دوره ی تداخل علف های هرز در دو سری در کرت های فرعی قرار گرفتند. در سری اول کرت ها از ابتدای فصل رشد تا 14، 28، 42 و 56 روز پس از سبز شدن ذرت، عاری از علف های هرز شدند و پس از آن اجازه آلودگی محصول توسط علف های هرز داده شد. در سری دوم، به علف های هرز اجازه آلوده کردن محصول در دوره-های مربوطه داده شد و پس از آن وجین تا آخر فصل رشد اعمال شد. نتایج حاصل نشان داد که افزایش طول دوره تداخل علف های هرز، تعداد دانه در بلال، تعداد ردیف در بلال، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، شاخص برداشت، وزن بلال، طول بلال، ارتفاع بوته، وزن خشک تک بوته، درصد پروتئین و شاخص کلروفیل را کاهش و درصد روغن دانه ذرت را افزایش داد. آلودگی محصول به علف های هرز در کل دوره رشد، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، تعداد دانه در بلال، تعداد دانه در ردیف و وزن 1000 دانه را کاهش داد. در بین اجزای عملکرد، تعداد دانه در بلال حساس ترین جزء عملکرد از نظر رقابت با علف های هرز بود. بر اساس مدل های کاربردی، به منظور جلوگیری از افت عملکرد دانه پنج درصد، علف های هرز باید به ترتیب پس از حدود 9.24، 13.26 و 15.59 روز پس از سبز شدن ذرت حذف شوند. ذرت نیازمند 95.33، 87.89 و 80.5 روز دوره ی عاری از علف های هرز برای جلوگیری از افت عملکرد دانه ی بیش از پنج درصد می-باشد. افزایش نیتروژن تحمل ذرت را به حضور علف های هرز افزایش داد. بنابراین کاهش مصرف نیتروژن ممکن است مدیریت طولانی مدت و فشرده ی علف های هرز را به دنبال داشته باشد.