خانواده گلیکوپروتئین های 96 کیلودالتونی یا gp96، بخشی از پروتئین های شوک حرارتی هستند. این مولکول ها به طور ذاتی حامل پپتیدهای سلولی بوده و در مورد سلول های سرطانی حاوی پپتیدهای آنتی ژنیکِ این سلول ها هستند. این مولکول ها با موفقیت در ایمونوتراپی سرطان بکار برده شده اند. نالوکسان یک آنتاگونیست عمومی اپیوئیدهاست که جدیداً به عنوان آجوانت معرفی شده است. این مولکول با اتصال به گیرنده های اپیوئیدی در سطح سلول های ایمنی، اثر تنظیمی قوی بر پاسخ های ایمنی اعمال کرده و القاء کننده قوی پاسخ از نوع th1 می باشد. هدف این مطالعه، ارزیابی اثر سینرژیزم نالوکسان با gp96 مشتق از تومور در ایمونوتراپی سرطان می باشد. برای تهیه پروتئین gp96 توموری از روش سه مرحله ای استفاده گردید. برای آنالیز پروتئین ها از روش sds-page و وسترن بلات استفاده شد و ماهیت پروتئین با استفاده از آنتی بادی منوکلونال بر روی غشاء pvdf تایید گردید. سپس، از طریق تزریق سلول های wehi-164 به موش ها، تومور تجربی در آنها ایجاد شد. موش های توموری، در چهار گروه، چهار ترکیب مختلف pbs، نالوکسان، gp96 و نالوکسانgp96+ را از طریق زیرجلدی دریافت کردند. برای ارزیابی تاثیرات واکسن، حجم تومور مرتباً اندازه گیری شد. تست های تکثیر لنفوسیتی با mtt، سایتوتوکسیسته با روش ldh و تولید ifnγ, il-4 با روش الایزا بر روی سلول های طحالی انجام گردید. درصد جمعیت های سلولیt cd4+ ، t cd8+ و t cd4+cd25+foxp3+ در بافت طحال و تومور با روش فلوسایتومتری تعیین گردیدند. نتایج : باند پروتئین gp96 تخلیص شده در محدوده 66 کیلودالتون قرار داشت. نتایج ایمونوتراپی با gp96 و نالوکسان نشانگر آن است که میزان کاهش رشد تومور در روزهای 27 و 32 در این گروه به طور معنی داری بیشتر از گروه gp96 تنها می باشد. درصد سلول های t cd4+cd25+foxp3+ در طحال و تومور این گروه در مقایسه با گروه های کنترل کاهش معنی دار داشت. استفاده توأم این دو، موجب افزایش معنی دار سلول های cd8+ در تومور و افزایش معنی دار سایتوتوکسیسیته لنفوسیت های طحالی در مقایسه با گروه دریافت کننده gp96 تنها گردید. نتایج این تحقیق نشان می دهد که نالوکسان در ایمونوتراپی تومور اثر سینرژیزم با gp96 داشته و به عنوان یک آجوانت کارآمد می تواند به کار گرفته شود.