افراد مختلف ترجمه های متفاوتی را با کیفیت های متفاوت از یک متن واحد ارائه می دهند که ممکن است به ‏علت تفاوت در میزان (عدم) تحمل ابهام آنها باشد. پژوهش های متعدد نشان داده است که حد خاصی از ‏‏(عدم) تحمل ابهام می تواند به فراگیری زبان کمک کند (‏chapelle, 1983; chapelle & roberts, ‎‎1986; ehrman, 1999; ely, 1989; ely, 1995‎‏). اما در رشته مطالعات ترجمه به این عامل تأثیرگذار ‏توجهی نشده است.‏ هدف این پژوهش یافتن رابطه میان (عدم) تحمل ابهام و کیفیت ترجمه با به دست آوردن همبستگی مثبت ‏میان سطوح (عدم) تحمل ابهام و تعداد خطاهای ترجمه بوده است. از میان 56 دانشجوی کارشناسی مترجمی ‏زبان انگلیسی دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار که در این مطالعه شرکت کردند، 34 دانشجوی برتر ‏بر اساس نمرات آنها در آزمون درک مطلب و ساختار تافل به عنوان نمونه انتخاب شدند. دانشجویان فوق الذکر ‏به پرسشنامه ‏sltas‏ که توسط ‏ely (1995)‎‏ برای سنجش (عدم) تحمل ابهام تدوین شده پاسخ دادند. ‏میزان آلفای گزینه استانده شده و انسجام درونی این پرسشنامه 84/0 است. دانشجویان همچنین یک متن ‏کوتاه از انگلیسی معاصر را به فارسی ترجمه کردند که کیفیت ترجمه های آنها با استفاده از مدل ارزیابی ‏ترجمه ‏sical iii‏ ارزیابی شد. این مدل به عنوان مدل رسمی ارزیابی ترجمه در اداره ترجمه دولت کانادا ‏مورد استفاده قرار گرفته است (‏williams, 1989‎‏).‏ با تحلیل داده ها همبستگی مثبت و چشمگیری (‏r = .44, p < .05‎‏) میان سطوح (عدم) تحمل ابهام و تعداد ‏خطاهای ترجمه دانشجویان یافت شد. با کنترل عامل دانش زبان مبدأ نیز میزان همبستگی همچنان در سطح ‏چشمگیری باقی ماند (‏r = .39, p < .05‎‏). در پایان این گونه نتیجه گیری شد که هر چه میزان عدم تحمل ‏ابهام افراد بیشتر باشد، احتمال افزایش تعداد خطاهای ترجمه آنها نیز بیشتر خواهد شد؛ بر عکس، هر چه ‏میزان تحمل ابهام آنها بیشتر باشد، احتمال افزایش کیفیت ترجمه آنها نیز بیشتر خواهد بود. کاربرد این ‏یافته ها و همچنین پیشنهادات برای پژوهش های آتی در پایان آمده است.‏