زمینه گرایی دیدگاهی است که به ویژگی های خاص یک مکان و به کارگیری آنها در طراحی معاصر، توجه دارد. هر بنایی که ساخته می شود خود به عنوان بخشی از زمینه مطرح می گردد و به عنوان بخشی از زمینه برای بنای بعد از خود زمینه سازی می کند. لازم به ذکر است که زمینه گرا یی در میانه طیفی قرار دارد که از یک طرف به درون بناها نفوذ می کند و از طرف دیگر به ویژگی های منطقه ای و معماری منطقه گرا می رسد. هدف طرح معماری زمینه گرا ،آشنایی با روش هایی است که برای ایجاد ارتباط بصری سازگار و همگون تر میان ساختمان ها می توان از آن بهره برد. چگونگی دستیابی به معماری زمینه گرا را می توان با انتخاب یکی از رویکردهای ذیل با ضمانت بالاتری پیگیری کرد. رویکردهایی که تحت تاثیر برداشت طراح از زمینه موجود قابل انتخاب و یا ترکیب می باشند. برخی از زمینه ها چنان واجد اصول ، معیارها و حتی موتیف های روشن و مطلوبی هستند که تکرار آگاهانه و هوشمندانه ای را در عین ترکیبی خلاقانه طلب می کنند. اما بر خی دیگر از زمینه ها به علت فقدان عوامل مذکور نوآوری و بداعتی در تضاد یا تقابل آگاهانه با زمینه را طلب می کنند . با این توضیح می توان سه رویکرد مجزا و در عین حال همگرا را به شرح ذیل معرفی کرد.رویکرد نخست، براقتباس شمایلی از زمینه استواراست. دومین رویکرد را می توان اقتباس نمادین از زمینه دانست و رویکرد سوم در قالب اقتباس نمایه ای از زمینه قابل معرفی است. به واسطه ضرورت وجود ضمانتی عملگرا پیمایش رویکردهای فوق را تنها می توان در قالب مصداقی واقعی تجربه کرد؛ لذا پیش از فرایند طراحی ارائه احکامی مبتنی بر زمینه گرایی در مقام توصیه هایی کارامد می تواند چه در مقام خلق طرح و چه در زمینه ارزشیابی حصول به کار آید