منطقه شیراز در جنوب نوار زاگرس مرتفع و شرق خطواره قطر-کازرون قرار دارد، با داشتن گسلهای بزرگ متعدد، از مناطق لرزهخیز ایران و جنوب زاگرس میباشد. منطقه مورد مطالعه در گسترهای با طول جغرافیایی 51/5 تا 53/5 درجه شرقی و با عرض جغرافیایی 28/5 تا 30/5 درجه شمالی قرار دارد.این منطقه متاثر از یک تنش فشارشی بزرگ است(شمال شرقی-جنوب غربی) و شامل دو زون تکتونیکی بمو(نوار بینابینی) و زون سبزپوشان (نوار زودگذر) میباشد. در زون بمو گسل توانمند، با امتداد شمال غربی-جنوب شرقی، به آسانی قابل شناسایی است، اما آنها پویا نیستند(در قالب واکنش زا). عموما در زون سبزپوشان، گسلهای توانمند در قالبی واکنش زا، پویا میباشند و امتداد آنها شمالی-جنوبی است.در این پژوهش با بررسی زلزلهها از سال 978 تا 2009 میلادی، بزرگای بیشینه در منطقه بر پایه دادههای تاریخی، 6/5 (در مقیاس امواج سطحی) و شدت آن 8/5 مرکالی تعیین گردید. تخمین خطر زمین لرزه به روش قطعی و احتمالاتی برای تحلیل ویژه سازههای مهندسی در منطقه ضروری است، پس در اولین قدم برای بررسی لرزهخیزی منطقه، پارامترهای رابطه گوتنبرگ-ریشتر بر پایه دادههای جهانی(1974 تا 2009) تعیین گردید و در نهایت بیشینه زمینلرزه باورکردنی به روش قطعی(497گال،گسل قره)، خطر رخداد زلزلهها و دوره بازگشت آنها بر اساس عمر مفید سازه به شیوه احتمالاتی برآورد شد.